Δεν περνάει ημέρα που στις σελίδες του τύπου δεν βλέπει το φως ένα καινούργιο σενάριο συνωμοσίας. Ανούσιες παραλλαγές πάνω στο ίδιο θέμα. Σκοτεινοί κύκλοι, ηγεμονικές φιλοδοξίες, πολύπλοκα γεωπολιτικά παίγνια, κράτη, μηχανισμοί, εταιρείες και αόρατα κέντρα εξουσίας. Και στην μέση η δύσμοιρη Ελλάς, το αιώνιο πλην ακατάβλητο θύμα μιας ανεξήγητης ζηλοφθονίας και κακότητας. Κανείς δεν εννοεί να αφήσει για μια στιγμή τον κόσμο ήσυχο, μήπως και μπορέσει να συγκεντρώσει λιγάκι το μυαλό του και καταφέρει να κατανοήσει την δυσάρεστη θέση της χώρας;
Αναλύουν όλοι βαθυστόχαστα τους σκοτεινούς λόγους της άρνησης των "επενδυτών" να μας δανείσουν και κάνουν σαν να μην βλέπουν πως η Ελλάδα χρωστάει την στιγμή αυτή κάτι παραπάνω από 300 δις € και έχει ένα ΑΕΠ στο οποίο κυριαρχεί το σκέλος των καταναλωτικών δαπανών. Δαπανών μάλιστα που τροφοδοτούνται σε μεγάλο βαθμό από διαρκή εισροή δανεικών. Τα νούμερα είναι πλέον ξεκάθαρα. Ο νέος δανεισμός είναι αδύνατος από την στιγμή που, από το διαθέσιμο καθαρό εισόδημα, δεν υπάρχει περίσσευμα ικανό να καλύψει το κόστος των ήδη υφιστάμενων δανείων. Πολλώ δε μάλλον για να κατευθυνθεί στην αποπληρωμή δόσεων. Η απαίτηση για διατήρηση του σημερινού επιπέδου ζωής οδηγεί αντικειμενικά σε διαρκή αύξηση του χρέους. Θεωρητικά βέβαια, διότι στην πράξη ο δανειστής κάποια στιγμή διακόπτει τον δανεισμό, για να διαφυλάξει, τουλάχιστον, ότι μπορεί, από αυτά που είχε ήδη την απερισκεψία να δώσει.
Έχουμε φτάσει στο σημείο, πράγματα που ο κάθε ένας από εμάς γνωρίζει πολύ καλά και αποδέχεται, όταν βρεθεί σαν απλός δανειολήπτης μπροστά στο γκισέ μιας τράπεζας, να μην μπορεί ή να αρνείται πεισματικά να τα κατανοήσει στο συμμετρικά διευρυμένο επίπεδο της γενικής οικονομίας. Ποιος είναι αυτός που θα συνεχίσει να δανείζει μια χώρα, που εννοεί να παράγει δέκα και να καταναλώνει είκοσι. Και που αδιαφορεί πλήρως για το ενδεχόμενο αποπληρωμής των υποχρεώσεων της στο ορατό μέλλον; Γιατί πρέπει υποχρεωτικά μια τέτοια απροθυμία να συνδυάζεται με δόλο και κακές προθέσεις; Αν βγάλουμε λίγο από τις εξισώσεις μας τους συντελεστές της αγιοποίησης του εαυτού μας και της δαιμονοποίησης των άλλων και κρατήσουμε μόνο τα μεγέθη που μπορεί να ψηφιοποιηθούν αξιόπιστα, ίσως καταφέρουμε να δούμε πιο καθαρά τα πράγματα γύρω μας.
Υπάρχουν σίγουρα κερδοσκόποι. Δεν κάνουν, όμως, τίποτε παράξενο, παράδοξο ή μη αναμενόμενο. Όπως τα τσακάλια και οι γύπες, δεν επιτίθενται σε υγιή κοπάδια. Ελκύονται αντίθετα από την βαριά μυρωδιά των σαπισμένων ιστών. Και σπεύδουν να επωφεληθούν. Δεν προκαλούν την αρρώστια. Ζούνε από αυτήν.
Κ
αι μετά, λέμε πως οι έλληνες είναι λαός. Ένα σύνολο μοναδικών οντοτήτων με ψυχή και αισθήματα και ανάγκες. Η Ελλάδα έχει, σαν να λέμε, κοινή γνώμη. Και μάλιστα ευαίσθητη. Ενώ αυτό που ονομάζουμε Γερμανία είναι μόνον κυβέρνηση. Μια μηχανιστική οντότητα, με ψυχρές σκοπιμότητες, απρόσωπους σχεδιασμούς και ηγεμονικές φιλοδοξίες. Για μας εκεί δεν υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να γυρνάνε από την δουλειά τους κουρασμένοι και να ακούν ως πρώτη είδηση μια ακόμη περικοπή στο κοινωνικό τους κράτους και ως δεύτερη την ανάγκη να δουλέψουν λίγο σκληρότερα την επομένη και να μην ξοδέψουν, επειδή πρέπει να επιδείξουν αλληλεγγύη στους έλληνες συνταξιούχους των 50 ετών. Των οποίων μάλιστα το επίπεδο ζωής πρέπει όχι μόνο να παραμένει αμετάβλητο αλλά και διαρκώς να βελτιώνεται. Παράξενο είδος αλληλεγγύης αλήθεια. Αλλά η γερμανοί πρέπει να κατανοούν τις συνθήκες, να δείχνουν ανθρωπιά και να υπομένουν με καρτερία. Ενώ οι έλληνες δικαιούνται το αναφαίρετο "ανθρώπινο" δικαίωμα της αμεριμνησίας. Η Γερμανία είναι μόνον η κ. Μέρκελ, η Deutsche Bank και η Siemens. Αντίθετα, η Ελλάδα είναι οι υπέροχοι άνθρωποι της. Δέκα εκατομμύρια σεβαστές μοναδικότητες.
Και από κοντά και το βαρετό πια εφεύρημα του πλούσιου βορρά, που συγκέντρωσε σε δικά του πλεονάσματα τα ελλείμματα του αδικημένου νότου. Και τώρα πρέπει, λέμε, να τα επιστρέψει. Οι μαζικές αγορές των Καγιέν, όμως, και των χίλιων δυό άλλων status symbols των σημερινών ελλήνων, δεν έγιναν με αναγκαστικά γερμανικά διατάγματα. Κανείς γερμανός δεν μας επέβαλε την αποβιομηχάνιση της χώρας μας. Την κυριαρχία των διεφθαρμένων συνδικαλιστών. Τα κρυμμένα επιδόματα των νυχτοφυλάκων του ΟΣΕ και των προαγωγών χορού του Βουλγαράκη. Την δημιουργία του γραφειοκρατικού τέρατος που απομυζά κάθε ικμάδα παραγωγικής ζωής. Την επέκταση της υπόγειας συναλλαγής, ακόμη και στην μικρότερης κλίμακας δραστηριότητα. Τους 2000 και βάλε "υπαλλήλους" της Βουλής. Την μετατροπή των αγροτών σε βιομηχανικούς παραγωγούς προϊόντων προορισμένων για απόσυρση. Για να φτάσει η χώρα να εισάγει ξερά σύκα από την Τουρκία. Όταν πριν από λίγες δεκαετίες ο Ελύτης, όταν δεν έβρισκε άλλο τρόπο να περιγράψει την πατρίδα του, έλεγε, ότι "όπου υπάρχουν συκιές, υπάρχει η Ελλάδα".
Ακόμη και εάν είναι στοχευμένα, όλα αυτά που γίνονται, δεν θα γινόντουσαν εάν εμείς δεν είχαμε δώσει την αφορμή. Εάν δεν είχαμε προσφερθεί ως ανόητα, ξιπασμένα και ανυποψίαστα θύματα. Η επίμονη επικέντρωση μας στο γεγονός του δόλου και της σκοτεινής σκοπιμότητας του διεθνούς παράγοντα και η άρνηση μας να δεχτούμε το αντικειμενικά αυταπόδεικτο γεγονός της δικής μας ευθύνης, μας αφαιρεί και το τελευταίο ηθικό έρεισμα και ίσως μας καθιστά ακόμη και γελοίους στα μάτια των λίγων εκείνων, που έχουν ακόμη την διάθεση να συνεχίσουν να μας συμπαθούν.
Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο είναι χθεσινές, από το κέντρο του Μονάχου. Οι ιδρωκοπούντες οδηγοί των πάρα πολλών τρίτροχων ποδηλατοταξί είναι όλοι γερμανοί. Σε λίγα χρόνια κάποιοι από αυτούς μπορεί να έχουν διδακτορικό από το Ludwig Maximilian. Δεν ξέρω έλληνα σε αυτήν την ηλικία που θα καταδεχόταν να κάνει αυτή τη δουλειά. Και πολύ περισσότερο δεν ξέρω έλληνα γονέα που θα ανεχόταν να βλέπει το παιδί του να κάνει κάτι τέτοιο, που στην χώρα μας νομίζουμε ότι είναι μόνον για ταλαιπωρημένους πακιστανούς, στο έσχατο όριο της ένδειας. Ούτε καν για αλβανούς πλέον. Έχουν αποκτήσει κι αυτοί δικαιώματα.
Αυτοί οι γερμανοί, λοιπόν, συγκροτούν, μαζί με πολλούς άλλους, λιγότερο ή περισσότερο ευνοημένους, την αδιάφορη και ανύπαρκτη, για την δική μας λογική, κοινή γνώμη αυτής της χώρας. Και αν δεν φταίνε οι απλοί έλληνες, που σήμερα οδηγούνται στην σφαγή, επειδή η κυβέρνηση τους τα έπαιρνε χοντρά από την Siemens, άλλο τόσο δεν φταίνε και οι απλοί γερμανοί που η δική τους Siemens τα έχωνε χοντρά στα πρόθυμα ελληνικά καθάρματα.
Στο κάτω κάτω, το βαθύτερο πρόβλημα του μέσου έλληνα δεν ήταν ότι αγοραζόντουσαν οι γείτονες του έναντι πινακίου φακής, ξεπουλώντας τα συμφέροντα της χώρας του. Η καθημερινή του αγανάκτηση πήγαζε περισσότερο από το γεγονός ότι δεν βρισκόταν κανείς να αγοράσει και αυτόν τον ίδιο, με οποιοδήποτε αντάλλαγμα και οποιοδήποτε κόστος για το δημόσιο συμφέρον. Η διαφθορά ενοχλούσε κάποιον μόνο στον βαθμό που δεν μπορούσε να συμμετάσχει σε αυτήν. Αν συλλογιστούμε για μια στιγμή νηφάλια και το παραδεχθούμε θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα για την αναγέννηση μας. Αν αφήσουμε για λίγο την υψηλή γεωπολιτική και κοιτάξουμε τα μικρά και ασήμαντα μπορεί να βρούμε τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου