Εκπληκτική η γελιογραφία του Πετρουλάκη στην σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Αλλά και αποκαλυπτικά τραγική. Αυτός που έφτασε να γελά με αυτό που τον σκοτώνει έχει ήδη αποδεχθεί και την αρρώστια και το αναπόφευκτο τέλος του.
Γράφει χθες η ίδια εφημερίδα για την φωτιά στον Υμηττό:
"Ο πρωθυπουργός ενημερώνεται από τον Υπουργό των Εσωτερικών για τις εξελίξεις, ενώ η σαφής εντολή είναι να παραμείνει η φωτιά μακριά από τις κατοικημένες περιοχές".
Ακούγεται καλό στην αρχή, δείχνει την έγνοια για τον άνθρωπο, αλλά ας το δούμε λίγο πιο προσεκτικά. Να μείνει μακριά από κατοικημένες περιοχές. Σε όλες τις περιπτώσεις; Και με κάθε κόστος; Η αυστηρή εντολή δεν διευκρινίζει. Και αν η σωτηρία δύο σπιτιών, ή τριών ή δέκα, συνήθως παράνομων και αυθαίρετων, κτισμένων πάνω στα παλιά καμμένα, μπορεί σε μια κρίσιμη στιγμή να κοστίσει την καταστροφή όλου του υπόλοιπου, αδόμητου ακόμη, οικοσυστήματος; Θα συνεχίσει να ισχύει;
Τα σπίτια είναι περιουσίες, (όνειρα και κόποι μιας ολόκληρης ζωής μας λένε τα κανάλια), αλλά αυτό που απέμεινε απ΄ τον κάθε ρημαγμένο Υμηττό τι είναι; Δεν είναι περιουσία των πολλών, δεν είναι μέρος της ζωής μας, δεν είναι ζωή το ίδιο; Χωρίς αμφιβολία ναι. Αλλά τα λίγα σπίτια θα τα κλάψει κάποιος σήμερα. Και αύριο θα πάει στην κάλπη φορτωμένος με τον ολόδικο του, με τον προσωπικό του θυμό. Όμως για το κοινό μας σπίτι, για τις μικρές πατρίδες μας, που κάθε μέρα σαν τις μετράμε τις βρίσκουμε όλο και λιγότερες, όλο και πιο φτωχές, τέτοιοι θυμοί δεν περισσεύουν.
Η πρωθυπουργική εντολή δεν είναι κατ΄ αρχήν παράλογη στα μάτια των πολλών. Μπορεί μάλιστα να ακούγεται και ευχάριστη. Αγκαλιάζει προστατευτικά τις μικρές αγωνίες. Αλλά ένας κυβερνήτης δεν υπάρχει για να παίρνει πάντοτε αποφάσεις που χαϊδεύουν τα στενά ιδωμένα και μίζερα υπολογισμένα από τις ανάγκες της ζωής μικροσυμφέροντα. Το δημόσιο συμφέρον, που οφείλει από την υψηλή του θέση να υπηρετεί, δεν είναι κατ' ανάγκην το ακριβές άθροισμα των μικρών εφήμερων αναγκών όλων αυτών που κατοικούν τον τόπο. Και για τον λόγο αυτό είναι περίπλοκοι και βασανιστικά στοχαστικοί οι υπολογισμοί που μπορούν να το κάνουν να αναδύεται, σαν εικόνα οράματος, μπροστά στα μάτια του ηγεμόνα. Γι' αυτό είναι δύσκολη δουλειά η πραγματική πολιτική. Γι' αυτό καμιά φορά γίνεται βάρος ασήκωτο. Γιατί για να καταλάβεις τις ανάγκες του ενός πρέπει να ακούσεις το παράπονο του. Για να δεις όμως τις ανάγκες των πολλών πρέπει να φύγεις μόνος, ψηλά και μακρυά τους. Η πραγματική πολιτική δεν είναι σύρσιμο στο πεζοδρόμιο.
Το δίλημμα τέθηκε φωναχτά στις μεγάλες φωτιές του περυσινού καλοκαιριού. Εδώ κινδυνεύουν οι άνθρωποι, είπαν κάποιοι, και αυτοί τρέχουνε να σώσουν τις σπασμένες πέτρες. Μια τέτοια ερώτηση δεν κρύβεται κάτω από το χαλί και για να απαντηθεί δεν φτάνουν τα μισόλογα. Η ζωή δεν είναι press room για ατσαλάκωτους Ρουσόπουλους. Είναι περισσότερο περίπλοκη και απαιτητική. Και κάθε μέρα που περνάει τα αμείλικτα γεγονότα θα επανέρχονται, θα επιμένουν και θα ρωτούν επιτακτικά, ζητώντας όχι τους απελπισμένους υπολογισμούς των μικρών αλλά την ατάραχη σοφία των ηγεμόνων.
Τις αρχαίες πέτρες λοιπόν ή τους ανθρώπους; Τα ξερά πεύκα των ζεστών καλοκαιριών μας που περάσανε ή τα χτισμένα με ιδρώτες και παραγεμισμένα με μικρά καθημερινά όνειρα διαμερίσματα; Προσωπικά δεν έχω απάντηση. Επειδή οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά δεν μπορεί ποτέ να είναι υποθετικές. Παράγονται μόνον εν θερμώ και κάθε φορά δείχνουν είτε μικρότητα είτε μεγαλείο. Καμία ενδιάμεση κατάσταση. Και μετά, εγώ δεν έχω απέναντι μου ούτε την κοινωνία ούτε την ιστορία.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου