-Κρίμα κ. Σανιδά. Μάλλον θα χάσουμε.

Η ανοησία και η έλλειψη έστω και στοιχειώδους σχεδιασμού, της κυβέρνησης των μυστικών δημοσκοπήσεων και των κυλιόμενων ερευνών της κοινής γνώμης, θριάμβευσαν για μια ακόμη φορά. Έτσι, ενώ θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί την μοναδική ευκαιρία και μέσω του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης να αποδώσει στους ομοφυλόφιλους συμπολίτες μας τα αυτονόητα αστικά δικαιώματα που τους ανήκουν, -κλείνοντας το ζήτημα μια και καλή για το ορατό μέλλον-, δεν τόλμησε για μια ακόμη φορά να αντιπαρατεθεί με τον λαϊκιστικό σκοταδισμό του Άνθιμου και των κάθε λογής γραφικών ελληνορθόδοξων θαμώνων των τηλεπαραθύρων. Τώρα το κακό έγινε. Το πρόβλημα ήταν υπαρκτό και δεν θα μπορούσε παρά να αναδυθεί από την άλλη, την πολύ σοβαρότερη πλευρά του. Η ομοφυλοφιλική κοινότητα έχοντας χάσει το έλασσον διεκδικεί πλέον δυναμικά, και μάλλον με πολλές ελπίδες να το κατακτήσει μεσοπρόθεσμα, το δικαίωμα στο μείζον. Αντί για την άχρωμη πράξη του συμβολαιογράφου απαιτεί την επίσημη ευλογία του δημάρχου.

Εν όψει των τελευταίων ραγδαίων εξελίξεων, που καθορίστηκαν εν πολλοίς από την αποφασιστική στάση του δημάρχου της Τήλου, ο νομικός κόσμος της χώρας φαίνεται σαν να πιάστηκε σε βαθύ ύπνο και αντιδρά μουδιασμένος και, εμφανέστατα, με έλλειψη φαντασίας και έμπνευσης. Για τον πολιτικό κόσμο δεν μπορούμε να μιλάμε. Αυτός θα αφυπνισθεί πολύ αργότερα, όταν οι θεούσες ψηφοφόροι που παίρνουν γραμμή από τα κυριακάτικα κηρύγματα από άμβωνος στρέψουν την προσοχή τους σε άλλα, σημαντικότερα θέματα της επικαιρότητας. Οι απόψεις λοιπόν τριών καθηγητών της νομικής που δημοσιεύονται στο σημερινό ΒΗΜΑ (04/06/08/) έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Ο κ. Γ. Παπαδημητρίου φαίνεται να σκέπτεται λογικότερα και περισσότερο πολιτικά από όλους. Έτσι χωρίς να κρίνει το νόμιμο ή μη της τέλεσης γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου προτείνει ευθέως την μοναδική αποτελεσματική οδό διαφυγής, που δεν είναι άλλη από την άμεση επέκταση του συμφώνου ελεύθερης διαβίωσης και στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Κάτι που θα έπρεπε να έχει γίνει ήδη από την αρχή.

Αντίθετα τόσο ο κ. Κ. Χρυσόγονος, όσο και ο τέως πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μ. Σταθόπουλος, εξαντλούν τις παρεμβάσεις τους σε αυτονόητα και μάλλον παιδαριώδη νομικά επιχειρήματα για να καταδείξουν ότι, παρά το κενό που προκύπτει από την γραμματική ερμηνεία του νόμου, η βούληση του νομοθέτη, -που εννοεί πέραν κάθε αμφιβολίας ως γάμο την ένωση μόνο δύο ατόμων διαφορετικού φύλου-, δεν είναι σε καμία περίπτωση δυνατόν να παρανοηθεί. Άρα οι γάμοι που έχουν ήδη τελεσθεί είναι άνευ ετέρου ανυπόστατοι και άκυροι. Πιο συγκεκριμένα, λέει μεταξύ άλλων ο κ. Σταθόπουλος:

"Ο νόμος δεν προβλέπει ρητά, ούτε πριν από το 1982 ούτε και μετά, ότι προϋπόθεση του γάμου είναι η ετερότητα του φύλου. Ωστόσο δεν μπορούμε να ερμηνεύουμε τον νόμο μόνο κατά το γράμμα του αλλά και κατά το πνεύμα του νομοθέτη, ο οποίος εννοούσε καθαρά άνδρα και γυναίκα. Αυτό είναι το ισχύον δίκαιο."

Τα παραπάνω συμπεράσματα είναι τόσο αυτονόητα που για να καταλήξει κανείς σε αυτά δεν χρειάζεται να είναι καθηγητής της νομικής. Δεν χρειάζεται καν να είναι απλός δικηγόρος. Είναι όμως αυτές οι κοινοτοπίες η αναμενόμενη συνεισφορά της πνευματικής ηγεσίας του τόπου στον ορισμό και την επίλυση ενός τόσο σημαντικού πολιτικού και κοινωνικού (και όχι τόσο νομικού) προβλήματος; Μάλλον όχι.
Ο κ. Σταθόπουλος βέβαια δεν λέει ψέματα και η διατύπωση που χρησιμοποιεί δεν είναι λανθασμένη. Πλην όμως μας λέει μόνον την μισή αλήθεια.

Για να βοηθηθούμε ας ρίξουμε μια ματιά στην πολύ πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (απόφαση 43546/02 της 22ας Ιανουαρίου 2008 - Ε.Β. κατά Γαλλίας). Απόφαση που καταδικάζει την Γαλλική Δημοκρατία επειδή στέρησε από ομοφυλόφιλη Γαλλίδα εκπαιδευτικό την διοικητική έγκριση για την υιοθεσία ανηλίκου.
Στην υπόθεση αυτή οι δικαστές έκριναν με βάση την Σύμβαση για την Προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών η οποία συντάχθηκε ήδη από το 1950 και όπως είναι φυσικό, αν λάβει κανείς υπ΄ όψιν του τα ήθη, τις ανάγκες και τους προβληματισμούς εκείνης της εποχής, δεν περιέχει καμία πρόβλεψη σχετική τόσο με τους γάμους μεταξύ ομοφυλοφίλων όσο και με τις υιοθεσίες παιδιών εκ μέρους τους. Από την ερμηνεία όμως αυτής της Σύμβασης οι δικαστές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η Γαλλική Δημοκρατία παρέβη τις υποχρεώσεις της και παραβίασε τα αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα της υπηκόου της. Και αυτό διότι, όπως κρίθηκε σε αυτό το τόσο υψηλό επίπεδο, η Σύμβαση, όπως και κάθε άλλο κανονιστικό κείμενο παρόμοιας εμβέλειας, δεν είναι ένα στατικό νομοθέτημα αλλά, αντίθετα, ένας ζωντανός οργανισμός που πρέπει να ερμηνεύεται και να εφαρμόζεται με βάση τις διαρκώς εξελισσόμενες ανάγκες της καθημερινότητας.

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο κ. Σταθόπουλος μας προτρέπει να τραβήξουμε τα μάτια από την γραμματική ερμηνεία του νόμου και να αναλογισθούμε τους σκοπούς του νομοθέτη της περασμένης γενεάς κοιτάζοντας μακρυά στο παρελθόν.

Οι δικαστές της ΕΣΔΑ λένε και αυτοί να παραμερίσουμε τις γραμματικές ερμηνείες. Με μόνη την διαφορά ότι μας προτείνουν να το κάνουμε για να μπορέσουμε να στρέψουμε το βλέμμα προς το μέλλον. Και να διαγνώσουμε εκεί τις πρωτόγνωρες ανάγκες και προκλήσεις που θα μας οδηγήσουν σε νέες αναγνώσεις των παλιών κειμένων.

Οι κύριοι καθηγητές δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει, -ή το κατάλαβαν αλλά αρνούνται να το αποδεχθούν και προσπαθούν να ξορκίσουν το κακό και να διατηρήσουν ακμαίο το ηθικό των ελληνόψυχων ιθαγενών-, ότι πλέον το ζήτημα προσωρινά μόνον και για λογους αμιγώς δικονομικής φύσεως ανήκει στο πεδίο αρμοδιότητος της ελληνικής δικαιοσύνης (την οποία μάλλον ως απειλή επικαλούνται). Γιατί αυτοί που θα κληθούν να λάβουν τις τελικές αποφάσεις θα είναι οι δικαστές της ΕΣΔΑ, στο γραφικό Στρασβούργο. Που είναι μεν κοντά αλλά ταυτόχρονα και αρκετά μακρυά, ώστε να μην ακούγονται μέχρι εκεί οι κραυγές του Άνθιμου και των ζηλωτών μοναχών. Αλλά και οι ικεσίες των πολιτικών μας που τόσο φοβούνται τις ευθύνες και τόσο απεχθάνονται τις πάσης φύσεως καυτές πατάτες. Και η απόφαση της ΕΣΔΑ είναι μάλλον γνωστή από τώρα.

Για άλλη μια φορά λοιπόν μια σοβαρή μεταρρύθμιση, που θα έπρεπε να είχε προκύψει ως φυσικό αποτέλεσμα ζύμωσης, ωρίμανσης και εξέλιξης της κοινωνίας, θα εισαχθεί στην χώρα ως καταναγκαστικός και, κυρίως, ακατανόητος στους πολλούς, εκσυγχρονισμός. Που ως τέτοιος αντί να μας φέρνει πιο κοντά στους υπόλοιπους λαούς με τους οποίους αποφασίσαμε να συμπορευθούμε, θα διευρύνει περισσότερο την ψυχική απόσταση και το τεράστιο πολιτισμικό χάσμα που ήδη μας χωρίζει.

Οι καθυστερημένες και κοντόφθαλμες εγχώριες ελίτ δεν έχουν προφανώς κατανοήσει ότι τα ζητήματα που απασχολούν τις κάθε είδους μειονότητες των κοινωνιών της δύσης έχουν από καιρό ταξινομηθεί στην σφαίρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και ως τέτοια βρίσκονται πολύ ψηλά. Σχεδόν στην κορυφή της ατζέντας στην οποία εγγράφονται τα ζητήματα εξαιρετικού ενδιαφέροντος. Επιπλέον το άθλιο σύστημα των πελατειακών σχέσεων, που συντηρείται με εγκληματική ευθύνη των φαύλων πολιτικών μας και συνδέει τους έλληνες πολίτες με το κράτος και τις δομές του, δεν επιτρέπει στους τελευταίους να αποκτήσουν σαφή αίσθηση της έννοιας του δικαιώματος, με τρόπο που θα τους βοηθήσει να κατανοήσουν καλύτερα την πολυπλοκότητα του κόσμου και να αποκτήσουν την απαραίτητη ανοχή και κατανόηση που αποτελεί προϋπόθεση για μια ομαλή και παραγωγική συμβίωση. Έτσι η ελληνική κοινωνία παραδέρνει χωρίς πυξίδα μέσα σε ένα απέραντο θεσμικό κενό αναπαράγοντας και αναμασώντας τις φθηνές και αυθαίρετες ηθικολογικές της κοινοτοπίες.

Τέλος δεν είναι λιγότερο σημαντικό να τονίσουμε ότι η Ελλάδα πρέπει επιτέλους να πάψει να αντιμετωπίζει τις διεθνείς συνθήκες στις οποίες συμμετέχει με την λογική και την νοοτροπία της ξιπασμένης μαντάμ Σουσούς, που αισθάνεται περήφανη με την μεγαλοπρεπή είσοδό της σε κάθε νέο κοσμικό σαλόνι. Οι πρόσφατες εξελίξεις που αφορούν την συμφωνία του Κιότο για την μείωση των ατμοσφαιρικών ρύπων είναι ιδιαίτερα ενδεικτικές για τον τρόπο με τον οποίο το ελληνικό κράτος αντιλαμβάνεται τις υποχρεώσεις του και τιμά την υπογραφή του. Οι συμφωνίες που συνάπτει η χώρα είναι για να εφαρμόζονται πλήρως και με συνέπεια και δεν είναι σκόπιμο και λογικό να παραβιάζονται επιλεκτικά όταν δεν αρέσουν στον μητροπολίτη Άνθιμο, στον νομάρχη Ψωμιάδη ή στον βουλευτή Γκιουλέκα, που, ειδικά ο τελευταίος, πριν αποφασίσει για την τήρηση τους, αλλά και για άλλα προβλήματα και προκλήσεις της σύγχρονης εποχής, αφουγκράζεται τα ιερά τουφέκια των εθνικών μας αγώνων και συμβουλεύεται με δακρυσμένα μάτια τις σεπτές εικόνες των ηρωϊκών μακεδονομάχων.

Tweet