-Επάνοδος από την Ελλάδα

Ώστε κοντεύουμε να φθάσουμ΄, Έρμιππε.

Μεθαύριο θαρρώ∙ έτσ΄ είπε ο πλοίαρχος.

Τουλάχιστον στην θάλασσά μας πλέουμε∙

νερά της Κύπρου, της Συρίας, και της Αιγύπτου,

αγαπημένα των πατρίδων μας νερά.

Γιατί έτσι σιωπηλός; Ρώτησε την καρδιά σου,

όσο που απ΄ την Ελλάδα μακρυνόμεθαν

δεν χαίροσουν και συ; Αξίζει να γελιούμαστε;-

αυτό δεν θα ΄ταν βέβαια ελληνοπρεπές.

Ας την παραδεχθούμε την αλήθεια πια∙

είμεθα Έλληνες κ΄εμεις – τι άλλο είμεθα; -

αλλά με αγάπες και με συγκινήσεις

που κάποτε ξενίζουν τον Ελληνισμό.

Δεν μας ταιριάζει, Έρμιππε, εμάς τους φιλοσόφους

να μοιάζουμε σαν κάτι μικροβασιλείς μας

(θυμάσαι πως γελούσαμε με δαύτους

σαν επισκέπτονταν τα σπουδαστήρια μας)

που κάτω από το εξωτερικό τους το επιδεικτικά

ελληνοποιημένο, και (τι λόγος!) μακεδονικό,

καμιά Αραβία ξεμυτίζει κάθε τόσο

καμιά Μηδία και δεν περιμαζεύεται,

και με τι κωμικά τεχνάσματα οι καημένοι

πασχίζουν να μη παρατηρηθεί.

Α όχι δεν ταιριάζουνε σ΄ εμάς αυτά.

Σ΄ Έλληνας σαν κ΄ εμάς δεν κάνουν τέτοιες μικροπρέπειες.

Το αίμα της Συρίας και της Αιγύπτου

που ρέει μες στες φλέβες μας να μη ντραπούμε,

να το τιμήσουμε και να το καυχηθούμε.

(από τα κρυμμένα του Κ. Καβάφη - Ιούλιος 1914)

Tweet