-Τα διλήμματα του Μαξίμου

Σ΄ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαριές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα. -Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.-
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Καί καλλίτερα ίσως να μην τα βρώ.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

Τίποτε δεν ταιριάζει περισσότερο στο ζοφερό κλίμα των ημερών από τους λιτούς στίχους του ποιητή. Τίποτε δεν μπορεί να αποδώσει καλύτερα το μέγεθος των τραγικών αδιεξόδων που ο ίδιος ο Καραμανλής έστησε μπροστά του προσπαθώντας να ακυρώσει την πολιτική. Επιχειρώντας να παραστήσει τον κυβερνήτη ενός ολόκληρου λαού χωρίς αυτήν και έξω από αυτήν.

Δυστυχώς, όμως, για τον ανεύθυνο άρχοντα, η πολιτική δεν είναι μέσο εσωτερικής επιβεβαίωσης στην υπηρεσία γόνων μεγάλων οικογενειών. Ούτε άσκηση επικοινωνίας και πεδίο εφαρμογής φθηνών τεχνασμάτων. Ούτε παίγνιο αναψυχής και πλουτισμού για κλειστούς κύκλους από ασπόνδυλους έμπιστους και ιδιοτελείς κόλακες.

Η πολιτική είναι η ίδια η ζωή. Είναι το αμόνι που πάνω του σφυρηλατούνται οι σχέσεις των μυριάδων που αποτελούν τις κοινωνίες. Και για τον λόγο αυτό δεν ακυρώνεται. Υπάρχει και θα υπάρχει πάντα, είτε το θέλουμε είτε όχι. Και όταν της στρέφουμε περιφρονητικά την πλάτη λειτουργεί μόνη, χωρίς εμάς. Και επιστρέφει πάντοτε νικηφόρα. Και επιβάλλει τους όρους της. Και εκδικείται.

Tweet