-Μήπως εννοείτε (και) αυτό κ. Βενιζέλε μας;

Πριν από λίγες μόλις ημέρες ο εκτάκτως ευφυής συνταγματολόγος, αντιπρόεδρος της κατ' ευφημισμόν ελληνικής κυβέρνησης και υπουργός οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

"Το μεγάλο πολιτικό μας λάθος είναι ότι επιτρέψαμε σε 23 μήνες να έχει διαγραφεί από την μνήμη του ελληνικού λαού τι είχε συμβεί τα προηγούμενα 6 χρόνια ... ... Αποτελεί δράμα για την κοινωνία η ρηχή πολιτικη μνήμη"

Το δεύτερο σκέλος της διαπίστωσης δεν είναι επιδεκτικό παρερμηνειών. Είναι απολύτως σαφές και, ασφαλώς, ορθότατο. Η ασθενής μνήμη μιας κοινωνίας είναι πράγματι ένα δράμα. Δράμα, που έχει την ιδιότητα να αναπαράγεται, γεννώντας συνεχώς καινούργια, νέα δράματα. Το πρώτο μέρος, όμως, σηκώνει λιγουλάκι νερό. Διότι τι μπορεί να σημαίνει αυτό το "επιτρέψαμε";

Θα μπορούσε να είναι κάτι σαν "αδιαφορήσαμε πλήρως και δεν προσπαθήσαμε να ερευνήσουμε και να φέρουμε στο φως τα όσα απαράδεκτα, παράνομα ή, απλά, πολιτικά επιλήψιμα συνέβησαν". Ή ότι "ξέραμε, μάθαμε στο περίπου, αλλά, μέσα στις μεγάλες σκοτούρες που μας βρήκαν, θεωρήσαμε την ενασχόληση με το παρελθόν δευτερεύουσα υπόθεση". Ή τέλος ότι "γνωρίζαμε τα πάντα, όμως, εκείνη την στιγμή εκτιμήσαμε πως δεν μας συμφέρει η ανακίνηση παρόμοιων ζητημάτων". Ο καθένας μπορεί να υποθέσει οτιδήποτε. Προσωπικά νομίζω ότι υπάρχουν σοβαροί λόγοι για τους οποίους θα πρέπει να προκρίνουμε την τελευταία εκδοχή.

Όσοι έχουν την διαστροφή να παρακολουθούν συστηματικά την επικαιρότητα θα θυμούνται ότι, πριν από λίγες μόλις εβδομάδες, στις αρχές Σεπτεμβρίου, στο πλαίσιο μια υπόθεσης ξεκαθαρίσματος λογαριασμών μεταξύ μελών του πασοκικού κομματικού υποκόσμου, "αποκαλύφθηκε" ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 "φούσκωσε" τεχνητά, κατά 1,4 ποσοστιαίες μονάδες, με την χρήση της δημιουργικής λογιστικής. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, μια τέτοια πράξη, -πταισματικού για τα έθη του δημοσίου βίου μας χαρακτήρα-, θα περνούσε απολύτως απαρατήρητη και δεν θα εύρισκε θέση ούτε στις μικρές ειδήσεις των οικονομικών στηλών των εφημερίδων. Η παρούσα συγκυρία, όμως, προσέδωσε στο ζήτημα μείζονες διαστάσεις και το ανήγαγε σε κεντρικό θέμα των πολύχρωμων τηλεπαραθύρων. Η συνωμοσιολογία οργίασε και πολλοί είπαν ότι η ανίερη πράξη, στην οποία συμμετείχαν μέσω σκοτεινών διαδρομών ακόμη και αυτοί οι ίδιοι οι δανειστές μας, είχε σαν σκοπό την δημιουργία των προϋποθέσεων που κατέστησαν αναπότρεπτη την σχεδιασμένη από καιρό υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς διεθνούς ελέγχου και περιορισμένης κυριαρχίας. Θα είχαμε βρει αφορμή πρώτης τάξεως για δεκάδες ώρες τηλεπαραθύρων και σκυλοκαυγάδες μηνών, αν δεν ακολουθούσε o ανυπέρβλητος διαπραγματευτικός ελιγμός του εκτάκτως ευφυούς με τηυν τρόικα, ο άγριος ξυλοδαρμός του στο ECOFIN της Βαρσοβίας και το τσουνάμι των φορομπηχτικών μέτρων που θεσπίστηκαν, μετά από πολύ περίσκεψη και ευθύνη, με σκοπό την παράταση της ζωής του σοσιαλιστικού κινήματος.

Οι πραγματικοί ρέκτες, όμως, δεν μπορεί παρά να θυμούνται και κάτι άλλο. Πολύ αξιοπερίεργο και ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Την υποτονική αντίδραση της Ν.Δ.. Αντίδραση δυσανάλογα ήπια για ένα δήθεν δήθεν σοβαρό ζήτημα. Εκ πρώτης όψεως το γεγονός αυτό εξηγείται εύκολα. Πως;

Μια από τις βαρύτερες σκιές που αιωρούνταν κατά του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για όλο το διάστημα του 2010, όταν ακόμη οι πάντες θεωρούσαν την κρίση κάτι σαν περαστικό κρυολόγημα, -που ναι μεν είναι ενοχλητικό αλλά που σύντομα και αφού "τα καταφέρουμε" θα μας αφήσει πάλι ακμαίους και υγιείς για να ξαναριχτούμε στις ατελείωτες απολαύσεις μας-, ήταν αυτό της απόκρυψηςε του δημοσιονομικού ελλείμματος της χώρας από τις κοινοτικές αρχές. Τα περίφημα Greek Statistics που μας έκαναν διάσημους σε όλο τον κόσμο, άλλοτε σαν ανέκδοτο και άλλοτε σαν εικόνα κράτους απατεώνα, βρίσκονταν στην ημηρεσία διάταξη. Στην ημερήσια διάταξη μεν, με τον πρόχειρο, επιφανειακό και τσαπατσούλικο τρόπο με τον οποίο διεξάγεται η δημόσια συζήτηση στον τόπο μας δε.

Όλοι θυμόμαστε ότι οι "εκτιμήσεις" του ετέρου ειδικού περί τα οικονομικά Γ. Παπαθανασίου για το έλλειμμα του 2009 είχαν ξεκινήσει από ιδιαίτερα χαμηλά ποσοστά, που κυμαίνονταν κοντά στο 3%. Τα ποσοστά αυτά άρχισαν να ανεβαίνουν κατά την διάρκεια της εκτέλεσης του "προϋπολογισμού" για να σταθεροποιηθούν κοντά στο 7% λίγο πριν την εσπευσμένη δραπέτευση του Καραμανλή από την πρωθυπουργά. Λίγους μήνες μετά την έλευση του ΠΑΣΟΚ αποκαλύφθηκε η αλήθεια και μετά από εργώδεις και πολύμηνες προσπάθειες και της ίδιας της Eurostat ανακοινώθηκε το τελικό του ύψος, που ήταν λίγο πάνω από το 15%. Αν υποτεθεί ότι το ΠΑΣΟΚ ευθύνεται για την σκόπιμη αύξησή του κατά 1,4 μονάδες, μέσω της μη υποχρεωτικής, όπως ειπώθηκε πρόσφατα, προσθήκης σε αυτό των ελλειμμάτων κάποιων ΔΕΚΟ, δεν παύει να υπολείπεται μια διαφορά τουλάχιστον 6-7 ποσοστιαίες μονάδων από αυτό που ισχυριζόταν πως άφησε με την αποχώρηση της η Νέα Δημοκρατία. Ναι, το ΠΑΣΟΚ αμάρτησε. Πήγε με δόλιο τρόπο από το 14 στο 15,4%. Είναι, όμως, δυνατόν η εικαζόμενη αυτή λαθροχειρία να αθωώσει την Ν.Δ., η οποία εγκαταλείποντας την εξουσία προσδιόριζε το ποσοστό στο 7% ;

Για το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου της χώρας μας όλα είναι δυνατά. Οι αριθμοί και οι ακριβείς υπολογισμοί, η λεπτομερής παράθεση στοιχείων και γεγονότων δεν ήταν ποτέ τα ιδιαίτερα δυνατά χαρτιά μας. Η αντιπαράθεση διεξάγεται με κραυγές, συνθήματα και ζωηρές χειρονομίες στα τηλεπαράθυρα. Μέχρι τώρα οι κραυγές αυτές έλεγαν ότι η Ν.Δ., για να μπορεί να συνεχίσε να δανείζεται ανεξέλεγκτα, μείωσε τεχνητά το έλλειμμα. Πόσο; Πώς; Αδιάφορες λεπτομέρειες. Απλά το μείωσε. Και τώρα που αποκαλύφθηκε ότι το ΠΑΣΟΚ αύξησε, τεχνητά και αυτό, το ίδιο μέγεθος, οι κραυγές μπορεί με μεγάλη ευκολία να αντιστραφούν. Τα τηλεπαράθυρα άλλωστε δεν έχουν αρκετό χρόνο για την παράθεση αναλυτικών στοιχεών. Αφού το ΠΑΣΟΚ είπε ψέματα δεν μπορεί παρά η Νέα Δημοκρατία να είπε την αλήθεια. Κι ας έσκουζε για περισσότερο από ένα εξάμηνο για τα Greek Statistics η μισή υφήλιος.

Υπό τις συνθήκες αυτές, η περισσότερο από ήπια στάση της Ν.Δ. είναι εύκολα ερμηνεύσιμη. Οι οικονομικοί εγκέφαλοι, που ετοιμάζονται να σώσουν για μια ακόμη φορά την χώρα, δεν είχαν κανένα λόγο να εμπλακούν σε έναν εσωτερικό καυγά του αντιπάλου τους, που μάλιστα, χωρίς αμφιβολία, έδειξε από την πρώτη στγμή να τους ευνοεί. Το σκάλισμα αυτής της υπόθεσης, για την αποκόμιση ακόμη μεγαλύτερων πολιτικών οφελών, μπορεί να αποδεικνυόταν ιδιαίτερα επικίνδυνο. Μπορεί κάποιοι να άρχιζαν να ενδιαφέρονται για τους πραγματκούς αριθμούς. Και τότε θα βρίσκονταν οι πάντες με την πλάτη στον τοίχο.

Η Ν.Δ., όμως, είχε και έναν ακόμη, πολύ σοβαρότερο λόγο, για τον οποίο δεν θα ήθελε σε καμία περίπτωση να ανακινηθεί κα να διερευνηθεί σε βάθος το μείζον αυτό ζήτημα. Λόγο σχεδόν υπαρξιακό. Και να γιατί.

Από την στιγμή που η υπόθεση των Greek Statistics είδε το φώς της δημοσιότητας, η κυριάρχη άποψη ήταν ότι, το κόμμα της καραμανλικής επανίδρυσης δεν έκανε σε σχέση με το έλλειμμα τίποτε περισσότερο από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του Κ. Σημίτη, οι οποίες, με την σειρά τους, δεν έκαναν τίποτε περισσότερο από από αυτό που έκανε το σύνολο σχεδόν των υπόλοιπων κυβερνήσεων των χωρών της ευρωζώνης, σε όλο το διάστημα που διήρκεσε η προετοιμασία της δημιουργίας του κοινού νομίσματος. Δημιουργική Λογιστική δηλαδή. Βάζουμε και βγάζουμε από τον λογαριασμό τις ΔΕΚΟ, ετεροχρονίζουμε τις αμυντικές δαπάνες, προσθέτουμε και αφαιρούμε τις υποχρεώσεις των οργανισμών, δεν υπολογίζουμε τα μη εξοφληθέντα και γενικά σβήνουμε και γράφουμε ότι άλλο μας φανεί βολικό και μπορεί να φέρει τα νούμερα όπως τα θέλουμε και όπως τα χρειαζόμαστε. Ναι, αυτό το πράγμα γινόταν χρόνια και το ξέραν όλοι. Και όλοι κάναν τα στραβά μάτια. Ο ένας για τις πομπές του άλλου. Συμπέρασμα; Η Ν.Δ. έκανε κάτι κακό, που όμως δεν ήταν περισσότερο κακό από αυτό που είχε προηγουμένως κάνει το ΠΑΣΟΚ και, όπως είναι γνωστό, όλα αυτά τα μικροζητήματα διευθετούνται με την προσφιλή μέθοδο της ομερτά και του συμψηφισμού. Ήταν όμως τα πράγματα έτσι;

Μάλλον όχι. Και αυτό είναι κάτι που και μόνον η ένταση του θυμού και της αγανάκτησης που κυριάρχησε την περίοδο εκείνη στους κύκλους των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων θα αρκούσε για να το καταστήσει εμφανές.

Πράγματι, εάν το αμάρτημα της κυβέρνησης Καραμανλή ήταν μονάχα η Δημιουργική Λογιστική, θα ήταν δύσκολο όχι μόνο για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αλλά ακόμη και για αυτούς τους ίδιους τους εταίρους μας να την κατηγορήσουν. Η Καραμανλική συμμορία, όμως, δεν παραπλανούσε την Ε.Ε., και μαζί με αυτήν και τον ελληνικό λαό, εγγράφοντας απλά τα κρατικά ελλείμματα σε κάποιους νόμιμους και προσπελάσιμους από τον λογιστικό έλεγχο λογαριασμούς, τους οποίους στην συνέχεια κατέτασσε πονηρούτσικα στους μη συμπεριλαμβανόμενους στο δημοσιονομικό έλλειμμα, με τελικό σκοπό να μην ενημερώσει πλήρως το Λουξεμβούργο. Αυτό το κάναν όλοι, ή σχεδόν όλοι. Η Νέα Διακυβέρνηση, αντίθετα, παρουσίαζε ψευδείς αριθμούς και απέκρυπτε συστηματικά δαπάνες, με την πλήρη παράλειψη της εγγραφής τους σε οιουσδήποτε λογαριασμούς. Είτε σε αυτούς που θα κοινοποιούνταν στην Eurostat είτε σε κάποιους άλλους, οι οποίοι θα έπρεπε σε κάθε περίπτωση να υπάρχουν για να εξασφαλίζουν την διαφάνεια και τις προϋποθέσεις ελέγχου των δημόσιων δαπανών. Η Νέα Δημοκρατία έδινε, πολύ απλά, αλλοιωμένα στοιχεία και παρήγαγε δαπάνες που ήταν αόρατες έναντι πάντων, τόσο στο εξωτερικό, όσο και στο εξωτερικό της χώρας.

Με την μέθοδο αυτή δεκάδες δισ. € γεγεννημένων υποχρεώσεων (δεκάδες δισ. ελλειμμάτων δηλαδή) παρέμεναν στο σκοτάδι και δεν περιλαμβάνονταν , όχι μόνο στις καταστάσεις που ελάμβανε σε τακτική βάση η ευρωπαϊκή στατιστική αρχή, αλλά ούτε και σε οποιουσδήποτε άλλους λογαριασμούς του κράτους. Τα ελλείμματα αυτά παρήγαγαν με την σειρά τους τα περίφημα "ορφανά χρέη". Πρόκειται για δάνεια που λαμβάνονταν χωρίς να αντιστοιχίζονται με τις ανάγκες που επρόκειτο να καλύψουν και που προστίθεντο στο δημόσιο χρέος για την εξόφληση υποχρεώσεων χωρίς, όμως, την πραγματοποίηση συμψηφιστικών εγγραφών. Ένα ολόκληρο κράτος λειτουργούσε, στην κυριολεξία χωρίς λογιστικά βιβλία, σαν τον τελευταίο επαρχιώτη, ελεεινό μικροφοροφυγά. Η σχετική αναφορά του ΒΗΜΑΤΟΣ της 28/2/2010/ είναι ιδιαίτερα σαφής.

Εξίσου σαφή είναι και τα συμπεράσματα, που προκύπτουν μετά από λεπτομερή εξέταση των πραγμάτων. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να κατηγορηθεί για δημιουργική Λογιστική. Ενώ, για μία τουλάχιστον περίπτωση, κάποια μεγαλοστελέχη της Ν.Δ. θα έπρεπε να έχουν ήδη δικαστεί από ποινικό δικαστήριο για κοινή και θρασύτατη απάτη που επέφερε ανυπολόγιστες ζημίες στην χώρα.

Η συνέχεια, όμως, και το ενδιαφέρον και αποκαλυπτικό κείμενο της μηνυτήριας αναφοράς, που χάριν της μνημειώδους ανοησίας και εγκληματικής ανευθυνότητας των Πασόκων, (που προτίμησαν για ακόμη μια φορά την ομερτά, αντί να σκεφθούν ότι η χώρα έχει ανάγκη να αρχίσει επιτέλους να ξεφορτώνεται τους κρυμμένους σκελετούς από το ντουλάπι), αραχνιάζει για περισσότερους από 12 μήνες στα συρτάρια του Πετσάλνικου, στην επόμενη ανάρτηση.

Tweet