-Η Ευρώπη θέλει. Χρειάζεται όμως συνομιλητές.

Όσο βαθαίνει η πολιτική κρίση, -η οικονομική είναι δεδομένη και θα μας συντροφεύει δυστυχώς για πολλά χρόνια ακόμη-, τόσο δυσκολότερη θα γίνεται η συγκάλυψη της βαθύτατης ανεπάρκειας και ιδιοτέλειας των μελών του πολιτικού συστήματος. Και του αδιεξόδου στο οποίο οδηγεί η παραμονή τους στο τιμόνι της χώρας.

Οι κομματάνθρωποι, στο σύνολο τους, ενδιαφέρονται ελάχιστα για την σωτηρία της Ελλάδας και των ανθρώπων της. Το ζήτημα τους αγγίζει, αποκλειστικά και μόνο, στον βαθμό που μια ενδεχόμενη καταστροφή μπορεί να επισύρει συνέπειες και για τους ίδιους. Για τις προσωπικές τους καριέρες και την ζωή των οικογενειών τους. Γι' αυτό και οι κόκκινες γραμμές, πίσω από τις οποίες κάθε φορά οχυρώνονται, αφορούν πρώτα και πάνω από όλα την, με κάθε κόστος, διατήρηση και διασφάλιση της δικής τους εξουσίας.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα κάνει ακριβώς αυτό για το οποίο εδώ και δύο χρόνια μέμφεται, με φτηνά ηθικολογικά ψελλίσματα, τους ευρωπαίους εταίρους μας. Προετοιμάζεται για την καταστροφή και κτίζει την κιβωτό ασφαλείας, στην οποία θα βρει φιλόξενο καταφύγιο, στα δύσκολα χρόνια που θα ακολουθήσουν τον κατακλυσμό.

Προσάπτουμε στους συμμάχους μας, και κυρίως στους Γερμανούς, ότι, στην πραγματικότητα, νοιάζονται πολύ λίγο για την σωτηρία της χώρας μας. Και ότι, επί δύο συνεχή χρόνια δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από του να επιχειρούν να απομονώσουν την "ελληνική ειδική περίπτωση" και να ασφαλίσουν την οικονομική τους ζώνη από τις συνέπειες της "προαποφασιμένης" και "προσεκτικά σχεδιασμένης" χρεοκοπίας μας.

Η ελληνική πολιτική τάξη, που μέμφεται γι' αυτό τους Ευρωπαίους εταίρους, δεν έπαψε, όλο αυτό το διάστημα, να κάνει συστηματικά, στο δικό της πεδίο, ακριβώς το ίδιο, εις βάρος της χώρας και των πολιτών της. Να προετοιμάζει το δικό της οχυρό, την δική της ασπίδα προστασίας για την κρίσιμη στιγμή της έκρηξης.

Η αντίληψη που από την πρώτη στιγμή της κρίσης καλλιεργήθηκε, μεθοδικά και επίμονα, ήταν ότι, το σύνολο των λαμβανόμενων μέτρων και των επιδιωκόμενων μεταρρυθμίσεων, υπήρξαν αποτέλεσμα έξωθεν επιβολής, από τις κακές δυνάμεις των δανειστών. Πάνω στην δήθεν εκβιαζόμενη πολιτική μας ηγεσία, που με πόνο ψυχής αλλά, φευ, με δεμένα τα χέρια, υπέκυπτε την τελευταία πάντα στιγμή στις έξωθεν επαχθείς και ύποπτες εντολές, από εθνική ανάγκη. Μόνο και μόνο για να σώσει την πατρίδα από τον ακαριαίο θάνατο. Την ίδια στιγμή, η ίδια αυτή ηγεσία, καμώνονταν πως δίνει ηρωικές μάχες χαρακωμάτων, για να περιορίσει τις επιπτώσεις των τιμωρητικών μέτρων, -που η ίδια δεν πίστευε-, στον ανήμπορο λαό.

Όσο η οικονομική κρίση βάθαινε, τόσο περισσότερο ο αμήχανος και πανικόβλητος πληθυσμός ενσωμάτωνε υποσυνείδητα την παιδαριώδη αυτή θεώρηση. Σήμερα, ακόμη και κάποιοι από τους πολίτες που, χωρίς να περιμένουν νουθεσίες και υποδείξεις από το εξωτερικό, είχαν από καιρό πεισθεί για την επείγουσα ανάγκη της ριζικής μεταρρύθμισης των άρρωστων, τριτοκοσμικών δομών της χώρας, φτάνουν και αυτοί να αποδίδουν, σε κάποιο βαθμό, την ενδεχόμενη κατάρρευση στα λάθη, τις παραλείψεις και, ίσως ακόμη και τις δόλιες προθέσεις της κ. Μέρκελ.

Αυτό που ξεκάθαρα προκύπτει είναι ότι, το ελληνικό πολιτικό σύστημα, θέτοντας σε απόλυτη προτεραιότητα την δική του επιβίωση, -με την προσπάθεια διατήρησης ερεισμάτων στο εσωτερικό μέτωπο και την μεθοδική προετοιμασία των εχθρών, στους οποίους θα επιχειρήσει να επιρρίψει την ευθύνη μετά την πτώση της χώρας-, υπονόμευσε καταλυτικά την όποια αποτελεσματικότητα των προσπαθειών σωτηρίας. Και, ακυρώνοντας τα όποια θετικά στοιχεία του περίφημου μνημονίου, άφησε διαθέσιμα στον συγχυτικό δημόσιο διάλογο μόνο τα σημεία εκείνα που είχε φροντίσει η ίδια έγκαιρα να δαιμονοποιήσει.

Το κακοσχεδιασμένο παιχνίδι δεν είχε επιτυχή κατάληξη. Η ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή είναι εξοπλισμένη με ικανά αποθέματα ορθολογισμού και τεχνοκρατικής επιμέλειας και, σε αντίθεση με αυτό που πίστεψαν οι μικροαπατεώνες της δικής μας ετοιμόρροπης παράγκας, δεν διαθέτει τις απεριόριστες δόσεις ευπιστίας, τα περιθώρια εξαγοράς και τις μειωμένες αντιστάσεις του μέσου Έλληνα ψηφοφόρου. Επιπλέον, τα χρήματα που καλείται να διαθέσει σε αυτήν την ριψοκίνδυνη ζαριά είναι τόσο πολλά, που σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπουν την συνέχιση μιας επιπόλαιας προσέγγισης του προβλήματος.

Σήμερα, τα δύο ιστορικά κυρίαρχα κόμματα σύρονται στην κυριολεξία στην άνευ όρων παράδοση τους στις απαιτήσεις των δανειστών μας. Όχι πλέον ως συνεργάτες, σε μια προσπάθεια για την ανόρθωση της χώρας, -έναν ρόλο που τα ίδια επίμονα αρνήθηκαν-, αλλά ως ταπεινοί εντολοδόχοι, για την αναγκαστική εκτέλεση ενός έξωθεν επιβαλλόμενου και, για τον λόγο αυτό, εν πολλοίς ακατανόητου για τις ευρείες λαϊκές μάζες βίαιου εκσυγχρονισμού.

Είναι όμως πολύ αργά. Οι υπογραφές και οι δηλώσεις πίστης, που με τόση σπουδή και υποκριτική προθυμία σπεύδουν να παραχωρήσουν οι κατ' ευφημισμό "πολιτικοί αρχηγοί", έχουν τόση αξία όση και τα ποσοστά που λαμβάνουν στις δημοσκοπήσεις οι το πάλαι ποτέ ένδοξοι και σήμερα φυλλοροούντες και ετοιμόρροποι σχηματισμοί που εκπροσωπούν. Τα καθοριστικά τμήματα του εκλογικού σώματος βρίσκονται πλέον αλλού. Εκεί όπου επένδυσε το πολιτικό σύστημα, όταν με τόση αφροσύνη και με πλήρη αδιαφορία για το μέλλον της χώρας φρόντιζε για την εναλλακτική οδό διαφυγής του, χτίζοντας τα "αντιμνημονιακά" του μέτωπα. Εκεί, έτοιμο να γκρεμίσει και να καταστρέψει. Και να κάψει τελετουργικά στις πλατείες τις σημαίες των κρατών εκείνων που, ακόμη και σήμερα, πληρώνουν τους μισθούς και τις συντάξεις μας και που, μόλις πριν από λίγα χρόνια, υπήρξαν, κατά κοινή ομολογία, τα πρότυπα του ευρωπαϊκού μας οράματος.

Είναι απολύτως ενδεικτικό ότι, ακόμη και σήμερα, τα άρθρα "γνώμης" των μεγάλων εφημερίδων, φροντίζουν να υποδαυλίσουν το διάχυτο αντιευρωπαϊκό κλίμα, -δια παν ενδεχόμενο-, καθρεφτίζοντας έτσι διάφανα όχι μόνο την δολιότητα και την ιδιοτέλεια αλλά και τον πανικό των διεφθαρμένων ελίτ. Είναι ευτύχημα τελικά το γεγονός ότι η Ευρώπη θα τις διαψεύσει και θα σεβαστεί τους Έλληνες περισσότερο από όσο τους σέβεται η δική τους, ανεύθυνη και σπιθαμιαία ηγεσία.

Στις δημοκρατίες η πολιτική υπάρχει για τους ανθρώπους και γίνεται από αυτούς. Ο πυρήνας της δημοκρατίας είναι η εμπιστοσύνη και η συνεργασία. Καμία πολιτική δεν μπορεί να επιβληθεί χωρίς την συμμετοχή των πολλών και την ανοχή των λίγων. Η ελληνική πολιτική τάξη, αποτυχημένη, ένοχη και στριμωγμένη στην γωνία, θα ζητήσει τώρα από τους Έλληνες να υποφέρουν και να βάλουν πλάτη σε μια τιτάνια προσπάθεια για την ανόρθωση της χώρας. Θα ζητήσει πράγματα που μέχρι χθες η ίδια καταδίκαζε ως άδικα, προσποιούνταν ότι δεν τα ήθελε, άφηνε με κάθε τρόπο να φανεί ότι προσπαθούσε να τα αποφύγει. Πόση επιτυχία μπορεί να έχει ένα τέτοιο εγχείρημα;

Μετά την οριστικοποίηση του εν αναμονή πακέτου αποτροπής της χρεοκοπίας η Ευρώπη δεν πρόκειται να ξαναδώσει ούτε ένα ευρώ για την κάλυψη των ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού. Για όποιους, όμως, μπορούν ακόμη να ακούν, έχει διακηρύξει, σε όλους τους τόνους, δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι θα στηρίξει με κάθε δυνατό τρόπο την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Το δεύτερο, ότι θα το κάνει μόνον εάν και όταν αποκτήσει την δυνατότητα να ελέγχει ότι οι πόροι που θα διαθέτει θα κατευθύνονται εκεί που πρέπει και δεν θα καταλήγουν θυσία για την αναγέννηση και μακροημέρευση του φαύλου, πελατειακού πολιτικού συστήματος.

Τις τελευταίες ημέρες, δια στόματος του πρωθυπουργού της Ιταλίας, -και αυτό έχει την σημασία του-, η Ευρώπη είπε και κάτι ακόμη, για πρώτη φορά τόσο ανοικτά και ξεκάθαρα.

"Σίγουρα η σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η Ελλάδα είναι ακραία. Αλλά θα πρότεινα να μην ξεχνάμε ότι η ελληνική πολιτική για πολλά χρόνια, και το λέω με μετριοπάθεια και ως απλός ξένος παρατηρητής, ήταν η τέλεια λίστα των χειρότερων πρακτικών πολιτικής ανάμεσα στις χώρες μας".

Δεν υπάρχει κάτι περισσότερο σαφές από αυτό. Και είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι η τελευταία ευκαιρία θα πρέπει να αναζητηθεί στο εσωτερικό της χώρας και όχι στα συμβούλια κορυφής των Βρυξελλών. Η μπάλα είναι πλέον στο δικό μας γήπεδο. Των πολιτών.

Tweet