"Η ιδέα, σύμφωνα με πληροφορίες, γεννήθηκε μια μέρα που οι καταλήψεις στα δημόσια κτίρια, στα υπουργεία και στα επιμελητήρια, τους εμπόδισαν να δώσουν συνεντεύξεις Τύπου αλλά και να ασκήσουν τα υπουργικά τους καθήκοντα"
Έτσι, με αυτά τα λίγα, λιτά και ουσιαστικά λόγια συνοδεύει το ΒΗΜΑ την αναφορά του στην σημαντικότερη πολιτική πράξη της μεταπολεμικής Ελλάδας. Διότι η γενναία απόφαση του Ανδρέα, της Άννας και του Γιάννη να προσχωρήσουν στο κίνημα των μπλόγκερ, ώστε να μπορέσουν να παρέμβουν αποφασιστικά στα δημόσια πράγματα και να καυτηριάσουν με τον θαραλέο και πρωτότυπο λόγο τους τα κακώς κείμενα, είναι μια απόφαση ιστορική και πολυσήμαντη.
Όπως μας ενημερώνει η καλά πληροφορημένη εφημερίδα, οι τρεις νέοι και διακεκριμένοι μπλογκοαδελφοί μας συνειδητοποίησαν τον στραβό δρόμο που έχει πάρει η κοινωνία μας και τα τραγικά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει όταν, πολύ πρόσφατα, μια ηλιόλουστη μέρα, ξεκίνησαν φρέσκοι, ευσταλείς και καλοσιδερωμένοι να πάνε για ψηφαλάκια στα τηλεπαράθυρα του Μέγκα, αλλά, αν έχεις τον Θεό σου, εμποδίστηκαν από θρασείς κορπορατιστές καταληψίες δημοσίων κτιρίων, υπουργείων και επιμελητηρίων.
Στην αρχή, ο Ανδρέας, η Άννα και ο Γιάννης, δεν κατάλαβαν τι ακριβώς συμβαίνει, έτσι μικροί, αθώοι και άβγαλτοι που είναι. Έτσι στα πούπουλα μεγαλωμένοι και έτσι πάντα για το καλό του διπλανού ορμηνεμένοι, μακριά από την κακία, την ανοησία και το παράλογον του κόσμου. Σιγά σιγά, όμως, σαν απ' την αστραπή φωτίστηκεν ο νους τους. Και, μέσα σε μια στιγμή, είδαν και τι δεν είδαν.
Είδαν ότι "δεκαετίες τώρα καμιά απόφαση δεν υπήρξε προϊόν δημοκρατικής σύνθεσης στην υπηρεσία του δημοσίου συμφέροντος" (συγγνώμη Ανδρέα, ψέλλισε το παιδί που περνούσε τυχαία από την τοποθεσία του θαύματος της αποκάλυψης κουβαλώντας τους καφέδες, δεν θα το ξανακάνω),
είδαν ότι "όλα αυτά που νομίζαμε για δημοκρατία ήταν η ωμή επιβολή ενός απροκάλυπτου κορπορατισμού " (συγγνώμη Αννούλα, ψιθύρισε ταραγμένος ο συνταξιούχος που περίμενε απ΄τα χαράματα στην ουρά μήπως και ανοίξει το ΙΚΑ, θα προσπαθήσω να διορθωθώ),
είδαν ότι "το υψηλό κόστος δεν το προσμετρούσε κανείς γιατί μπορούσαν να δανείζονται ανεξέλεγκτα" (συγγνώμη Γιάννη, βρήκε το θάρρος να ομολογήσει μια άνεργη δακτυλογράφος που περνούσε βιαστικά, τρέχοντας να προλάβει όλες τις αγγελίες, δεν θα ξαναδανειστώ, θα μάθω να περνάω με ότι έχω),
και είδαν ακόμη ότι "αυτή η εξαιρετικά αντιδημοκρατική και αντικοινωνική κουλτούρα επενδύθηκε με τον μανδύα του προοδευτισμού, για να κρύψει το πραγματικό πρόσωπο του συντεχνιακού συμφέροντος" (συγγνώμη Ανδρέα, Άννα και Γιάννη, φώναξαν συντετριμμένοι αυτός με τους καφέδες, ο άλλος με το βιβλιάριο του ΙΚΑ και η περαστική με τις αγγελίες, το ξέρουμε πια ότι φταίξαμε και θα δεχθούμε κάθε τιμωρία, είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε τα σπασμένα)
Τότε, μια φωνή που έλεγε, "ευθύνη σου είναι ο κόσμος", ήχησε βαθιά μέσα τους και ο Ανδρέας, η Άννα και ο Γιάννης αφέθηκαν στην θύελλα του πάθους, άφησαν τα τους παρασύρει η καταιγίδα του χρέους, υπέκυψαν στο κάλεσμα της θυσίας. "Ευθύνες για την κατάσταση έχουμε όλοι", βροντοφώναξαν, "το τίμημα θα είναι βαρύ", "πρέπει να περάσουμε τις οδύνες του παρόντος".
Αυτός με τους καφέδες, ο άλλος με το βιβλιάριο του ΙΚΑ και η περαστική με τις αγγελίες κοιτούσαν την αλλόκοτη και αλλόκοσμη σκηνή συγκλονισμένοι και αμίλητοι. Μαθημένοι να ζουν σε έναν κόσμο σκληρό, που δεν συγχωρεί και δεν λυπάται, ήταν αδύνατον να αναγνωρίσουν το καλό, να νοιώσουν το βαθύτερο νόημα της αγάπης, να κατανοήσουν το μυστήριο της ολοκληρωτικής δωρεάς. Είχαν ακούσει κάτι για τον υιό του Θεού παλιότερα, που, αμνός αυτός και αθώος, κατέβηκε στον κόσμο για να πάρει μαζί του στον σταυρό τις αμαρτίες του κόσμου, αλλά είχαν πιστέψει ότι όλα αυτά είναι παραμύθια και πως η πραγματική ζωή είναι μόνο αυτή που ζούσαν οι ίδιοι κάθε μέρα και που ήξεραν.
Βλέποντας να γίνονται όλα αυτά τα θαυμαστά μπροστά στα μάτια τους, κάποιοι σύμβουλοι της κουστωδίας, (εκ τών μετακλητών), και οδηγοί και χωροφύλακες, (εκ των αποσπασμένων), σφόδρα ταράχτηκαν. Και πλησίασαν φοβισμένοι τους υπουργούς, που ήδη έλαμπαν και φεγγοβολούσαν ένα κατάλευκο φως, (επιβεβαιωμένες πληροφορίες μάλιστα του ΒΗΜΑΤΟΣ αναφέρουν ότι ο νεόκοπος μπλόγκερ Ανδρέας είχε αρχίσει ήδη να αποσπάται από το έδαφος και να αιωρείται ανάλαφρα στον πρωινό αέρα), και τους έλεγαν αυτά τα λόγια: "Έφυγαν οι κάμερες υπουργέ. Τα ξαναλέτε αύριο πάλι, που με το καλό θα ξανάρθουν, αν δεν κάνουν αυτοί οι κορπορατιστές κατάληψη. Πάμε σιγά σιγά να ξεκουραστήτε. Τις δημοσκοπήσεις τις είδατε αλήθεια;"
Αλλά οι τρείς γενναίοι είχαν αλλάξει ήδη εσωτερικά και είχαν πάρει την απόφαση τους. "Θα είμαστε η μόνη γενιά μετά τον εμφύλιο που σηκώνει μόνη της τα βάρη της χώρας και δεν τα μεταφέρει στις επόμενες γενιές" βροντοφώναξαν σαν ένας άνθρωπος και κοίταξαν πιο αποφασιστικά προς την μεριά όπου ήξεραν ότι έρχεται το μέλλον.
Και τότε όλοι εθαύμασαν, γιατί αυτό δεν το περίμεναν. Και αν δεν απεχθάνονταν την βία, -ως λαός και ως άνθρωποι πολιτισμένοι δηλαδή-, θα άρχιζαν να τους ραίνουν, αυτούς, τους αναγεννημένους, με ζωντανά γιαούρτια, θυσιάζοντας και τα τελευταία ψιλά που τους απέμεναν στην τσέπη.
Και το απόγευμα ο Ανδρέας, η Άννα και ο Γιάννης έσπασαν τον κλοιό των κορπορατιστών και γυρίσαν στα γραφεία τους. Και έβλεπαν τις δημοσκοπήσεις. Και οι μετακλητοί ήσαν αμίλητοι. Και οι παρατρεχάμενοι και οι οδηγοί και οι χωροφύλακες, (εκ των αποσπασμένων). Και ο Πρετεντέρης δεν τους καλούσε στις εκπομπές του πια.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου