Έβλεπα πριν λίγο, σε απευθείας μετάδοση από την βουλή, αυτήν την σιχαμερή φιγούρα. Να συσπά με μανία το αποκρουστικό πρόσωπο, να κουνάει επικριτικά τα παχύσαρκα χέρια, να εκτοξεύει απειλές θανάτου προς έναν ολόκληρο λαό. Είχα διαβάσει χθες αυτό. Και είχα συμμετάσχει πριν δύο μέρες σε μια δικτυακή ανταλλαγή απόψεων εδώ. Το μόνο που απομένει είναι ένα αίσθημα πνιγμού. Θανάσιμης παγίδευσης . Τραγικού αδιεξόδου.
Η χώρα κατρακυλάει καθημερινά στην σκάλα του κακού. Είναι βέβαιο ότι οι συνθήκες που θα δημιουργηθούν τους επόμενους μήνες θα κάνουν την σημερινή οικονομική κρίση να μοιάζει με ευχάριστο περίπατο. Το πολιτικό σύστημα, στην προσπάθεια του να επιβιώσει, θα επιχειρήσει να θέσει υπό τον έλεγχο του και τα τελευταία ίχνη ελεύθερων κρατικών δομών και θεσμικών διασφαλίσεων και θα επιδιώξει τον πλήρη εξανδραποδισμό της κοινωνίας. Η μέχρι χθες εξαγορά του λαού θα δώσει την θέση της στην καταστολή και την υποδούλωση. Από εκεί και πέρα και με δεδομένη την εικονομική εξαθλίωση, η απόσταση μέχρι την, αδιανόητη πριν από λίγα χρόνια, ενεργοποίηση εξωτερικών απειλών θα είναι ελάχιστη.
Τα νόμιμα μέσα άμυνας που έχει στην διάθεση της η κοινωνία είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Και οι καλοπροαίρετες επικλήσεις προς κάποιους λίγους αλλά γενναίους βουλευτές, που επιτέλους θα αφυπνισθούν και θα ορθώσουν ανάστημα ή προς κάποιους ελάχιστους αλλά συνειδητούς δικαστές, που, πριν είναι αργά, θα διαισθανθούν τις βαριές ευθύνες τους και θα προστατεύσουν το Σύνταγμα και τα λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες, έχουν εξαντλήσει προ πολλού την δυναμική τους και μοιάζουν πλέον με αφελή ψελλίσματα. Το σύστημα πρέπει να νιώσει στο σώμα του την απειλή της έσχατης βίας που δεν είναι άλλη από την μη συνεργασία. Οι πολίτες, αν τελικά εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμη ως τέτοιοι, μπορούν και πρέπει να αντιστρέψουν τα θανάσιμα διλήμματα.
Το τραγικό λάθος όσων, καλοπροαίρετα ή όχι, έχουν αναλάβει την υπεράσπιση του λαού είναι ότι προβάλλουν και "διεκδικούν" επιτακτικά και αποκλειστικά την αποκατάσταση των οικονομικών βλαβών. Πολλοί δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό είναι και θα παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα αδύνατον. Άλλοι το γνωρίζουν, αλλά επιμένουν υποκριτικά να το παραβλέπουν και να συνεχίζουν να υπόσχονται, προσδοκώντας τα πολιτικά οφέλη της κολακείας. Η πρακτική αυτή, όμως, μηδενίζει την δυναμική και την αποτελεσματικότητα των λαϊκών κινητοποιήσεων και τις υποβαθμίζει είτε σε εργαλεία ευκαιριακών αντιπολιτευτικών κομματικών σκοπιμοτήτων είτε, στην καλύτερη περίπτωση, σε ασκήσεις ψυχικής εκτόνωσης, που αντί να πολεμούν το σύστημα, συμβάλλουν ακούσια στην θωράκιση και μακροημέρευση του.
Για να διαθέτει ελπίδες επιτυχίας μια κινητοποίηση δεν αρκεί να προβάλλει ένα σαφές και συγκεκριμένο αίτημα, όπως είναι εν προκειμένω η αποκατάσταση του επιπέδου ζωής στα προ της κρίσης επίπεδα. Πρέπει παράλληλα το αίτημα αυτό να είναι ρεαλιστικό και πραγματοποιήσιμο. Σε διαφορετική περίπτωση είναι φυσιολογικό όχι μόνο να αγνοείται αλλά και να ενισχύει εμμέσως ή ακόμη και να δικαιώνει την αντίθετη θέση αυτών στους οποίους απευθύνεται. Εν όψει αυτού και υπό τις εξαιρετικά δύσκολες σημερινές συνθήκες μια πραγματική βάση διεκδίκησης μπορεί να περιλαμβάνει δύο μόνον πράγματα. Το δικαίωμα του λαού να κυβερνηθεί και το δικαίωμα του να απαιτήσει την παραδειγματική τιμωρία αυτών που ευθύνονται για τα δεινά του και που μέχρι σήμερα κρύβονται πίσω από τα νομικά τερατουργήματα, που οι ίδιοι δόλια και καταχρηστικά κατασκεύασαν.
Λίγα εικοσιτετράωρα αποφασιστικής και ειρηνικής σιωπής και ακινησίας, που θα απλωθεί από άκρη σε άκρη όλης της χώρας, αρκούν για να εξουδετερώσουν το φαύλο πολιτικό σύστημα που διαχειρίζεται τις τύχες μας. Τα αιτήματα πρέπει να είναι απλά, θεμελιώδους χαρακτήρα και μη επιδεχόμενα διαπραγμάτευσης.
-Άμεση διάλυση του συνόλου των κομματικών σχηματισμών και ανεξαρτοποίηση των βουλευτών τους, με σκοπό την μετατροπή της βουλής σε οιονεί εθνοσυνέλευση, όπου ο καθένας, ελεύθερος πλέον από δουλείες και εξαρτήσεις, θα αναλάβει, κατά την συνείδηση του, όπως ορίζει το Σύνταγμα, τις ευθύνες του απέναντι στο έθνος.
-Άμεση απομάκρυνση του συνόλου των ατόμων που, χωρίς να έχουν οργανική σχέση με την διοίκηση, έχουν διορισθεί με κυβερνητικές αποφάσεις σε δημόσιες θέσεις ή σε εταιρείες δημοσίου συμφέροντος ή ενδιαφέροντος και ανάληψη της πλήρους ευθύνης της κρατικής λειτουργίας από το σώμα των δημοσίων υπαλλήλων. Επιστροφή όλων των αποσπασμένων υπαλλήλων -και ειδικά αυτών που υπηρετούν σε γραφεία βουλευτών- στις θέσεις ευθύνης τους.
-Σχηματισμός, με πρωτοβουλία του προέδρου της δημοκρατίας, κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας από εξωπολιτικά πρόσωπα και τεχνοκράτες.
-Εξαγγελία διενέργειας δημοψηφίσματος, εντός των πλέον σύντομων προθεσμιών, με τρία απλά ερωτήματα: α) εάν ο λαός εγκρίνει την εξάλειψη των διατάξεων του Συντάγματος που δυσχεραίνουν χρονικά ή εμποδίζουν την τροποποίηση του (είναι προφανές ότι οι διατάξεις αυτές δεν μπορούν να αλλάξουν με άλλη διαδικασία πλην της ευθείας λαϊκής εντολής - η τυπική ακεραιότητα και η διαφύλαξη της ακαμψίας του καταστατικού χάρτη δεν είναι πάνω από το συμφέρον του λαού, το Σύνταγμα υπάρχει από αυτόν για αυτόν), β) εάν επιθυμεί την θέσπιση συνταγματικά κατοχυρωμένου και άμεσα εφαρμοστέου, -από την επόμενη αναμέτρηση, που θα γίνει στο τέλος της τρέχουσας τετραετίας-, εκλογικού συστήματος, το κύριο χαρακτηριστικό του οποίου θα είναι ο χωρισμός της χώρας σε 300 μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες (μια απόφαση που καμία βουλή δεν πρόκειται να πάρει και από την οποία εξαρτάται το μέλλον οποιασδήποτε προσπάθειας για την ανασυγκρότηση της χώρας) και γ) εάν πιστεύει ότι οι προβλέψεις περί της ευθύνης των υπουργών σχεδιάστηκαν και θεσπίστηκαν με καταχρηστικό τρόπο και επιθυμεί την αναδρομική κατάργηση τους . Σε περίπτωση θετικής απάντησης, παράδοση, χωρίς διαδικασίες, όλων των φακέλων που αφορούν σκάνδαλα της τελευταίας εικοσαετίας στην τακτική δικαιοσύνη.
(Η αναδρομικότητα της κατάργησης νομιμοποιείται πλήρως με την επίκληση του εμφανώς καταχρηστικού χαρακτήρα των διατάξεων που κατοχυρώνουν το ακαταδίωκτο του πολιτικού κόσμου αλλά και από το γεγονός ότι οι εν λόγω διατάξεις είναι δικονομικού και όχι ποινικού χαρακτήρα. Σε κάθε περίπτωση το νομοθετικό έργο του διάσημου συνταγματολόγου και σημερινού αντιπροέδρου της κυβέρνησης Ε. Βενιζέλου μπορεί να αποτελέσει επαρκή και αξιόπιστο νομοτεχνικό οδηγό. Πράγματι, σε ένα από τα τελευταία άρτια δημιουργήματά του μπορούμε να διαβάσουμε: "Στην παράγραφο 3 της υπ΄ αριθμ. 2084358/2116/0049 απόφασης προστίθεται από τότε που ίσχυσε, εδάφιο ως εξής: ... ...")
Το φαύλο πολιτικό σύστημα, που επιχειρεί σήμερα να παρασύρει μαζί του στον βυθό ολόκληρη την χώρα, -μαζί και την αθώα γενιά που έρχεται-, μπορεί να νικηθεί μόνον με την βία. Η ειρηνική μη συνεργασία είναι η μόνη μορφή βίας την οποία δεν μπορεί να αποκρούσει καμία αυταρχική εξουσία.
Οι σύμμαχοι μας στην Ε.Ε. συγκροτούν κοινωνίες πολιτών και για τον λόγο αυτό είναι βέβαιο ότι δεν θα αγνοήσουν την πράξη χειραφέτησης του ελληνικού λαού. Στον βαθμό που τους αφορά η Ελλάδα θα έχει κερδίσει μια ακόμη ευκαιρία να προσπαθήσει με αξιοπρέπεια και θα έχει γίνει πάλι άξια σεβασμού.
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Όλα αυτά αφορούν την μετά την κρίση εποχή, δεν είναι λύσεις πως να βγεις από τη κρίση. Οι μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες και η κατάργηση των κομμάτων ακούγονται θετικές, αλλά πως θα σχηματίσεις κυβέρνηση. Εκτός αν η πρόταση πάει παραπέρα με κυβέρνηση τεχνοκρατών, οι οποίοι να μη υπακούν σε λαϊκές εντολές, αλλά μόνο στην επιστήμη τους.
Ξέχωρα το δημοψήφισμα για “α) εάν ο λαός εγκρίνει την εξάλειψη των διατάξεων του Συντάγματος που δυσχεραίνουν χρονικά ή εμποδίζουν την τροποποίηση του (είναι προφανές ότι οι διατάξεις αυτές δεν μπορούν να αλλάξουν με άλλη διαδικασία πλην της ευθείας λαϊκής εντολής - η τυπική ακεραιότητα και η διαφύλαξη της ακαμψίας του καταστατικού χάρτη δεν είναι πάνω από το συμφέρον του λαού, το Σύνταγμα υπάρχει από αυτόν για αυτόν)” θα οδηγήσει σε πολλά επικίνδυνα μονοπάτια. Μια ματιά στην πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία το αποδεικνύει. Καλά θα ήταν μερικές διατάξεις στο σύνταγμα να μείνουν αμετάβλητες εις τους αιώνες και όχι να τις αλλάζουμε σαν τα πουκάμισα.
Πρώτα από όλα θέλω να ξεκαθαρίσω ότι το κείμενο δεν αποτελεί πρόταση αλλά πνευματική άσκηση και βάση μιας χρήσιμης συζήτησης. Δεν πιστεύω ότι κάτι από αυτά που προτείνονται έχει την παραμικρή ελπίδα να γίνει. Επί της ουσίας και για το καλό της συζήτησης λοιπόν:
Αν με το "μετά την κρίση εποχή" εννοείτε μετά την αποκατάσταση των οικονομικών στοιχείων νομίζω πως κάνετε λάθος. Είμαστε ήδη πολύ πιο φτωχοί από όσο πιστεύει ο μέσος όρος του πληθυσμού και η επιστροφή της κοινωνίας στις πρότερες συνθήκες δεν είναι καν ορατή στον ορίζοντα. Αν είναι να κάνουμε κάτι θα πρέπει να το κάνουμε για να αποφύγουμε τα χειρότερα που μπορεί να φτάσουν μέχρι και σε σοβαρές εθνικές περιπέτειες.
Το σημερινό πολιτικό σύστημα έχει σχεδιασθεί γύρω από την ιδεολογία της νομής της εξουσίας και του προσεταιρισμού των υποστηρικτών του μέσω της εξωθεσμικής διανομής πόρων. Επιπλέον έχει εφοδιασθεί με δικλείδες ασφαλείας που ενισχύουν την σταθερότητα του και εμποδίζουν την οποιαδήποτε αλλαγή του. Λόγω των συνθηκών (εξάντληση πόρων) το σύστημα σήμερα πεθαίνει και επειδή η χώρα δεν μπορεί να απαλλαγεί από αυτό με θεσμικούς τρόπους παρασύρεται στον βυθό μαζί του. Το κείμενο προσπαθεί να δείξει ότι την στιγμή αυτή είναι απαραίτητες κάποιες υπερβάσεις που θα ξεμπλοκάρουν τις διαδικασίες και θα ελευθερώσουν κάποιες υγιείς δυνάμεις. Παράλληλα τονίζει ότι οι υπερβάσεις αυτές θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στην υφιστάμενη συνταγματική τάξη ώστε να μην αυτουπονομευθούν. Σε διαφορετική περίπτωση θα προκληθούν από τα πράγματα με ανεξέλεγκτο τρόπο που θα οδηγήσει την χώρα στο χάος. Το ενδεχόμενο των εκλογών στην παρούσα συγκυρία κάθε άλλο παρά λύση είναι αφού το αποτέλεσμα τους θα είναι η μεταφορά του εκκρεμούς στην αντίθετη κατεύθυνση και η συνέχιση της κατηφορικής πορείας.
Η διάλυση των κομμάτων είναι το μείζον και εάν προκληθεί αυτόβουλα ως ανταπόκριση τους στην θέση των πολιτών δεν τραυματίζει την έννομη τάξη. Ιδιαίτερα από την στιγμή που δεν θα προκαλέσει διάλυση και της βουλής και πρόκληση θεσμικού αδιεξόδου. Προσωπικά δε, πιστεύω ότι αν οι βουλευτές (ακόμη και οι σημερινοί - ακόμη και οι χειρότεροι από αυτούς) απεγκλωβιστούν από την αρχηγική τυραννία και την απαγόρευση σκέψης και αυτενέργειας η οποία κυριαρχεί σήμερα, θα αρχίσουν να προσανατολίζουν την σκέψη τους σε περισσότερο ορθολογικές και εθνικά ωφέλιμες επιλογές. Αυτό θα γίνει επειδή σε διαφορετική περίπτωση δεν θα έχουν τίποτε να κερδίσουν. Αντίθετα μετά την διάλυση των σχηματισμών που τους χειραγωγούσαν και με την εξαφάνιση του άλλοθι της κομματικής πειθαρχίας και του βίαιου πειθαναγκασμού των διλημμάτων θα αντιληφθούν ότι καθίστανται πλέον προσωπικά υπεύθυνοι για τις πράξεις και τις επιλογές τους.
Η καθιέρωση των μονοεδρικών εκλογικών περιφερειών θα ενισχύσει την μεταλλαγή αυτή των προσώπων αφού μια τέτοια προοπτική θα καταστήσει σχεδόν απαγορευτική την υπόγεια ανασύσταση των κομματικών σχηματισμών με την σημερινή τους μορφή και θα πείσει τους βουλευτές ότι είναι προτιμότερο να κάνουν την καρδιά τους πέτρα και να ενεργοποιήσουν την συνείδηση τους (όπως επιβάλλει το σύνταγμα) αφού ούτως ή άλλως η επιστροφή στο βολικό παρελθόν θα είναι αδύνατη.
Όσο για την τροποποίηση του συντάγματος αυτή προτείνεται να είναι όσο το δυνατόν μικρότερης έκτασης. Σε κάθε περίπτωση είναι πλέον απολύτως προφανές ότι η απόλυτη ακαμψία του συντάγματος που αφορά τους τρόπους αλλαγής του είναι επιβαρυντικό στοιχείο για την λειτουργία του πολιτεύματος σε εποχές που ο κόσμος γύρω μας αλλάζει με τρομακτική ταχύτητα. Είναι χειρότερος και από σχολαστικισμό του μεσαίωνα ο ισχυρισμός ότι θα πρέπει να υποστώ τα μύρια όσα δεινά ή ακόμη και να πεθάνω προκειμένου να μην διαταράξω την αρμονία των κανόνων. Οι κανόνες δεν είναι υπερβατικοί αλλά φτιάχτηκαν από μας για μας και πρέπει όταν χρειάζεται να μπορούν να αλλάζουν. Σήμερα δεν υπάρχει τρόπος για αυτό και πρέπει να εφευρεθεί. Και αλήθεια, ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει μια τροποποίηση του συντάγματος που θα γίνει κατόπιν καθαρής λαϊκής εντολής από την στιγμή μάλιστα που η αλλαγή αυτή δεν θα μπορούσε να είχε γίνει με κανέναν άλλον τρόπο;
Επιπλέον, χωρίς την παραπάνω αλλαγή δεν θα μπορούσε να καταργηθεί άμεσα το καθεστώς του ακαταδίωκτου των πολιτικών που κατά την άποψη μου είναι εκ των ων ουκ άνευ για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών στο πολιτικό σύστημα. Χωρίς την εμπιστοσύνη αυτή όλες οι προσπάθειες μας θα είναι καταδικασμένες σε αποτυχία. Την στιγμή αυτή άνθρωποι που στην συνείδηση της κοινής γνώμης έχουν ήδη στιγματισθεί ως εγκληματίες (άσχετα αν αυτό είναι αληθές ή όχι σημασία έχει ότι αποτελεί κοινή συνείδηση) έχουν ήδη κατοχυρώσει το ακαταδίωκτο και κατέχουν ή διεκδικούν για το άμεσο μέλλον υψηλά αξιώματα και θέσεις ευθύνης. Το γεγονός αυτό δηλητηριάζει την πολιτική ζωή και αποτρέπει την συστράτευση των ελλήνων σε έναν κοινό σκοπό. Καθιστά το κάλεσμα για θυσίες θλιβερή ειρωνεία. Αν δεν απαλλαγούμε με κάθε τρόπο από αυτό το άγος καμιά πορεία προς τα πάνω δεν πρόκειται να ξεκινήσει.
Λέτε ότι η τροποποίηση του συντάγματος θα οδηγήσει σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια. Πιστεύω ότι στα μονοπάτια αυτά μα οδηγεί ήδη η αδυναμία μας να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα. Το σύνταγμα, ήδη εδώ και πολύ καιρό υπάρχει ως κενό γράμμα και το επικαλούμεθα μόνο όταν μας είναι βολικό και όταν θέλουμε να αποφύγουμε την έξοδο μας από τον βάλτο επειδή η παραμονή μας σε αυτόν εξυπηρετεί μια ολιγάριθμη ομάδα επιτηδείων που απομυζούν ανεξέλεγκτα τον πλούτο της χώρας.
Κάπως προσπαθώ να καταλάβω το σκεπτικό σου, αλλά συνεχίζω να έχω τις επιφυλάξεις μου. Το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί, αν περιορίζαμε το σύνταγμα σε μερικές πάγιες διατάξεις και αξίες, σαν ένα κατάλογο από 10 ή 20 άρθρα. Αυτά τα άρθρα να μη μπορούν ποτέ να αλλάξουν, εκτός αν υπάρχει πραξικόπημα. Τα υπόλοιπα να ρυθμίζονται με νόμους και προεδρικές διατάξεις, τα ποία όμως να μη αντικρούουν αυτά τα βασικά άρθρα του συντάγματος. Πχ. Το σύνταγμα να ορίζει ότι έχομε κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά πόσοι βουλευτές και πως θα εκλέγονται να ρυθμίζετε με νόμους, ίσως αυτοί οι νόμοι να ψηφίζονται με ενισχυμένη πλειοψηφία, ακόμα και με 240 ψήφους αν χρειαστεί. Ίσως πάλι και με δημοψήφισμα, αν και εγώ προσωπικά έχω επιφυλάξεις κατά πόσο η βούληση ενός λαού μπορεί να είναι σωστή, και όχι απλά της μόδας. Η πολιτική έγινε πολύ περίπλοκη στα επιμέρους ζητήματα, ειδικά όταν αφορά τα οικονομικά θέματα, και πολύ εύκολα θα μπορούσε ο λαός να παρασερνόταν από δημαγωγούς.
Δημοσίευση σχολίου