-Πιο προσεκτικά κ. Μανδραβέλη. Θα σκίσετε το καλσόν σας.

Μια κραυγή αγανάκτησης του κ. Μανδραβέλη στην σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Αν ήμουν κάτοικος κάποιου μακρινού γαλαξία, που έχασε τον δρόμο με το διαστημόπλοιο του και προσγειώθηκε ένα μεσημέρι τυχαία στην Πλατεία Συντάγματος, θα συμφωνούσα απόλυτα με τον κ. Μανδραβέλη. Δυστυχώς όμως είμαι, πολλές δεκαετίες τώρα, φόρου υποτελής σε αυτό το θλιβερό κράτος. Και η απάντηση μου στον σεβαστό αρθρογράφο πρέπει να είναι του τύπου "πιο προσεχτικά κύριε μου, θα σκίσετε το καλσόν σας". Και αυτό όχι για όσα λέει για το ΚΚΕ, την ιστορία του και τις άθλιες πρακτικές του. Τόσο στο παρελθόν όσο και στην τραγική σημερινή συγκυρία. Αυτά είναι σωστά. Και δύσκολα θα μπορούσε κάποιος λογικός άνθρωπος να τα αντικρούσει. Αλλά, για τον τίτλο του δημοσιεύματος και τις δήθεν αγανακτισμένες επισημάνσεις της τελευταίας παραγράφου.

Τα "ως εδώ" και οι παρόμοιες αγριάδες μετράνε όταν τα λένε άνθρωποι και θεσμοί εξουσίας που διαθέτουν αποθέματα πολιτικής και, κυρίως, ηθικής νομιμοποίησης. Αυτό ακριβώς που λείπει από όλους τους ανθρώπους και όλους τους θεσμούς της εξουσίας στην χώρα μας. Του τύπου, δυστυχώς, μη εξαιρουμένου.

Δείξτε μου υπό την έννοια αυτή κάποιον, από όλους όσοι κατέχουν το προνόμιο να χειρίζονται ένα κομμάτι εξουσίας σε αυτή τη χώρα, ο οποίος δεν έχει κάτι για το οποίο οφείλει να απολογηθεί. Για πράξη, για παράλειψη, για συγκάλυψη. Και ποτέ δεν απολογείται. Και ποτέ δεν δικάζεται. Και ποτέ δεν τιμωρείται. Η δημόσια ζωή έχει καταντήσει ένας βρωμερός λασπότοπος. Όπου οι μισοί κατηγορούν τους άλλους μισούς. Και οι πάντες κινούνται μέσα σε ένα κλίμα αμοιβαίας συνενοχής και καχυποψίας. Κανείς δεν πιστεύει πλέον κανέναν. Κανείς δεν ακούει τα λόγια κανενός. Παρά μόνο κοιτάει να βρει ποιος βρίσκεται πίσω από αυτά σε κάθε δεδομένη στιγμή, ποιος κερδίζει και ποιος εξυπηρετείται. Το ερώτημα του "τι λές" δεν απασχολεί πλέον κανένα. Το σημαντικό είναι το "γιατί το λές" και "ποιος και για ποιους σκοτεινούς σκοπούς σε έβαλε να το πεις". Ένας τέτοιος τόπος δεν μπορεί πλέον να κυβερνηθεί.

Η άσκηση δημόσιας εξουσίας και η δυνατότητα στιβαρής και αποφασιστικής επίκλησης της έννοιας του δημοσίου συμφέροντος, προϋποθέτουν την ύπαρξη εμπιστοσύνης. Όταν αυτή λείψει ακόμη και οι πιο περίτεχνα κατασκευασμένοι θεσμοί καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι. Η κοινωνία, ως διακριτό υποκείμενο της ιστορίας, παύει να υπάρχει. Το κοινωνικό συμβόλαιο καταργείται και ο κάθε ένας διεκδικεί για τον εαυτό του το δικαίωμα της αυτοπροστασίας. Στο ατομικό φαντασιακό η αυτοδικία εγγυάται την δικαιοσύνη. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον αναδύονται στην σκηνή νέου τύπου θύτες και οι δρόμοι και οι πλατείες γεμίζουν από νέου τύπου θύματα.

Ένα πράγμα που πρέπει να ξέρει καλά ένας σοβαρός δημοσιογράφος είναι ότι, για να είναι κοινωνικά ωφέλιμο το λειτούργημα του, πρέπει να μην υπόκειται στις δεσμεύσεις οιονδήποτε σκοπιμοτήτων. Έχοντας αυτό στο μυαλό του ο κ. Μανδραβέλης ας σκεφθεί πόσα είναι αυτά που, στην διάρκεια της μακράς επαγγελματικής ιστορίας του, ήξερε αλλά δεν έγραψε. Πόσα "δεν μπορεί", από τα πολλά που αραδιάζει στην τελευταία παράγραφο του άρθρου του, έπρεπε όλα αυτά τα χρόνια της κατρακύλας να πει, αλλά δεν είπε. Ας το κάνει. Και μετά ας βγει να επικρίνει τους υπόλοιπους. Μπορεί ο κόσμος να τον πιστέψει.

Tweet