Ο σημαντικότερος λόγος που μας οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο δεν είναι άλλος από την χρόνια ομόθυμη ανοχή μας στην ευτέλεια και την μετριότητα. Δεκαετίες τώρα συρόμαστε σε εκλογές, με μοναδικό κριτήριο να επιλέξουμε τους λιγότερο κακούς, τους λιγότερο απεχθείς, τους λιγότερο ανίκανους, από όλους όσους διεκδικούν την ψήφο μας. Το αυταπόδεικτο πολλές φορές γεγονός ότι ακόμη και οι καλύτεροι από αυτούς δεν είναι αρκετά καλοί για να αποσπάσουν την εντολή μας και να αναλάβουν με λευκή επιταγή τις τύχες μας ποτέ δεν μας προβλημάτισε.
Φτάσαμε έτσι να επιτρέπουμε στα κόμματα να συντηρούν και να αναπαράγουν στους κόλπους τους ότι χειρότερο διαθέτει η ελληνική κοινωνία. Χωρίς να ακούσουμε τους "κρότους κτιστών". Χωρίς να αντιληφθούμε την σταδιακή αυτοπαγίδευση μας μέσα στα βαθιά θεμελιωμένα τείχη της θεσμικής μας αιχμαλωσίας. Από ένα σύστημα ακραίας φαυλότητας και ιδιοτέλειας, που σχεδιάστηκε σταδιακά και οικοδομήθηκε μεθοδικά με μοναδικό σκοπό την δική του προαγωγή, την δική του διαρκή αναπαραγωγή και την δική του ατομική επιβίωση.
Τώρα, η τραγική απουσία θεσμών και η απόλυτη σχεδόν κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών, πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίχθηκε η οικοδόμηση του άθλιου πελατειακού και παρασιτικού κράτους, δεν μας επιτρέπουν την παραμικρή διορθωτική παρέμβαση μέσα στα πλαίσια του συστήματος. Επειδή αυτό το σύστημα έχει τις δικές του προτεραιότητες που δεν ταυτίζονται με τις δικές μας. Επειδή αυτό το σύστημα έχει τα δικά του συμφέροντα που δεν συγκλίνουν με τα δικά μας. Και επειδή αυτό το σύστημα δομήθηκε, με την δική μας μοιραία ανοχή και συναίνεση, έτσι ώστε να μπορεί να δρα αυτονομημένα, χωρίς να κρίνεται, χωρίς να ελέγχεται και χωρίς να δικάζεται. Διατηρώντας παράλληλα την επίφαση της δημοκρατικής του νομιμοποίησης, που αντλείται από την δική μας ανεκτική και επιπόλαια ψήφο. Ψήφο που κάθε φορά εκχωρούμε με το αφελές ελαφρυντικό ότι, μια και δεν έχουμε άλλους, οφείλουμε τουλάχιστον να ψηφίσουμε τους λιγότερο κακούς από τους κακούς που μας προσφέρονται.
Κάθε ένας από όλους αυτούς που μας χαμογελάνε από τα τηλεπαράθυρα και τις γιγαντοαφίσες δεν είναι τίποτε άλλο από μια πρόχειρα μεταμφιεσμένη εκδοχή του αντιπάλου του. Και το μόνο που μπορούμε για μια ακόμη φορά να κατορθώσουμε με την δήθεν ελεύθερη "επιλογή" μας είναι να αντιστρέψουμε την μονότονη πορεία του εκκρεμούς, που, μετακινούμενο από την μια πλευρά στην άλλη, εναλλάσσει στην κατοχή και νομή των προνομίων της εξουσίας τους παρασιτικούς οργανισμούς που ευφημιστικά συνηθίσαμε να αποκαλούμε δημοκρατικά πολιτικά κόμματα.
Κάποιοι θα πουν ότι σε κάθε περίπτωση, ακόμη και χωρίς την δική μας ψήφο, θα είναι οι ίδιοι άνθρωποι αυτοί που θα εκλεγούν. Θα είναι οι ίδιοι φαύλοι μηχανισμοί αυτοί που θα κυριαρχήσουν. Η σκέψη αυτή, όμως, είναι ρηχή. Επειδή παραβλέπει την βαθύτερη ζωογόνα δύναμη του συστήματος, που, ακόμη και αν έχει βαθιά νοθευθεί και στρεβλωθεί, δεν παύει να είναι μια μορφή αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης. Η δύναμη αυτή είναι η αποδοχή και η συνεργασία των διοικουμένων και η νομιμοποίηση που αυτοί παρέχουν. Χωρίς αυτήν, χωρίς τον ελάχιστο βαθμό ηθικής νομιμοποίησης, ακόμη και το πιο φαύλο από όλα τα καθεστώτα δεν μπορεί να υπάρξει. Καταρρέει μέσα από τις βίαιες συγκρούσεις που προκαλούν οι εσωτερικές του αντιφάσεις.
Θα πρέπει να είμαστε αφελείς για να δώσουμε μια ακόμη πίστωση χρόνου στους ίδιους διεφθαρμένους πολιτικούς σχηματισμούς, πιστεύοντας ότι οι άνθρωποι που σήμερα μας κυβερνούν θα παραιτηθούν οικειοθελώς από ένα ελάχιστο μέρος των προνομίων τους, για να αποτρέψουν την καταστροφή και να διαφυλάξουν με τον τρόπο αυτό, πρώτα από όλα, την ίδια την ύπαρξη τους. Δεν θα το κάνουν. Για τον απλούστατο λόγο ότι είναι πολύ λιγότερο έξυπνοι από ότι οι περισσότεροι πολίτες θέλουν να πιστεύουν. Και επειδή δεν είναι καθόλου γενναίοι, αξιοπρεπείς και μεγαλόψυχοι.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, το μόνο που χρωστάμε πλέον στους εαυτούς μας, είναι να γυρίσουμε την πλάτη και να περιφρονήσουμε τις υποκριτικές προσφορές και τα ψεύτικα χαμόγελα. Να γυρίσουμε την πλάτη και να περιμένουμε υπομονετικά την αυτοκατάρρευση της φαύλης πολιτικής τάξης και την δίκαιη τιμωρία της ύβρεως. Αφού πρώτα αποδεχθούμε το αναπότρεπτο γεγονός ότι ένα μέρος της τιμωρίας αυτής δεν μπορεί παρά να βαρύνει και τους δικούς μας ώμους.
Αναρτήσεις
7 σχόλια:
Έρμιππε, χωρίς διευθετημένο κόσμο δεν υπάρχει ταυτότητα(κατά κονδύλη) και χωρίς ταυτότητα δεν υπάρχει απόφαση.
RAM
@ RAM
Τελικά το δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα είναι μια από τις γοητευτικότερες αφηγήσεις της φυσικής. Μπορεί να το διατυπώσει κανείς με δεκάδες διαφορετικούς και πάντοτε εξαιρετικά ενδιαφέροντες τρόπους.
το σχολιο μου ταυτιζεται με το αρθρο αυτο:
http://www.antinews.gr/?p=59367
sawas
Οι λόγοι της διαφωνίας μου με την θέση σου. Είμαστε όλοι μέτοχοι ξέρεις, θες δε θες, όπως στην πολυκατοικία με τα κοινόχρηστα - άλλος στην υπόγα και άλλος στο ρετιρέ αλλά όλοι.
http://syndesi.wordpress.com/2010/11/06/%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%8C%CF%87%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE-7/
@syndesi
Συμφωνώ απόλυτα με το περιεχόμενο της ανάρτησης στην οποία παραπέμπει ο δεσμός. Μέχρι ένα σημείο όμως. Λέτε:
"Και ας κάνατε καλύτερο έλεγχο στον CEO και την ομάδα του που έκανε τις προμήθειες από τις ιδιωτικές Α.Ε με “δωρεές”."
Εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Στους κανόνες λειτουργίας της εταιρείας. Οι οποίοι δεν επιτρέπουν τον παραμικρό έλεγχο των πάσης φύσεως CEO. Οι συνελεύσεις έχουν σχεδιασθεί έτσι ώστε να γίνονται για να γίνονται με μόνο σκοοό να δίνουν στους μικρομετόχους την παραμυθητική αίσθηση συμμετοχής και ασφαλώς με τον τρόπο αυτό να νομιμοποιούν την αυθαιρεσία των μεγαλομετόχων. Η συνέλευση η ίδια, που υποτίθεται ότι είναι το ανώτατο όργανο της εταιρείας, δεν δικαιούται όχι μόνο να αλλάξει τους κανόνες της λειτουργίας της εταιρείας αλλά ούτε καν να προτείνει την αλλαγή τους. Το μαχαίρι και το πεπόνι βρίσκονται στα χέρια των CEO. Υπό αυτήν την έννοια η προσέλευση δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
Όταν όλοι μας πλέον έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η μόνη λύση των προβλημάτων της χώρας είναι η αλλαγή του τρόπου με τον οποίο θέτει τους κανόνες και λειτουργεί το κράτος δεν έχει κανένα νόημα να αναζητούμε λύσεις από αυτό το ίδιο το κράτος που θέλουμε να γκρεμίσουμε. Οι αλλαγή αυτή, εάν γίνει, θα εξαφανίσει την σημερινή πολιτική τάξη ή τουλάχιστον, στην περίπτωση που ένα μέρος από αυτήν διατηρηθεί, θα περιορίσει το εύρος της αυθαίρετης δράσης της στην οποία στηρίζεται η λειτουργία του κράτους-μαγαζί, "πολίτη"-πελάτη. Είναι φυσικό ότι η βαθιά διεφθαρμένη αυτή τάξη δεν θα παραδώσει τα προνόμια της οικειοθελώς. Αντίθετα θα παλέψει για να τα διατηρήσει. Και για αυτό διαθέτει όλα τα όπλα. Είναι αυτή που καθορίζει την ατζέντα της συνέλευσης. Αυτή που αποφασίζει τι τίθεται ή όχι σε ψηφοφορία. Κάθε τι που δεν την συμφέρει δεν συζητείται.
Προσωπικά, υπό το φως των παραπάνω, δεν βρίσκω κανέναν απολύτως λόγω να συμμετάσχω αφού κανένα από τα κρίσιμα διλήμματα που εγώ θεωρώ ότι θα πρέπει να απασχολούν την εταιρεία δεν θα εξετασθούν. Το μόνο που θα πετύχαινε η συμμετοχή μου θα ήταν η προσωπική μου ταπείνωση, αφού ο ρόλος μου θα περιοριζόταν αναγκαστικά είτε στην άκριτη αποδοχή των πεπραγμένων της μίας ομάδας των βασανιστών είτε στην απόρριψη της, που θα οδηγούσε ευθέως στην ανάληψη της ευθύνης από την άλλη, εξίσου κακή κατοπτρική ομάδα των δήθεν διαφορετικών. Τρίτη ομάδα, όπως πολύ καλά όλοι γνωρίζουμε, δεν επιτρέπεται να υπάρξει μια και η χώρα βρίσκεται σε καθολική θεσμική αιχμαλωσία. Ο μόνος τρόπος εξόδου από το αδιέξοδο είναι η βίαια διάλυση της εταιρείας και η μεταβίβαση των περιουσιακών στοιχείων της (αλλά και των υποχρεώσεων της όπως πολύ σωστά λες) στους μετόχους με νέο καταστατικό και δυνατότητα εκλογής νέας διοίκησης.
Όταν κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να γίνει δεν προβλέπεται από τους θεσμούς τότε η ζωή η ίδια απαιτεί να αλλάξουν οι θεσμοί. Αυτό σήμερα, με δεδομένα ότι το σώμα των CEO δεν πρόκειται να επιτρέψει καμία μεταβολή και το σώμα των μετόχων δεν έχει δυνατότητα θεσμικά να την επιβάλλει, δεν μπορεί παρά να γίνει με έκτακτες μεθόδους, που φυσικά έχουν βαρύ κόστος και ζημία. Πρέπει δυστυχώς την ζημία αυτή να την υποστούμε και να πληρώσουμε την αβλεψία 10ετιών. Διάστημα στο οποίο όχι μόνο είχαμε αφήσει εν λευκώ την διαχείριση σε όλους αυτούς αλλά παράλληλα τους επιτρέπαμε να προσδιορίζουν οι ίδιοι τους κανόνες της λειτουργίας με μοναδικό σκοπό όχι την δική μας προαγωγή και κερδοφορία αλλά την υπό οιεσδήποτε συνθήκες δική τους μακροημέρευση.
Όλα τα υπόλοιπα εντάσσονται στην ρομαντική θέαση και στον ορθό πολιτικά υποκριτικό λόγο του τύπου "να αγωνιστούμε", "να αλλάξουμε", "να δείξουμε", "να κάνουμε". Καλούμεθα να απαντήσουμε μόνο σε ένα ερώτημα. Αν θέλουμε Γιωργάκη ή Αντωνάκη. Αν θέλουμε να κλέβουν το βιός μας εναλασσόμενοι στις κορυφές οι γαλάζιοι ή οι πράσινοι. Για όλα τα υπόλοιπα κανείς δεν μας ρωτά. Σε αυτό το δίλημμα εγώ δεν θα απαντήσω.
Υπό τις σημερινές συνθήκες η αποχή δεν είναι αδιαφορία ή αποστασιοποίηση. Είναι βαθιά πολιτική πράξη με αγωνία και αποδοχή του κόστους.
Μου άρεσε το άρθρο σου και μάλιστα έκανα copy paste μερικά από τα πράγματα που λές.
Συνειδητά απήχα κ απέχω από τις εκλογές από τότε που μου δόθηκε το εκλογικό δικαίωμα.
Δεν με εκφράζει τίποτα από αυτό το πολίτευα και την πολιτική κατάσταση στην χώρα μου (κ όχι μόνο).
Το πολιτευμα που έχουμε δεν ειναι δημοκρατικό κ θα στο αποδείξω:
Με αυτό που κάνω αυξάνεται το ποσοστό της αποχής κ κατά συνέπεια εκλέγεται "φασιστικα" με 15% ένας παπάρας.
Αλλά πρόσεξε αυτό μας μαθαίνει ότι με τον θεσμό των εκλογών, όπως λειτουργεί δεν μπορούμε να έχουμε δημοκρατία.
Γι αυτό αφήνω τις εκλογές σε αυτούς που ασχολουντε με τα πολιτικά, σε αυτούς που χρειάζονται κάποιον να τους καθοδηγεί, σε αυτούς που με την ψήφο τους πιστεύουν ότι κάνουν καλο στην κοινωνία, σε αυτούς που ελπίζουν ότι όλα θα πανε καλά.
Μπορείς να κάνεις πολλά περισσότερα από το να ψηφίζεις απλώς.
Θα κλείσω με:
"Αυτό που όντας πιτσιρίκια ο πατέρας μας, έφτιαχνε το ποδήλατο και μας έδινε μια βίδα να κρατάμε για να νομίζουμε ότι συμμετέχουμε?"
Γενικώς δεν πιστεύω σε αυτό το σύστημα γιατί σκοτώνει ανθρώπους κ περιβάλλον. Από εκεί και πέρα δεν με νοιάζει αν η αποχή είναι ο εχθρός της δημοκρατίας. Νομίζω ότι αν είναι όντως εχθρός της τότε δεν πρέπει να είναι κ τόσο ισχυρό πολίτευμα.
Κλείνοντας θέλω να πω μερικά πράγματα για την δημοκρατία.
Μπορεί να την αποθεώνουμε κ να την δοξάζουμε ώς το καλύτερο πολίτευμα αλλά πρέπει να ξέρουμε και τα εξής:
Κοίτα, οι αρχές τις οποίες η Αναγέννηση αποφάσισε να κωδικοποιήσει κάτω από το ορισμό "άμεση δημοκρατία" εχουν τις ρίζες τους στην Αρχαία Αθήνα. Τουτέστιν:
1. Ψηφοφορίες για κάθε σημαντικό ζήτημα μετά από αγορεύσεις στην εκκλησία του δήμου.
2. Ορισμός αντιπροσώπων ανά θέμα και όχι με γενική θητεία.
3. Εξοστρακισμός όσων θεωρούνταν εχθροί του πολιτεύματος.
Όλα αυτά υπό προϋποθέσεις -έτσι; Δηλαδή δικαίωμα ψήφου είχε το 10% των κατοίκων της Αττικής (πολίτες), σε εμπόλεμη κατάσταση αναλαμβάνανε εν λευκώ οι εκλεγμένοι στρατηγοί (και η Αθήνα ήταν τον περισσότερο καιρό σε εμπόλεμη κατάσταση), κ.λ.π.
Ας μην ξεχνάμε όμως και το γεγονός οτι η θανατική καταδίκη του Σωκράτη ήταν ακόμα μια απόδειξη μανιασμένης προάσπισης της άμεσης δημοκρατίας.
Πολλές φορές έχω επιλέξει αποχή και κυρίως άκυρο σε εθνικές εκλογές. Τις πιο πολλές φορές έχω μετανιώσει ύστερα, και ως αντίποδα σύρθηκα στην επιλογή ενός μικρού κόμματος που όμως στη συνέχεια δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε να προσφέρει τίποτα.
Τώρα;;
Πάλι στα ίδια μου φαίνεται θα πάω. Παρατηρητής από μακριά που θα εισπράξει όμως την παρατήρηση: Δεν δικαιούσαι δια να ομιλείς αφού αρνήθηκες να συμμετάσχεις.
Ειλικρινά είμαι αμήχανος.
Είχαμε τον δικοματισμό και έχουμε τον διπολισμό.
Είναι αυτό νέα κατάσταση;
Δημοσίευση σχολίου