-Η Ελλάδα στο ΔΝΤ και το 1ο Λυκειο του Δεδέαγατς στην Βαρκελώνη. Α ναι! Και ο στοργικός δήμαρχος με τα λεφτά από κοντά. Δια παν ενδεχόμενο.

Ομολογώ πως η είδηση μου έκανε βαθιά εντύπωση. Και μάλιστα για περισσότερους από έναν λόγους. Γι΄αυτό, έκοψα το απόκομμα της εφημερίδας και το κράτησα. Το ξαναδιαβάζω σήμερα, μήπως και καταφέρω να βρω απάντηση στις απορίες μου. Αυτές, όμως, αντί να λύνονται, περισσεύουν.

Η μαθητιώσα νεολαία της Αλεξανδρούπολης θέλει "πενταήμερη" στην Βαρκελώνη. Οι εφημερίδες γράφουν καθημερινά για κάποιο τσουνάμι που έρχεται, η ανεργία σπάει το ένα μεταπολεμικό ρεκόρ μετά το άλλο, οι προβλέψεις μιλούν για το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων στο διάστημα μέχρι το καλοκαίρι, η, όση έχει απομείνει, δημόσια περιουσία πάει για ξεπούλημα στο όσο όσο, το μέλλον είναι σκοτεινό. Οι καλομαθημένοι γόνοι των ακριτών μας, όμως, γουστάρουν τσάρκες στην Καταλωνία. Πάει καλά. Αν έχουν οι γονείς να πληρώσουν, ντέφι να γίνει.

Θα μπορούσε βέβαια να προβληθούν και πάλι αντιρρήσεις. Γιατί είναι στατιστικά βέβαιο ότι θα υπήρχαν κάποιες οικογένειες, που είτε επειδή ήταν από πριν φτωχές είτε επειδή τις έχει ακουμπήσει ήδη η κρίση, -και όχι επειδή δεν ήθελαν, αλλά επειδή πραγματικά δεν μπορούσαν-, θα στέρησαν από τα παιδιά τους την χαρά της συμμετοχής σε μια από τις εκδηλώσεις που, καλώς ή κακώς, θεωρούνται από τις βασικές της μαθητικής ζωής. Υπό αυτούς τους όρους είναι βαθιά ανήθικο και αντιεκπαιδευτικό να επιτρέπονται και να αδειοδοτούνται από το υπουργείο παιδείας υψηλού κόστους σχολικές εκδρομές στις οποίες δεν μπορεί, για αντικειμενικούς λόγους, να υπάρξει καθολική συμμετοχή των μαθητών. Διότι έτσι ενθαρρύνονται οι από οικονομικές αιτίες διακρίσεις καθώς και το έλλειμμα αλληλεγγύης. Στον χώρο εκείνο, όπου κατ΄ εξοχήν θα έπρεπε να διδάσκεται και να εμπεδώνεται η ισότητα των ευκαιριών και η αρχή της κοινής συμμετοχής και της αλληλοβοήθειας. Στην μαθητική κοινότητα. Στο σχολείο. Που αποτελεί το πρώτο βάπτισμα και την πρώτη κρίσιμη δοκιμασία σε αυτό που θέλουμε να ονομάζουμε παραγωγικό συλλογικό βίο.

Ας είναι. Οι μαθητές του 1ου Αλεξανδρούπολης έπεσαν θύματα απατεώνων και ατύχησαν. Ο δήμος της πόλης, όμως, τι δουλειά είχε; Και πρωτίστως, τι αρμοδιότητα διέθετε ώστε να εκχωρήσει τα πολύτιμα χρήματα των φορολογουμένων, για να μην διαταραχθεί η ευωχία των κακομαθημένων γόνων των ανεύθυνων γονέων; Το έκανε για δευκόλυνση; Θα ζητήσει αυτά τα χρήματα πίσω; Θα τα πάρει; Και εάν όχι θα τα πληρώσει τελικά από την τσέπη του; Διότι, εξ όσων είμαι σε θέση να γνωρίζω, η καταβολή τους δεν προβλέπεται από καμία διάταξη νόμου. Και ο δήμαρχος δεν είναι ιδιοκτήτης του δημοσίου ταμείου αλλά διαχειριστής του. Σε μια διαχείριση που υποτίθεται ότι πρέπει να υπακούει στους νόμους.

Το πιθανότερο βέβαια είναι ότι ο δήμαρχος, κρυπτόμενος πίσω από το αιρετόν του αξιώματος του και το προφανώς λαοφιλές της ενέργειας του, θα καταχωρήσει την φιλάνθρωπη πράξη στο διαφημιστικό του φυλλάδιο για τις επόμενες εκλογές. Ώστε ως τζάμπα μάγκας με ξένα, και μάλιστα δανεικά, λεφτά, -που πάρθηκαν με όρους περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας αυτή τη φορά-, να ελπίζει ακόμη και σε αύξηση των εκλογικών ποσοστών του από τους ικανοποιημένους πελάτες του κρατικού μαγαζιού της αυθαιρεσίας.

Ολόκληρη η ελλαδική κοινωνία έχει διδαχθεί και έχει για δεκαετίες βαθιά εθιστεί στην ανέμελη έκθεση της στον ηθικό κίνδυνο. Όλοι πλέον γνωρίζουν, και το μαθαίνουν από την πιο τρυφερή τους ηλικία, ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα, χωρίς να σκεφθούν, χωρίς να σχεδιάσουν, χωρίς να προνοήσουν, χωρίς να χρειαστεί να αναλάβουν την ευθύνη. Διότι πάντα κάποιος άλλος, συνήθως το στοργικό κράτος, -κάτι ξένο με εμάς, που οι πόροι του προέρχονται από το υπερπέραν, μια προέλευση που καθόλου δεν μας αφορά-, θα είναι εκεί για να φροντίσει το ξελάσπωμα τους. Την μια ο δήμος, την άλλη η παρέμβαση του βουλευτή, ύστερα οι υστερικοί λαϊκιστές των "καναλιών", την επόμενη οι φωτογραφικές διατάξεις, οι τροπολογίες και οι νόμοι παραγραφής της βουλής. Το αξίωμα είναι γνωστό. "Έλα μωρέ τώρα, τι να κάνουμε, έγινε που έγινε το κακό". Και μια και το κακό έγινε το θεραπεύουμε όπως όπως, τσαλαπατώντας τους θεσμούς. Για να εγγυηθούμε ότι θα ξαναγίνει και θα ξαναγίνει και θα ξαναγίνει. Και δεν θα σταματήσει ποτέ να γίνεται.

Γίνεται πολύς λόγος τελευταία για τις μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητο να γίνουν για να εξασφαλισθεί το ομαλό μέλλον αυτής της χώρας. Και κανείς δεν ξέρει ή δεν τολμά να πει κάτι παραπάνω από όσα ήδη λέγονται για τους φαρμακοποιούς, τους συμβολαιογράφους, τις δημόσιες μεταφορές και την άφρονα εκποίηση της δημόσιας πειρουσίας. Τις ασπιρίνες δηλαδή με τις οποίες προσπαθούμε να θεραπεύσουμε έναν βαρύ και επιθετικό καρκίνο.

Οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις, όμως, είναι αλλού και αγγίζουν τον σκληρό πυρήνα της κρατικής εξουσίας και των προσαρτημάτων της. Και η πρώτη από όλες αφορά τον τρόπο προσδιορισμού του δημοσίου συμφέροντος, -που σήμερα βρίσκεται στα ιδιοτελή χέρια του κάθε τυχάρπαστου πολιτικού ή υπαλλήλου-, και τις διαδικασίες του δικαστικού ελέγχου της συνδρομής του. Η χώρα δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τα αδιέξοδα της χωρίς βαθιές και ουσιαστικές μεταβολές στο πρώτο από όλα τα αναχώματα που διαθέτει η αυθαιρεσία της διοίκησης. Στο νομικό απολίθωμα της ευτελιστικής διαδικασίας της ακυρωτικής δίκης, που αφήνει τις ενέργειες των κρατικών οργάνων στο πλήρες απυρόβλητο και προσβάλλει βαθιά την δημοκρατία και τον πολίτη.

Η χώρα δεν θα μπορέσει να ελπίζει ότι θα βγει από τα αδιέξοδα της εάν δεν αποκτήσει νέο κανονισμό λειτουργίας της βουλής που θα καθιστά τις διαδικασίες διαφανείς και τον βουλευτή υπεύθυνο για την ψήφο του . Εάν δεν αποκτήσει δημοσιουπαλληλικό κώδικα ο οποίος θα εγγυάται ότι οι κρατικές υπηρεσίες θα πάψουν να είναι ιδιοκτησία των υπαλλήλων και ότι οι τελευταίοι θα γίνουν αυτό που έπρεπε πάντα να είναι. Υπηρέτες του λαού. Εάν δεν περιορισθεί με σκληρούς νόμους η δράση των συνδικάτων του στενού και ευρύτερου δημοσίου τομέα, ώστε να πάψουν οι πολίτες να μετατρέπονται σε ανήμπορους ομήρους, για την εξυπηρέτηση της αρπακτικής βουλιμίας των λίγων. Εάν τελικά η Ελλάδα δεν γίνει αυτό που θέλει να λέει ότι είναι. Κράτος δικαίου.

Μέχρι να γίνουν όλα αυτά θα παρακολουθούμε συνεπαρμένοι, στα σαλόνια της πρώτης θέσης, όλο αγωνία και έξαψη, το στημένο κρυφτούλι του Λοβέρδου με τους φαρμακοποιούς. Ενώ η δεύτερη θέση και το κατάστρωμα θα αγωνιούν με την κλιμάκωση της πιο λαϊκής παράστασης, της τιτανομαχίας του Ρέππα με τους φορτηγατζήδες. Την ίδια στιγμή που η πρύμνη του Τιτανικού έχει αρχίσει ήδη να παίρνει την μοιραία κλίση προς τον κρύο βυθό.





************************************




Ειδικό Παράρτημα:

(προσοχή όμως !!!!! μόνο για ρέκτες!!!!!)

Μπορεί οι εμπλεκόμενοι πολίτες να μην είναι σε θέση να γνωρίζουν, πλην όμως οι (υποτιθέμενες) ελεγκτικές αρχές του μακαρίου κράτους μας θα έπρεπε να ξέρουν και να φροντίζουν για την εφαρμογή του νόμου. Μια τέτοια επίδειξη επιμέλειας εκ μέρους τους (λέμε τώρα, μην το πάρουμε και στα σοβαρά) θα απέτρεπε εν γένει όλα αυτά τα δυσάρεστα περιστατικά.

Αναφερόμαστε συγκεκριμένα στην οδηγία 314/1990/ΕΟΚ, με την οποία ορίζεται ρητά ότι, ο διοργανωτής και πωλητής παρόμοιων τουριστικών υπηρεσιών πρέπει να είναι σε θέση να αποδεικνύει (όχι απλά να υπόσχεται, αλλά να αποδεικνύει) ότι διαθέτει επαρκείς εγγυήσεις κατάλληλες να εξασφαλίσουν, σε περίπτωση αφερεγγυότητας ή πτώχευσης, την επιστροφή των καταβληθέντων χρημάτων και τον επαναπατρισμό των καταναλωτών. Με άλλα λόγια με την κοινοτική οδηγία επιβάλλεται η νόμιμη ασφάλιση των δραστηριοτήτων του ως μέρος του συνολικού πακέτου της προσφοράς του.

Σε περίπτωση που οι διαασφαλίσεις αυτές δεν παρέχονται με ευθύνη του κράτους μέλους, το οποίο είτε δεν μετέφερε την οδηγία στην εσωτερική του έννομη τάξη, είτε την μετέφερε ατελώς, είτε αμέλησε να ασκήσει επαρκή εποπτεία στην αγορά και να διασφαλίσει την ορθή εφαρμογή του νόμου, οι ζημιωθέντες καταναλωτές μπορούν να στραφούν και εναντίον του, για την διεκδίκηση αποζημίωσης και για την κάλυψη των πρόσθετων εξόδων στα οποία αδίκως υποβλήθηκαν.

(πρβλ. σχετ. και απόφαση του ΔΕΚ της 8/10/1996, στην υπόθεση Erich Dillenkofer & Others v. Germany [συνεκδικασθείσες C-178/94, C-179/94, C-188/94, C-189/94 & C-190/94], [προδικαστικό ερώτημα του Landgericht Bonn])

(παρατίθεται απόσπασμα της απόφασης - όπου, αντί του "εάν είχε μεταφερθεί στο γερμανικό δίκαιο" μπορεί κανείς να βάλει το "εάν το κράτος μέλος είχε μεριμνήσει για την εφαρμογή της")

Είναι προφανές ότι οι ελληνική διοίκηση, (οι υπουργοί Δημήτρης Αβραμόπουλος ή Άρης Σπηλιοτώπουλος ας πούμε, καθώς και όλοι οι άλλοι, οι λιγότερο διάσημοι, που κάθησαν κατά καιρούς στην μεγάλη καρέκλα του υπουργείου τουρισμού), ενδιαφερόντουσαν περισσότερο για άλλα πράγματα (τις πολυτελείς σουίτες των διανυκτερεύσεων τους στα, προς χάριν του δημοσίου συμφέροντος, ταξίδια τους για παράδειγμα) και λιγότερο για την εύρυθμη λειτουργία της κακότυχης βαριάς βιομηχανίας μας, από την οποία ακόμη και σήμερα περιμένουμε την σωτηρία της χώρας.

Θα μου πείτε βέβαια ότι και tour operators και τα αντίστοιχα γραφεία και επιχειρήσεις συγκροτούν μια ακόμη αξιοσέβαστη και ισχυρή συντεχνία, όπως τόσες άλλες που υπάρχουν στον τόπο μας. Και ως τέτοια (συντεχνία δηλαδή) ασκούν κι αυτοί με την σειρά τους την καλή επιρροή τους στην πολιτική ηγεσία και την διοίκηση για την από την πίσω πόρτα αποφυγή όλων αυτών των ενοχλητικών και κοστοβόρων κουτοφράγκικων διαδικασιών που ορίζουν οι οδηγίες. Κάπως έτσι προφανώς εξασφάλιζε όλα αυτά τα χρόνια η χώρα μας την κουτσή ανταγωνιστικότητα της.

Να προσθέσουμε επιπλέον ότι όλα τα παραπάνω οφείλουν, αν όχι να τα γνωρίζουν εξαρχής, τουλάχιστον να τα πληροφορούνται εκ των υστέρων, κατόπιν σοβαρών ερευνών, οι ερασιτέχνες εισαγγελείς των εφημερίδων και των λοιπων μέσων, ώστε να είναι σε θέση, όταν χρειαστεί, να στρέφουν τα βέλη τους στην σωστή κατεύθυνση και να αποδίδουν τις ευθύνες εκεί που πραγματικά αυτές ανήκουν. Στην πολιτική ηγεσία δηλαδή, που διαχρονικά κατήντησε την χώρα αυτή τόπο ανομίας, τσαπατσουλιάς και ανευθυνότητας. Μια πραγματική παράγκα του καραγκιόζη.

Tweet