Κυριακή, Οκτωβρίου 23, 2011

-Η 6η δόση. Η νέα Μεγάλη Ιδέα του Ελληνισμού.


Λανθάνουσα γλώσσα λέει την αλήθεια. Στήν προσπάθεια του να μας καθησυχάσει, στην προσπάθεια του να πείσει τους σιτιζόμενους από το δημόσιο ταμείο, κυρίως, ότι θα πληρωθούν κανονικά και τον επόμενο μήνα, το πάντα καλά πληροφορημένο ΒΗΜΑ μας αποκαλύπτει σήμερα τον μεγαλειώδη σχεδιασμό του Γιώργου.

Ο ρέκτης πρωθυπουργός μας, λοιπόν, πήρε για μια ακόμη φορά το όπλο του. Και πήγε να συμμετάσχει σε μια διάσκεψη, τα αποτελέσματα της οποίας θα καθορίσουν την πορεία της χώρας για τις επόμενες δύο τουλάχιστον δεκαετίες. Ίσως και κάτι παραπάνω. Θα σφραγίσουν το μέλλον των δύο επερχόμενων γενεών. Και μαθαίνουμε έγκυρα ότι το σχέδιο του ανδρός αρχίζει και τελείωνει στην εκταμίευση της επόμενης δόσης των δανεικών. Στον προσωρινό κατευνασμό του εσωτερικού μετώπου. Με άλλα λόγια; Στην παράταση της θλιβερής πρωθυπουργίας του για μερικές ακόμη εβδομάδες. Και μετά; Μετά βλέποντας και κάνοντας. Όλο και κάποιο νέο δίλημμα θα σκαρφιστεί.

Μέχρι τότε, ο Γιωργάκης θα συναινέσει ασμένως σε ότι του ζητηθεί. Θα βάλει την υπογραφή των Ελλήνων κάτω από οποιοδήποτε κείμενο βρεθεί μπροστά του. Σε μια χώρα, άλλωστε, όπου τα προγράμματα των κομμάτων κρατάνε το πολύ μέχρι το βράδυ των εκλογών, οι συμφωνίες μέχρι την λήξη της συνάντησης αυτών που τις συνάπτουν και οι υποσχέσεις μέχρι να πεισθεί το πελατολόγειο των αφελών ψηφοφόρων, είναι αδύνατον να γίνει κατανοητό ότι εκεί έξω υπάρχει και ένας άλλος, διαφορετικός κόσμος. Που δεν πετάει τα συμβόλαια στον κάλαθο των αχρήστων, αλλά τα φυλάει προσεκτικά στο συρτάρι του και, όταν έρθει η συμφωνημένη ώρα, απαιτεί και επιβάλλει την πιστή εφαρμογή τους. Αυτά ο Γιώργος.

Και από την άλλη ο Αντώνης. Που επείγεται να αναδειχθεί πρωθυπουργός ακόμη και πάνω στα συντρίμμια. Επειδή αυτό που προέχει είναι η επικράτηση του γνήσιου πατριωτισμού. Και μετά; Μετά βλέποντας και κάνοντας. Στο κάτω κάτω, έχει και η αναγεννημένη Νέα Δημοκρατία τις δικές της ακλόνητες βεβαιότητες. Σύμφωνα με τις οποίες, το παγκόσμιο οικοδόμημα κρέμεται σε μια κλωστή. Που την άκρη της κρατάνε στα δίκαια χέρια τους οι περήφανοι έλληνες. Αν οι βάρβαροι τολμήσουν θα έχουν να κάνουν μαζί μας. Και αν πέσουμε θα μας ακολουθήσουν στο σκοτάδι του βυθού. Τοσο απλά. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ο απίθανος αυτός τύπος, εκπαραθυρώθηκε από το πολιτικό σύστημα στις αρχές της δεκαετίας του '90, ως ιδεοληπτικός, ανεπαρκής και επικίνδυνος.

Όλα για την επόμενη δόση λοιπόν. Φέρτε μας να υπογράψουμε ότι θέλετε. Καί μετά; Μετά βλέποντας και κάνοντας.

buzz it!

Πέμπτη, Οκτωβρίου 20, 2011

-Βία απέναντι στην βία


Έβλεπα πριν λίγο, σε απευθείας μετάδοση από την βουλή, αυτήν την σιχαμερή φιγούρα. Να συσπά με μανία το αποκρουστικό πρόσωπο, να κουνάει επικριτικά τα παχύσαρκα χέρια, να εκτοξεύει απειλές θανάτου προς έναν ολόκληρο λαό. Είχα διαβάσει χθες αυτό. Και είχα συμμετάσχει πριν δύο μέρες σε μια δικτυακή ανταλλαγή απόψεων εδώ. Το μόνο που απομένει είναι ένα αίσθημα πνιγμού. Θανάσιμης παγίδευσης . Τραγικού αδιεξόδου.

Η χώρα κατρακυλάει καθημερινά στην σκάλα του κακού. Είναι βέβαιο ότι οι συνθήκες που θα δημιουργηθούν τους επόμενους μήνες θα κάνουν την σημερινή οικονομική κρίση να μοιάζει με ευχάριστο περίπατο. Το πολιτικό σύστημα, στην προσπάθεια του να επιβιώσει, θα επιχειρήσει να θέσει υπό τον έλεγχο του και τα τελευταία ίχνη ελεύθερων κρατικών δομών και θεσμικών διασφαλίσεων και θα επιδιώξει τον πλήρη εξανδραποδισμό της κοινωνίας. Η μέχρι χθες εξαγορά του λαού θα δώσει την θέση της στην καταστολή και την υποδούλωση. Από εκεί και πέρα και με δεδομένη την εικονομική εξαθλίωση, η απόσταση μέχρι την, αδιανόητη πριν από λίγα χρόνια, ενεργοποίηση εξωτερικών απειλών θα είναι ελάχιστη.

Τα νόμιμα μέσα άμυνας που έχει στην διάθεση της η κοινωνία είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Και οι καλοπροαίρετες επικλήσεις προς κάποιους λίγους αλλά γενναίους βουλευτές, που επιτέλους θα αφυπνισθούν και θα ορθώσουν ανάστημα ή προς κάποιους ελάχιστους αλλά συνειδητούς δικαστές, που, πριν είναι αργά, θα διαισθανθούν τις βαριές ευθύνες τους και θα προστατεύσουν το Σύνταγμα και τα λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες, έχουν εξαντλήσει προ πολλού την δυναμική τους και μοιάζουν πλέον με αφελή ψελλίσματα. Το σύστημα πρέπει να νιώσει στο σώμα του την απειλή της έσχατης βίας που δεν είναι άλλη από την μη συνεργασία. Οι πολίτες, αν τελικά εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμη ως τέτοιοι, μπορούν και πρέπει να αντιστρέψουν τα θανάσιμα διλήμματα.

Το τραγικό λάθος όσων, καλοπροαίρετα ή όχι, έχουν αναλάβει την υπεράσπιση του λαού είναι ότι προβάλλουν και "διεκδικούν" επιτακτικά και αποκλειστικά την αποκατάσταση των οικονομικών βλαβών. Πολλοί δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό είναι και θα παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα αδύνατον. Άλλοι το γνωρίζουν, αλλά επιμένουν υποκριτικά να το παραβλέπουν και να συνεχίζουν να υπόσχονται, προσδοκώντας τα πολιτικά οφέλη της κολακείας. Η πρακτική αυτή, όμως, μηδενίζει την δυναμική και την αποτελεσματικότητα των λαϊκών κινητοποιήσεων και τις υποβαθμίζει είτε σε εργαλεία ευκαιριακών αντιπολιτευτικών κομματικών σκοπιμοτήτων είτε, στην καλύτερη περίπτωση, σε ασκήσεις ψυχικής εκτόνωσης, που αντί να πολεμούν το σύστημα, συμβάλλουν ακούσια στην θωράκιση και μακροημέρευση του.

Για να διαθέτει ελπίδες επιτυχίας μια κινητοποίηση δεν αρκεί να προβάλλει ένα σαφές και συγκεκριμένο αίτημα, όπως είναι εν προκειμένω η αποκατάσταση του επιπέδου ζωής στα προ της κρίσης επίπεδα. Πρέπει παράλληλα το αίτημα αυτό να είναι ρεαλιστικό και πραγματοποιήσιμο. Σε διαφορετική περίπτωση είναι φυσιολογικό όχι μόνο να αγνοείται αλλά και να ενισχύει εμμέσως ή ακόμη και να δικαιώνει την αντίθετη θέση αυτών στους οποίους απευθύνεται. Εν όψει αυτού και υπό τις εξαιρετικά δύσκολες σημερινές συνθήκες μια πραγματική βάση διεκδίκησης μπορεί να περιλαμβάνει δύο μόνον πράγματα. Το δικαίωμα του λαού να κυβερνηθεί και το δικαίωμα του να απαιτήσει την παραδειγματική τιμωρία αυτών που ευθύνονται για τα δεινά του και που μέχρι σήμερα κρύβονται πίσω από τα νομικά τερατουργήματα, που οι ίδιοι δόλια και καταχρηστικά κατασκεύασαν.

Λίγα εικοσιτετράωρα αποφασιστικής και ειρηνικής σιωπής και ακινησίας, που θα απλωθεί από άκρη σε άκρη όλης της χώρας, αρκούν για να εξουδετερώσουν το φαύλο πολιτικό σύστημα που διαχειρίζεται τις τύχες μας. Τα αιτήματα πρέπει να είναι απλά, θεμελιώδους χαρακτήρα και μη επιδεχόμενα διαπραγμάτευσης.

-Άμεση διάλυση του συνόλου των κομματικών σχηματισμών και ανεξαρτοποίηση των βουλευτών τους, με σκοπό την μετατροπή της βουλής σε οιονεί εθνοσυνέλευση, όπου ο καθένας, ελεύθερος πλέον από δουλείες και εξαρτήσεις, θα αναλάβει, κατά την συνείδηση του, όπως ορίζει το Σύνταγμα, τις ευθύνες του απέναντι στο έθνος.

-Άμεση απομάκρυνση του συνόλου των ατόμων που, χωρίς να έχουν οργανική σχέση με την διοίκηση, έχουν διορισθεί με κυβερνητικές αποφάσεις σε δημόσιες θέσεις ή σε εταιρείες δημοσίου συμφέροντος ή ενδιαφέροντος και ανάληψη της πλήρους ευθύνης της κρατικής λειτουργίας από το σώμα των δημοσίων υπαλλήλων. Επιστροφή όλων των αποσπασμένων υπαλλήλων -και ειδικά αυτών που υπηρετούν σε γραφεία βουλευτών- στις θέσεις ευθύνης τους.

-Σχηματισμός, με πρωτοβουλία του προέδρου της δημοκρατίας, κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας από εξωπολιτικά πρόσωπα και τεχνοκράτες.

-Εξαγγελία διενέργειας δημοψηφίσματος, εντός των πλέον σύντομων προθεσμιών, με τρία απλά ερωτήματα: α) εάν ο λαός εγκρίνει την εξάλειψη των διατάξεων του Συντάγματος που δυσχεραίνουν χρονικά ή εμποδίζουν την τροποποίηση του (είναι προφανές ότι οι διατάξεις αυτές δεν μπορούν να αλλάξουν με άλλη διαδικασία πλην της ευθείας λαϊκής εντολής - η τυπική ακεραιότητα και η διαφύλαξη της ακαμψίας του καταστατικού χάρτη δεν είναι πάνω από το συμφέρον του λαού, το Σύνταγμα υπάρχει από αυτόν για αυτόν), β) εάν επιθυμεί την θέσπιση συνταγματικά κατοχυρωμένου και άμεσα εφαρμοστέου, -από την επόμενη αναμέτρηση, που θα γίνει στο τέλος της τρέχουσας τετραετίας-, εκλογικού συστήματος, το κύριο χαρακτηριστικό του οποίου θα είναι ο χωρισμός της χώρας σε 300 μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες (μια απόφαση που καμία βουλή δεν πρόκειται να πάρει και από την οποία εξαρτάται το μέλλον οποιασδήποτε προσπάθειας για την ανασυγκρότηση της χώρας) και γ) εάν πιστεύει ότι οι προβλέψεις περί της ευθύνης των υπουργών σχεδιάστηκαν και θεσπίστηκαν με καταχρηστικό τρόπο και επιθυμεί την αναδρομική κατάργηση τους . Σε περίπτωση θετικής απάντησης, παράδοση, χωρίς διαδικασίες, όλων των φακέλων που αφορούν σκάνδαλα της τελευταίας εικοσαετίας στην τακτική δικαιοσύνη.

(Η αναδρομικότητα της κατάργησης νομιμοποιείται πλήρως με την επίκληση του εμφανώς καταχρηστικού χαρακτήρα των διατάξεων που κατοχυρώνουν το ακαταδίωκτο του πολιτικού κόσμου αλλά και από το γεγονός ότι οι εν λόγω διατάξεις είναι δικονομικού και όχι ποινικού χαρακτήρα. Σε κάθε περίπτωση το νομοθετικό έργο του διάσημου συνταγματολόγου και σημερινού αντιπροέδρου της κυβέρνησης Ε. Βενιζέλου μπορεί να αποτελέσει επαρκή και αξιόπιστο νομοτεχνικό οδηγό. Πράγματι, σε ένα από τα τελευταία άρτια δημιουργήματά του μπορούμε να διαβάσουμε: "Στην παράγραφο 3 της υπ΄ αριθμ. 2084358/2116/0049 απόφασης προστίθεται από τότε που ίσχυσε, εδάφιο ως εξής: ... ...")

Το φαύλο πολιτικό σύστημα, που επιχειρεί σήμερα να παρασύρει μαζί του στον βυθό ολόκληρη την χώρα, -μαζί και την αθώα γενιά που έρχεται-, μπορεί να νικηθεί μόνον με την βία. Η ειρηνική μη συνεργασία είναι η μόνη μορφή βίας την οποία δεν μπορεί να αποκρούσει καμία αυταρχική εξουσία.

Λίγα εικοσιτετράωρα απόλυτης σιγής, απόλυτης ακινησίας, θα είναι αρκετά.

Οι σύμμαχοι μας στην Ε.Ε. συγκροτούν κοινωνίες πολιτών και για τον λόγο αυτό είναι βέβαιο ότι δεν θα αγνοήσουν την πράξη χειραφέτησης του ελληνικού λαού. Στον βαθμό που τους αφορά η Ελλάδα θα έχει κερδίσει μια ακόμη ευκαιρία να προσπαθήσει με αξιοπρέπεια και θα έχει γίνει πάλι άξια σεβασμού.

buzz it!

Δευτέρα, Οκτωβρίου 17, 2011

-Μήπως εννοείτε (και) αυτό κ. Βενιζέλε μας;


Πριν από λίγες μόλις ημέρες ο εκτάκτως ευφυής συνταγματολόγος, αντιπρόεδρος της κατ' ευφημισμόν ελληνικής κυβέρνησης και υπουργός οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

"Το μεγάλο πολιτικό μας λάθος είναι ότι επιτρέψαμε σε 23 μήνες να
έχει διαγραφεί από την μνήμη του ελληνικού λαού τι είχε συμβεί τα προηγούμενα 6 χρόνια ... ... Αποτελεί δράμα για την κοινωνία η ρηχή πολιτικη μνήμη"

Το δεύτερο σκέλος της διαπίστωσης δεν είναι επιδεκτικό παρερμηνειών. Είναι απολύτως σαφές και, ασφαλώς, ορθότατο. Η ασθενής μνήμη μιας κοινωνίας είναι πράγ
ματι ένα δράμα. Δράμα, που έχει την ιδιότητα να αναπαράγεται, γεννώντας συνεχώς καινούργια, νέα δράματα. Το πρώτο μέρος, όμως, σηκώνει λιγουλάκι νερό. Διότι τι μπορεί να σημαίνει αυτό το "επιτρέψαμε";

Θα μπορούσε να είναι κάτι σαν "αδιαφορήσαμε πλήρως και δεν προσπαθήσαμε να ερευνήσουμε και να φέρουμε στο φως τα όσα απαράδεκτα, παράνομα
ή, απλά, πολιτικά επιλήψιμα συνέβησαν". Ή ότι "ξέραμε, μάθαμε στο περίπου, αλλά, μέσα στις μεγάλες σκοτούρες που μας βρήκαν, θεωρήσαμε την ενασχόληση με το παρελθόν δευτερεύουσα υπόθεση". Ή τέλος ότι "γνωρίζαμε τα πάντα, όμως, εκείνη την στιγμή εκτιμήσαμε πως δεν μας συμφέρει η ανακίνηση παρόμοιων ζητημάτων". Ο καθένας μπορεί να υποθέσει οτιδήποτε. Προσωπικά νομίζω ότι υπάρχουν σοβαροί λόγοι για τους οποίους θα πρέπει να προκρίνουμε την τελευταία εκδοχή.

Όσοι έχουν την διαστροφή να παρακολουθούν συστηματικά την επικαιρότητα θα θυμούνται ότι, πριν από λίγες μόλις εβδομάδες, στις αρχές Σεπτεμβρίου, σ
το πλαίσιο μια υπόθεσης ξεκαθαρίσματος λογαριασμών μεταξύ μελών του πασοκικού κομματικού υποκόσμου, "αποκαλύφθηκε" ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 "φούσκωσε" τεχνητά, κατά 1,4 ποσοστιαίες μονάδες, με την χρήση της δημιουργικής λογιστικής. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, μια τέτοια πράξη, -πταισματικού για τα έθη του δημοσίου βίου μας χαρακτήρα-, θα περνούσε απολύτως απαρατήρητη και δεν θα εύρισκε θέση ούτε στις μικρές ειδήσεις των οικονομικών στηλών των εφημερίδων. Η παρούσα συγκυρία, όμως, προσέδωσε στο ζήτημα μείζονες διαστάσεις και το ανήγαγε σε κεντρικό θέμα των πολύχρωμων τηλεπαραθύρων. Η συνωμοσιολογία οργίασε και πολλοί είπαν ότι η ανίερη πράξη, στην οποία συμμετείχαν μέσω σκοτεινών διαδρομών ακόμη και αυτοί οι ίδιοι οι δανειστές μας, είχε σαν σκοπό την δημιουργία των προϋποθέσεων που κατέστησαν αναπότρεπτη την σχεδιασμένη από καιρό υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς διεθνούς ελέγχου και περιορισμένης κυριαρχίας. Θα είχαμε βρει αφορμή πρώτης τάξεως για δεκάδες ώρες τηλεπαραθύρων και σκυλοκαυγάδες μηνών, αν δεν ακολουθούσε o ανυπέρβλητος διαπραγματευτικός ελιγμός του εκτάκτως ευφυούς με τηυν τρόικα, ο άγριος ξυλοδαρμός του στο ECOFIN της Βαρσοβίας και το τσουνάμι των φορομπηχτικών μέτρων που θεσπίστηκαν, μετά από πολύ περίσκεψη και ευθύνη, με σκοπό την παράταση της ζωής του σοσιαλιστικού κινήματος.

Οι πραγματικοί ρέκτες, όμως, δεν μπορεί παρά να θυμούνται και κάτι άλλο. Πολύ αξιοπερίεργο και ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Την υποτονική αντίδραση της Ν.Δ.. Αν
τίδραση δυσανάλογα ήπια για ένα δήθεν δήθεν σοβαρό ζήτημα. Εκ πρώτης όψεως το γεγονός αυτό εξηγείται εύκολα. Πως;

Μια από τις βαρύτερες σκιές που αιωρούνταν κατά του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για όλο το διάστημα του 2010, όταν ακόμη οι πάντες θ
εωρούσαν την κρίση κάτι σαν περαστικό κρυολόγημα, -που ναι μεν είναι ενοχλητικό αλλά που σύντομα και αφού "τα καταφέρουμε" θα μας αφήσει πάλι ακμαίους και υγιείς για να ξαναριχτούμε στις ατελείωτες απολαύσεις μας-, ήταν αυτό της απόκρυψηςε του δημοσιονομικού ελλείμματος της χώρας από τις κοινοτικές αρχές. Τα περίφημα Greek Statistics που μας έκαναν διάσημους σε όλο τον κόσμο, άλλοτε σαν ανέκδοτο και άλλοτε σαν εικόνα κράτους απατεώνα, βρίσκονταν στην ημηρεσία διάταξη. Στην ημερήσια διάταξη μεν, με τον πρόχειρο, επιφανειακό και τσαπατσούλικο τρόπο με τον οποίο διεξάγεται η δημόσια συζήτηση στον τόπο μας δε.

Όλοι θυμόμαστε ότι οι "εκτιμήσεις" του ετέρου ειδικού περί τα οικονομικά Γ. Παπαθανασίου για το έλλειμμα του 2009 είχαν ξεκινήσει από ιδιαίτερα χαμηλά ποσοστά, που κυμαίνονταν κοντά στο 3%. Τα ποσοστά αυτά άρχισαν να ανεβαίνουν κατά την διάρκεια της εκτέλεσης του "προϋπολογισμού" για να σταθεροποιηθούν κοντά στο 7% λίγο πριν την εσπευσμένη δραπέτευση του Καραμανλή από την πρωθυπουργά. Λίγους μήνες μετά την έλευση του ΠΑΣΟΚ αποκαλύφθηκε η αλήθεια και μετά από εργώδεις και πολύμηνες προσπάθειες και της ίδιας της Eurostat ανακοινώθηκε το τελικό του ύψος, που ήταν λίγο πάνω από το 15%. Αν υποτεθεί ότι το ΠΑΣΟΚ ευθύνεται για την σκόπιμη αύξησή του κατά 1,4 μονάδες, μέσω της μη υποχρεωτικής, όπως ειπώθηκε πρόσφατα, προσθήκης σε αυτό των ελλειμμάτων κάποιων ΔΕΚΟ, δεν παύει να υπολείπεται μια διαφορά τουλάχιστον 6-7 ποσοστιαίες μονάδων από αυτό που ισχυριζόταν πως άφησε με την αποχώρηση της η Νέα Δημοκρατία. Ναι, το ΠΑΣΟΚ αμάρτησε. Πήγε με δόλιο τρόπο από το 14 στο 15,4%. Είναι, όμως, δυνατόν η εικαζόμενη αυτή λαθροχειρία να αθωώσει την Ν.Δ., η οποία εγκαταλείποντας την εξουσία προσδιόριζε το ποσοστό στο 7% ;

Για το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου της χώρας μας όλα είναι δυνατά. Οι αριθμοί και οι ακριβείς υπολογισμοί, η λεπτομερής παράθεση στοιχείων και γεγονότων δεν ήταν ποτέ τα ιδιαίτερα δυνατά χαρτιά μας. Η αντιπαράθεση διεξάγεται με κραυγές, συνθήματα και ζωηρές χειρονομίες στα τηλεπαράθυρα. Μέχρι τώρα οι κραυγές αυτές έλεγαν ότι η Ν.Δ., για να μπορεί να συνεχίσε να δανείζεται ανεξέλεγκτα, μείωσε τεχνητά το έλλειμμα. Πόσο; Πώς; Αδιάφορες λεπτομέρειες. Απλά το μείωσε. Και τώρα που αποκαλύφθηκε ότι το ΠΑΣΟΚ αύξησε, τεχνητά και αυτό, το ίδιο μέγεθος, οι κραυγές μπορεί με μεγάλη ευκολία να αντιστραφούν. Τα τηλεπαράθυρα άλλωστε δεν έχουν αρκετό χρόνο για την παράθεση αναλυτικών στοιχεών. Αφού το ΠΑΣΟΚ είπε ψέματα δεν μπορεί παρά η Νέα Δημοκρατία να είπε την αλήθεια. Κι ας έσκουζε για περισσότερο από ένα εξάμηνο για τα Greek Statistics η μισή υφήλιος.

Υπό τις συνθήκες αυτές, η περισσότερο από ήπια στάση της Ν.Δ. είναι εύκολα ερμηνεύσιμη. Οι οικονομικοί εγκέφαλοι, που ετοιμάζονται να σώσουν για μια ακόμη φορά την χώρα, δεν είχαν κανένα λόγο να εμπλακούν σε έναν εσωτερικό καυγά του αντιπάλου τους, που μάλιστα, χωρίς αμφιβολία, έδειξε από την πρώτη στγμή να τους ευνοεί. Το σκάλισμα αυτής της υπόθεσης, για την αποκόμιση ακόμη μεγαλύτερων πολιτικών οφελών, μπορεί να αποδεικνυόταν ιδιαίτερα επικίνδυνο. Μπορεί κάποιοι να άρχιζαν να ενδιαφέρονται για τους πραγματκούς αριθμούς. Και τότε θα βρίσκονταν οι πάντες με την πλάτη στον τοίχο.

Η Ν.Δ., όμως, είχε και έναν ακόμη, πολύ σοβαρότερο λόγο, για τον οποίο δεν θα ήθελε σε καμία περίπτωση να ανακινηθεί κα να διερευνηθεί σε βάθος το μείζον αυτό ζήτημα. Λόγο σχεδόν υπαρξιακό. Και να γιατί.

Από την στιγμή που η υπόθεση των Greek Statistics είδε το φώς της δημοσιότητας, η κυριάρχη άποψη ήταν ότι, το κόμμα της καραμανλικής επανίδρυσης δεν έκανε σε σχέση με το έλλειμμα τίπο
τε περισσότερο από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του Κ. Σημίτη, οι οποίες, με την σειρά τους, δεν έκαναν τίποτε περισσότερο από από αυτό που έκανε το σύνολο σχεδόν των υπόλοιπων κυβερνήσεων των χωρών της ευρωζώνης, σε όλο το διάστημα που διήρκεσε η προετοιμασία της δημιουργίας του κοινού νομίσματος. Δημιουργική Λογιστική δηλαδή. Βάζουμε και βγάζουμε από τον λογαριασμό τις ΔΕΚΟ, ετεροχρονίζουμε τις αμυντικές δαπάνες, προσθέτουμε και αφαιρούμε τις υποχρεώσεις των οργανισμών, δεν υπολογίζουμε τα μη εξοφληθέντα και γενικά σβήνουμε και γράφουμε ότι άλλο μας φανεί βολικό και μπορεί να φέρει τα νούμερα όπως τα θέλουμε και όπως τα χρειαζόμαστε. Ναι, αυτό το πράγμα γινόταν χρόνια και το ξέραν όλοι. Και όλοι κάναν τα στραβά μάτια. Ο ένας για τις πομπές του άλλου. Συμπέρασμα; Η Ν.Δ. έκανε κάτι κακό, που όμως δεν ήταν περισσότερο κακό από αυτό που είχε προηγουμένως κάνει το ΠΑΣΟΚ και, όπως είναι γνωστό, όλα αυτά τα μικροζητήματα διευθετούνται με την προσφιλή μέθοδο της ομερτά και του συμψηφισμού. Ήταν όμως τα πράγματα έτσι;

Μάλλον όχι. Και αυτό είναι κάτι που και μόνον η ένταση του θυμού κα
ι της αγανάκτησης που κυριάρχησε την περίοδο εκείνη στους κύκλους των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων θα αρκούσε για να το καταστήσει εμφανές.

Πράγματι, εάν το αμάρτημα της κυβέρνησης Καραμανλή ήταν μονάχα η Δημιουργική Λογιστική, θα ήταν δύσκολο όχι μόνο για την κυβέρνηση τ
ου ΠΑΣΟΚ αλλά ακόμη και για αυτούς τους ίδιους τους εταίρους μας να την κατηγορήσουν. Η Καραμανλική συμμορία, όμως, δεν παραπλανούσε την Ε.Ε., και μαζί με αυτήν και τον ελληνικό λαό, εγγράφοντας απλά τα κρατικά ελλείμματα σε κάποιους νόμιμους και προσπελάσιμους από τον λογιστικό έλεγχο λογαριασμούς, τους οποίους στην συνέχεια κατέτασσε πονηρούτσικα στους μη συμπεριλαμβανόμενους στο δημοσιονομικό έλλειμμα, με τελικό σκοπό να μην ενημερώσει πλήρως το Λουξεμβούργο. Αυτό το κάναν όλοι, ή σχεδόν όλοι. Η Νέα Διακυβέρνηση, αντίθετα, παρουσίαζε ψευδείς αριθμούς και απέκρυπτε συστηματικά δαπάνες, με την πλήρη παράλειψη της εγγραφής τους σε οιουσδήποτε λογαριασμούς. Είτε σε αυτούς που θα κοινοποιούνταν στην Eurostat είτε σε κάποιους άλλους, οι οποίοι θα έπρεπε σε κάθε περίπτωση να υπάρχουν για να εξασφαλίζουν την διαφάνεια και τις προϋποθέσεις ελέγχου των δημόσιων δαπανών. Η Νέα Δημοκρατία έδινε, πολύ απλά, αλλοιωμένα στοιχεία και παρήγαγε δαπάνες που ήταν αόρατες έναντι πάντων, τόσο στο εξωτερικό, όσο και στο εξωτερικό της χώρας.

Με την μέθοδο αυτή δεκάδες δισ. € γεγεννημένων υποχρεώσεων (δεκάδες δισ. ελλειμμάτων δηλαδή) παρέμεναν στο σκοτάδι και δεν περιλαμβάνονταν , όχι μόνο στις καταστάσεις που ελάμβανε σε τακτική βάση η ευρωπαϊκή στατιστική αρχή, αλλά ούτε και σε οποιουσδήποτε άλλους λογαριασμούς του κράτους. Τα ελλείμματα αυτά παρήγαγαν με την σειρά τους τα περίφημα "ορφανά χρέη". Πρόκειται για δάνεια που λαμβάνονταν χωρίς να αντιστοιχίζονται με τις ανάγκες που επρόκειτο να καλύψουν και που προστίθεντο στο δημόσιο χρέος για την εξόφληση υποχρεώσεων χωρίς, όμως, την πραγματοποίηση συμψη
φιστικών εγγραφών. Ένα ολόκληρο κράτος λειτουργούσε, στην κυριολεξία χωρίς λογιστικά βιβλία, σαν τον τελευταίο επαρχιώτη, ελεεινό μικροφοροφυγά. Η σχετική αναφορά του ΒΗΜΑΤΟΣ της 28/2/2010/ είναι ιδιαίτερα σαφής.

Εξίσου σαφή είναι και τα συμπεράσματα, που προκύπτουν μετά από λεπτομερή εξέταση των πραγμάτων. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να κατηγορηθεί για δημιουργική Λογιστική. Ενώ, για μία τουλάχιστον περίπτωση, κάποια μεγαλοστελέχη της Ν.Δ. θα έπρεπε να έχουν ήδη δικαστεί από ποινικό δικαστήριο για κοινή και θρασύτατη απάτη που επέφερε ανυπολόγιστες ζημίες στην χώρα.

Η συνέχεια, όμως, και το ενδιαφέρον και αποκαλυπτικό κείμενο της μηνυτήριας αναφοράς, που χάριν της μνημειώδους ανοησίας και εγκληματικής ανευθυνότητας των Πασόκων, (που προτίμησαν για ακόμη μια φορά την ομερτά, αντί να σκεφθούν ότι η χώρα έχει ανάγκη να αρχίσει επιτέλους να ξεφορτώνεται τους κρυμμένους σκελετούς από το ντουλάπι), αραχνιάζει για περισσότερους από 12 μήνες στα συρτάρια του Πετσάλνικου, στην επόμενη ανάρτηση.


buzz it!

Κυριακή, Οκτωβρίου 16, 2011

-Ο μπλόγκερ Ανδρέας και το ιερό μυστήριο της αποκαλύψεως


"Η ιδέα, σύμφωνα με πληροφορίες, γεννήθηκε μια μέρα που οι καταλήψεις στα δημόσια κτίρια, στα υπουργεία και στα επιμελητήρια, τους εμπόδισαν να δώσουν συνεντεύξεις Τύπου αλλά και να ασκήσουν τα υπουργικά τους καθήκοντα"

Έτσι, με αυτά τα λίγα, λιτά και ουσιαστικά λόγια συνοδεύει το ΒΗΜΑ την αναφορά του στην σημαντικότερη πολιτική πράξη της μεταπολεμικής Ελλάδας. Διότι η γενναία απόφαση του Ανδρέα, της Άννας και του Γιάννη να προσχωρήσουν στο κίνημα των μπλόγκερ, ώστε να μπορέσουν να παρέμβουν αποφασιστικά στα δημόσια πράγματα και να καυτηριάσουν με τον θαραλέο και πρωτότυπο λόγο τους τα κακώς κείμενα, είναι μια απόφαση ιστορική και πολυσήμαντη.

Όπως μας ενημερώνει η καλά πληροφορημένη εφημερίδα, οι τρεις νέοι και διακεκριμένοι μπλογκοαδελφοί μας συνειδητοποίησαν τον στραβό δρόμο που έχει πάρει η κοινωνία μας και τα τραγικά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει όταν, πολύ πρόσφατα, μια ηλιόλουστη μέρα, ξεκίνησαν φρέσκοι, ευσταλείς και καλοσιδερωμένοι να πάνε για ψηφαλάκια στα τηλεπαράθυρα του Μέγκα, αλλά, αν έχεις τον Θεό σου, εμποδίστηκαν από θρασείς κορπορατιστές καταληψίες δημοσίων κτιρίων, υπουργείων και επιμελητηρίων.

Στην αρχή, ο Ανδρέας, η Άννα και ο Γιάννης, δεν κατάλαβαν τι ακριβώς συμβαίνει, έτσι μικροί, αθώοι και άβγαλτοι που είναι. Έτσι στα πούπουλα μεγαλωμένοι και έτσι πάντα για το καλό του διπλανού ορμηνεμένοι, μακριά από την κακία, την ανοησία και το παράλογον του κόσμου. Σιγά σιγά, όμως, σαν απ' την αστραπή φωτίστηκεν ο νους τους. Και, μέσα σε μια στιγμή, είδαν και τι δεν είδαν.

Είδαν ότι "δεκαετίες τώρα καμιά απόφαση δεν υπήρξε προϊόν δημοκρατικής σύνθεσης στην υπηρεσία του δημοσίου συμφέροντος" (συγγνώμη Ανδρέα, ψέλλισε το παιδί που περνούσε τυχαία από την τοποθεσία του θαύματος της αποκάλυψης κουβαλώντας τους καφέδες, δεν θα το ξανακάνω),

είδαν ότι "όλα αυτά που νομίζαμε για δημοκρατία ήταν η ωμή επιβολή ενός απροκάλυπτου κορπορατισμού " (συγγνώμη Αννούλα, ψιθύρισε ταραγμένος ο συνταξιούχος που περίμενε απ΄τα χαράματα στην ουρά μήπως και ανοίξει το ΙΚΑ, θα προσπαθήσω να διορθωθώ),

είδαν ότι "το υψηλό κόστος δεν το προσμετρούσε κανείς γιατί μπορούσαν να δανείζονται ανεξέλεγκτα" (συγγνώμη Γιάννη, βρήκε το θάρρος να ομολογήσει μια άνεργη δακτυλογράφος που περνούσε βιαστικά, τρέχοντας να προλάβει όλες τις αγγελίες, δεν θα ξαναδανειστώ, θα μάθω να περνάω με ότι έχω),

και είδαν ακόμη ότι "αυτή η εξαιρετικά αντιδημοκρατική και αντικοινωνική κουλτούρα επενδύθηκε με τον μανδύα του προοδευτισμού, για να κρύψει το πραγματικό πρόσωπο του συντεχνιακού συμφέροντος" (συγγνώμη Ανδρέα, Άννα και Γιάννη, φώναξαν συντετριμμένοι αυτός με τους καφέδες, ο άλλος με το βιβλιάριο του ΙΚΑ και η περαστική με τις αγγελίες, το ξέρουμε πια ότι φταίξαμε και θα δεχθούμε κάθε τιμωρία, είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε τα σπασμένα)

Τότε, μια φωνή που έλεγε, "ευθύνη σου είναι ο κόσμος", ήχησε βαθιά μέσα τους και ο Ανδρέας, η Άννα και ο Γιάννης αφέθηκαν στην θύελλα του πάθους, άφησαν τα τους παρασύρει η καταιγίδα του χρέους, υπέκυψαν στο κάλεσμα της θυσίας. "Ευθύνες για την κατάσταση έχουμε όλοι", βροντοφώναξαν, "το τίμημα θα είναι βαρύ", "πρέπει να περάσουμε τις οδύνες του παρόντος".

Αυτός με τους καφέδες, ο άλλος με το βιβλιάριο του ΙΚΑ και η περαστική με τις αγγελίες κοιτούσαν την αλλόκοτη και αλλόκοσμη σκηνή συγκλονισμένοι και αμίλητοι. Μαθημένοι να ζουν σε έναν κόσμο σκληρό, που δεν συγχωρεί και δεν λυπάται, ήταν αδύνατον να αναγνωρίσουν το καλό, να νοιώσουν το βαθύτερο νόημα της αγάπης, να κατανοήσουν το μυστήριο της ολοκληρωτικής δωρεάς. Είχαν ακούσει κάτι για τον υιό του Θεού παλιότερα, που, αμνός αυτός και αθώος, κατέβηκε στον κόσμο για να πάρει μαζί του στον σταυρό τις αμαρτίες του κόσμου, αλλά είχαν πιστέψει ότι όλα αυτά είναι παραμύθια και πως η πραγματική ζωή είναι μόνο αυτή που ζούσαν οι ίδιοι κάθε μέρα και που ήξεραν.

Βλέποντας να γίνονται όλα αυτά τα θαυμαστά μπροστά στα μάτια τους, κάποιοι σύμβουλοι της κουστωδίας, (εκ τών μετακλητών), και οδηγοί και χωροφύλακες, (εκ των αποσπασμένων), σφόδρα ταράχτηκαν. Και πλησίασαν φοβισμένοι τους υπουργούς, που ήδη έλαμπαν και φεγγοβολούσαν ένα κατάλευκο φως, (επιβεβαιωμένες πληροφορίες μάλιστα του ΒΗΜΑΤΟΣ αναφέρουν ότι ο νεόκοπος μπλόγκερ Ανδρέας είχε αρχίσει ήδη να αποσπάται από το έδαφος και να αιωρείται ανάλαφρα στον πρωινό αέρα), και τους έλεγαν αυτά τα λόγια: "Έφυγαν οι κάμερες υπουργέ. Τα ξαναλέτε αύριο πάλι, που με το καλό θα ξανάρθουν, αν δεν κάνουν αυτοί οι κορπορατιστές κατάληψη. Πάμε σιγά σιγά να ξεκουραστήτε. Τις δημοσκοπήσεις τις είδατε αλήθεια;"

Αλλά οι τρείς γενναίοι είχαν αλλάξει ήδη εσωτερικά και είχαν πάρει την απόφαση τους. "Θα είμαστε η μόνη γενιά μετά τον εμφύλιο που σηκώνει μόνη της τα βάρη της χώρας και δεν τα μεταφέρει στις επόμενες γενιές" βροντοφώναξαν σαν ένας άνθρωπος και κοίταξαν πιο αποφασιστικά προς την μεριά όπου ήξεραν ότι έρχεται το μέλλον.

Και τότε όλοι εθαύμασαν, γιατί αυτό δεν το περίμεναν. Και αν δεν απεχθάνονταν την βία, -ως λαός και ως άνθρωποι πολιτισμένοι δηλαδή-, θα άρχιζαν να τους ραίνουν, αυτούς, τους αναγεννημένους, με ζωντανά γιαούρτια, θυσιάζοντας και τα τελευταία ψιλά που τους απέμεναν στην τσέπη.

Και το απόγευμα ο Ανδρέας, η Άννα και ο Γιάννης έσπασαν τον κλοιό των κορπορατιστών και γυρίσαν στα γραφεία τους. Και έβλεπαν τις δημοσκοπήσεις. Και οι μετακλητοί ήσαν αμίλητοι. Και οι παρατρεχάμενοι και οι οδηγοί και οι χωροφύλακες, (εκ των αποσπασμένων). Και ο Πρετεντέρης δεν τους καλούσε στις εκπομπές του πια.


buzz it!

-Οι ξένες πρεσβείες, ο πρέσβυς και οι λοιποί "νέοι ηγέτες"



Ας προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε για μερικές στιγμές την ψυχραιμία μας και ας επιχειρήσουμε κάποιες εύλογες προσομοιώσεις.

α. Στην περίπτωση που τα απανωτά χτυπήματα της κρίσης δεν έχουν αποτρελάνει τελείως τους έρμους τους συντάκτες του ΒΗΜΑΤΟΣ, και εξακολουθούν επομένως να ξέρουν τι λένε, ποια θα ήταν η γνώμη που θα έπρεπε να σχηματίσουμε για την αξιοσέβαστην πρεσβεία των ΗΠΑ;

και αντίστροφα.

β. Στην περίπτωση που οι Αμερικάνοι διατηρούν ακόμη έστω και λίγο μυαλό στο κεφάλι τους, ποια είναι η γνώμη που θα πρέπει να σχηματίσουμε για τους συντάκτες του ΒΗΜΑΤΟΣ;

και συνδυαστικά

γ. Στην περίπτωση που και οι Αμερικάνοι και οι συντάκτες της φυλάδας έχουν σώας τα φρένας ποια είναι η γνώμη που θα πρέπει να σχηματίσει για τους παλαιούς ιθαγενείς η αποστολή των εξωγήινων, που θα σταλεί επιτόπου το 2565 για να ερευνήσει τους λόγους της εξαφάνισης του λαού των δεινοσαύρων;

Οι εξισώσεις είναι υψηλής δυσκολίας και δεν λύνονται χωρίς την χρήση της παγκόσμιας σταθερά "πρσβς", που αντιστοιχεί στην αναλλοίωτη αξία του πρέσβεως.

Να μην ξεχάσουμε μετά την λύση να επισημάνουμε την ευστροφία των ξένων διπλωματών και να επαινέσουμε τους δημοσιογράφους του ΒΗΜΑΤΟΣ για την οξυδέρκεια που επιδεικνύουν στην επιλογή των θεμάτων τους.

Το ΒΗΜΑ μας πληροφορεί επίσης ότι, μετά από περίπλοκους συλλογισμούς και ακριβείς ανθρωπολογικές μελέτες, οι ξένες πρεσβείες έχουν εντοπίσει και επενδύουν στους "νέους πολιτικούς ηγέτες" Άρη Σπηλιωτόπουλο, Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, Ευριπίδη Στυλιανίδη, Κωστή Χατζηδάκη, Μάκη Βορίδη, Κυριάκο Μητσοτάκη τον Γ', Κώστα Μπακογιαννομητσοτάκη τον Δ', Κώστα Μαρκόπουλο, Γ. Παπακωνσταντίνου, καθώς και στους νεόκοπους μπλόγκερ Ανδρέα Λοβέρδο και Αννούλα Διαμαντοπούλου.

Δυστυχέστατα για το μέλλον της χώρας οι μετοχές της Μπακογιαννομητσοκάκαινας της Β' είναι προς στιγμήν πεσμένες στους κύκλους των διπλωματικών σαλονιών. Εδώ το ΒΗΜΑ χωρίς να το θέλει ψιλοαποκαλύπτεται. Είναι, λέει, επειδή έφυγε η πομφόλυγα από την Ν.Δ. και συμπεριφέρθηκε ως βλάσφημη ενώπιον του ιερού ποτηρίου του σωτήριου δικομματισμού. Αν ξαναγυρίσει θα το ξαναδούν.

Αλήθεια, πόσα χρωστάει στις υπό κρατικοποίηση τράπεζες το συγκρότημα; Αξίζουν αυτά τα λεφτά τόση ξεφτίλα;

buzz it!

Σάββατο, Οκτωβρίου 15, 2011

-Αντίστροφη μέτρηση

update:

Φοβερή σύμπτωση απόψεων. Μόνο στο δια ταύτα δεν συμφωνούμε. Αυτοί εκεί στην Παπαχελινή θέλουν τον Λοβέρδο και τα άλλα παιδιά.



Υπάρχουν κάποιοι που επιδιώκουν να ερμηνεύσουν τις εθνικές μας παραξενιές με στοχαστικές αναδρομές που φτάνουν ακόμη και μέχρι την κλασσική εποχή. Άλλοι λένε ότι οι ρίζες της κακοδαιμονίας πρέπει να αναζητηθούν στην εποχή των ύστερων βυζαντινών χρόνων και της τουρκοκρατίας. Κάποιοι, λιγότερο φιλόδοξοι σοφοί, περιορίζουν τους στοχασμούς τους στα όρια του διαστήματος των δύο αιώνων της ύπαρξης του κρατιδίου. Ενώ δεν λείπουν και οι περισσότερο πρακτικοί, που μιλούν για δεινά που σώρευσε σε ένα άσπιλο έθνος ο άφρων βίος της μοιραίας μεταπολίτευσης, βοηθούντων και των δύσπεπτων νεωτερισμών που εισήγαγε, βρίσκοντας μας, όπως πάντα άλλωστε, απροετοίμαστους, η ενσωμάτωση μας στους δάνειους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Όλα αυτά, όμως, έχουν πλέον πολύ μικρή σημασία. Η χώρα, κυλάει με ολοένα και γοργότερο ρυθμό προς το χάος και την καταστροφή. Η εναλλαγή των διαδοχικών φαύλων κύκλων επιταχύνεται. Η απόσταση ανάμεσα στα κομμάτια της κατακερματισμένης κοινωνίας καθημερινά μεγαλώνει και όλα τα σημάδια δείχνουν ότι οι βίαιες αντιδράσεις των μερών που συγκρούονται έχουν πάψει από καιρό να έχουν σκοπό την επιβίωση. Αντίθετα, έχοντας παραιτηθεί από κάθε αισιόδοξη προοπτική, επιδιώκουν, λίγο πριν την αναπόφευκτη πτώση, την πρωτόγονη, άγρια χαρά της εκδίκησης. Η απειλή "θα φύγω, αλλά θα σας πάρω μαζί μου" ηχεί υπόκωφα και ανατριχιαστικά σε όλες τις εκφάνσεις αυτού που αμήχανα επιμένουμε ακόμη να ονομάζουμε δημόσιο λόγο.

Κανείς δεν δείχνει πρόθυμος να αποδεχθεί ή έστω να δώσει μια μικρή ευκαιρία σε έναν άλλο, εναλλακτικό τρόπο συνύπαρξης. Κανείς δεν διαθέτει την γενναιοδωρία να παραχωρήσει έστω και ένα μικρό περιθώριο ανάσας στον αντίπαλο, που αγωνιά καθηλωμένος με την πλάτη στον σκοτεινό τοίχο του αδιεξόδου. Επειδή και ο ίδιος δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί αν, την στιγμή που ετοιμάζεται να αποτελειώσει το θύμα του, ενεργεί ως εν δικαίω αμυνόμενος ή εν αδίκω επιτιθέμενος. Επειδή την στιγμή του βίαιου ξεσπάσματος νοιώθει και αυτός την θανάσιμη αγωνία της αιώρησης στο χείλος της αβύσσου. Η εικόνα εξαρτάται από την κάθε φορά γωνία θέασης. Και οι γωνίες αυτές είναι πλέον αμέτρητες. Συμποσούνται με τις ατομικές ηθικές θεωρήσεις που συγκρούονται. Βρισκόμαστε, όσο και αν ακούγεται παράδοξο, στην κορύφωση της διαδικασίας μιας ηθικά δικαιωμένης αλληλοεξόντωσης.

Η χώρα δεν διαθέτει την πολιτική και πνευματική ηγεσία που να είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι ενώ η μοιρασιά του προερχόμενου από πλεονάσματα περιττού είναι μια εύκολη και σε πολλές περιπτώσεις κερδοφόρα διαδικασία, η αντίστοιχη κατανομή του εν ανεπαρκεία ουσιώδους απαιτεί σοφία, διάκριση, αίσθηση δικαιοσύνης και βαθιά γνώση της ανθρώπινης φύσης. Ο πολίτης που, σε περίοδο επάρκειας, θα στερηθεί μια πρόσθετη και, με όρους επιβίωσης, όχι ιδιαίτερα απαραίτητη πρόσοδο, είναι εύκολα χειραγωγήσιμος. Πολύ περισσότερο στο πλαίσιο ενός πελατειακού συστήματος διαχείρισης, το οποίο δεν του επιτρέπει να αποκτήσει σαφή αίσθηση της έννοιας του δικαιώματος, αλλά, αντίθετα, τον ενθαρρύνει να θεωρεί ότι η απόλαυση των προνομίων του οφείλεται σε επιτυχείς εκτός κανόνων συναλλαγές ή σε κατά χάριν υψηλές παραχωρήσεις. Η μάνα όμως που βλέπει τα παιδιά της να υποφέρουν απέχει πολύ από αυτό το ήπιο ανατολίτικο πρότυπο. Αναγκάζεται από το βαθύτερο ένστικτο της και μεταμορφώνεται, χωρίς η ίδια να το επιλέξει, σε διψασμένη για αίμα λύκαινα.

Τα περιθώρια ομαλής διεξόδου, οι ευκαιρίες που πιθανόν είχαμε, το 2000, το 2004, το 2007 ή ακόμη και το 2009, με όλα αυτά τα νέα θορυβώδη ξεκινήματα, έχουν πλέον εξαντληθεί. Όποιος πιστεύει ακόμη σε έλλογες και μέσα στο υφιστάμενο πλαίσιο θεραπείες δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αρνείται να παραδεχθεί την αλήθεια και να οχυρώνεται πίσω από μια ευχάριστη αυταπάτη. Επιπλέον το ζητούμενο δεν είναι πλέον η αποφυγή της πτώχευσης και η ως δια μαγείας εξαφάνιση των 10, 20 ή 30 δύσκολων χρόνων που θα ακολουθήσουν. Η οικονομική καταστροφή έχει ήδη επέλθει αναπότρεπτα. Αυτό που με χαρακτήρα κατεπείγοντος προέχει είναι η προσπάθεια για την διατήρηση όχι της ίδιας της βαριά κλονισμένης κοινωνικής συνοχής, αλλά των στοιχειωδών προϋποθέσεων για την αποκατάσταση της. Η προσπάθεια για την αποφυγή της εμπέδωσης του μίσους και της περιφρόνησης, που έχουν ήδη αρχίσει να διαχέονται ανεξέλεγκτα και που θα εμποδίσουν την προσέγγιση των απομακρυσμένων μερών του πληθυσμού για πολύ καιρό.

Υπό τις συνθήκες αυτές μόνο μια παύση πληρωμών μπορεί να θέσει τέρμα στον ήδη κηρυγμένο κοινωνικό πόλεμο. Μόνο η θέα των άδειων κρατικών ταμείων, η αντικειμενική εικόνα ενός οριστικού αδιεξόδου, η βίαια συνειδητοποίηση ότι η μάχη αλληλοεξόντωσης γίνεται για ένα αδειανό πουκάμισο, για μια λεία που έπαψε να υπάρχει, θα αφυπνίσει τις αφηνιασμένες αγέλες και θα τις αναγκάσει να εγκαταλείψουν τον αδιέξοδο πόλεμο. Θα αρχίσουμε να κοιταζόμαστε στα μάτια, θα αρχίσουμε να στοχαζόμαστε και θα αρχίσουμε να συνάπτουμε νέες κοινωνικές συμφωνίες και συμβόλαια, μόνον όταν εδραιωθεί μέσα μας η πεποίθηση ότι δεν μένει πια τίποτε που να μπορεί να κλέψει ο ένας από τον άλλον.

Θεωρητικά, η αποφυγή της οριστικής καταστροφικής κατάρρευσης μπορεί να επιτευχθεί μόνον με έναν τρόπο. Την αυτόβουλη διάλυση του συνόλου των κομματικών σχηματισμών. Την ψήφιση από την βουλή, πριν αυτή διαλυθεί, ενός νέου εκλογικού νόμου, ο οποίος θα χωρίζει την χώρα σε 300 εκλογικές μονοεδρικές περιφέρειες και θα αποδίδει δικαίωμα ψήφου στους μόνιμους κατοίκους κάθε περιοχής, καταργώντας τον θεσμό των ετεροδημοτών. Την διενέργεια εκλογών, χωρίς την συμμετοχή οποιουδήποτε έχει διατελέσει ενεργό μέλος κομμάτων, για την εκλογή εθνοσυνέλευσης. Τον ορισμό από την εθνοσυνέλευση αυτή μιας κυβέρνησης διακεκριμένων πολιτών, από όλους τους τομείς δραστηριότητας, που θα διαθέτουν αντικειμενικά εχέγγυα επαγγελματικής επάρκειας και ηθικής συγκρότησης. Την πλήρη στεγανοποίηση των τριών εξουσιών. Την αποκατάσταση της ακεραιότητας της κρατικής διοίκησης και την επαναφορά της αξιοπρέπειας, αλλά και της ευθύνης των υπαλλήλων της, με την πλήρη κατάργηση του θεσμού των συμβούλων και των πάσης φύσεως μετακλητών υπαλλήλων. Την πιστή εφαρμογή του κοινού εταιρικού δικαίου, των νόμων και των στοιχειωδών κανόνων ανταγωνισμού στις επιχειρήσεις του τύπου. Η τροποποίηση του συντάγματος μπορεί να περιμένει.

Αν γίνουν τα παραπάνω μπορεί να επιτευχθεί το μείζον που δεν είναι άλλο από την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών. Χωρίς αυτήν κάθε μέτρο, πρωτοβουλία ή πολιτική δράση και κάθε εξωτερική βοήθεια δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα. Το έργο της ανασυγκρότησης της χώρας είναι έργο επικών διαστάσεων και απαιτεί την ομόθυμη συνεργασία της συντριπτικής πλειοψηφίας των ελλήνων. Καμιά περιορισμένη ομάδα ατόμων, όσο πρόθυμη και όσο ικανή και εάν είναι, δεν θα το φέρει επιτυχώς εις πέρας χωρίς αυτούς.

Βέβαια, οι συμμορίες των διεφθαρμένων που κυβερνούν τον τόπο δεν πρόκειται να προσφέρουν στον λαό και την χώρα αυτήν την ελάχιστη υπηρεσία.

buzz it!