-Ας ζητήσουμε και ένα ΔΝΤ για την αναμόρφωση του Τύπου. Για μια από τις πλέον απαραίτητες μεταρρυθμίσεις.

Τα 10 κρίσιμα λάθη της κυβέρνησης Παπανδρέου απαριθμεί στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της περασμένης Κυριακής ο σοβαρός αρθρογράφος Αλ. Παπαχελάς. Τα 10 σοβαρά λάθη που οδήγησαν την χώρα στην αγκαλιά του ΔΝΤ ως δήθεν πρόβατο επί σφαγή. Τα γράφει αυτά ο καλός δημοσιογράφος υπονοώντας προφανώς ότι υπήρχε και άλλη λύση. Λύση συμβατή με το Δημόσιο Χρέος στο δυσθεώρητο ποσόν των 300 και βάλε δισεκατομμυρίων, με την ανταγωνιστικότητα του παραγωγικού ιστού στο χαμηλότερο δυνατό σημείο και με το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της χώρας να προκύπτει σχεδόν αποκλειστικά από το άθροισμα των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, τον τζίρο των μεταβιβάσεων ακινήτων και την αξία των εισαγομένων αυτοκινήτων πολυτελείας.

Από το ξεκίνημα αυτής της ιστορίας ήταν απολύτως προφανές, για όσους διέθεταν στοιχειώδη πληροφόρηση και την μέση κρίση του κάθε συνηθισμένου νοικοκύρη οικογενειάρχη, ότι το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό που παρουσιαζόταν. Επειδή δεν βρισκόμαστε απλά ενώπιον μιας περιστασιακής κρίσης δανεισμού, που αν ξεπεραστεί θα μας επιτρέψει να συνεχίσουμε ανενόχλητοι τον αμέριμνο βίο μας. Αντιμετωπίζουμε αντίθετα συνθήκες που δεν επιτρέπουν σε καμία περίπτωση την συνέχιση του δανεισμού μας, μια και το κόστος εξυπηρέτησής του έχει πλέον από πολλού ξεπεράσει το ύψος του διαθέσιμου εισοδήματος μας. Τόσο απλά. Υπό τις συνθήκες αυτές είναι επίσης προφανές ότι η κληρονομιά που θα αφήσει πίσω του το ΔΝΤ δεν θα είναι τα 15 ή 20 δισεκατομμύρια που θα μας δανείσει με δήθεν ευνοϊκούς όρους, αλλά οι επώδυνες μεταρρυθμίσεις που θα επιβάλλει στην οικονομική και κοινωνική ζωή. Μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν την δημιουργία πλεονασμάτων, τα οποία, για τα επόμενα πολλά χρόνια, θα διατίθενται για την σταδιακή αποπληρωμή της απερισκεψίας του παρελθόντος.

Ας αφήσουμε όμως την ουσία της υπόθεσης και ας περάσουμε στο κυρίως θέμα της ανάρτησης που δεν είναι άλλο από την αξιοπιστία του τύπου και τις ευθύνες του για το κατάντημα της χώρας. Και ας δούμε το ένατο κατά Παπαχελά λάθος της κυβέρνησης. Γράφει λοιπόν ο δημοσιογράφος:

9. Οταν φάνηκε πως οι αγορές στερεύουν, απευθυνθήκαμε στην Ε.Ε. Οταν οι Γερμανοί έδειξαν πόσο σκληροί θα ήταν στους όρους τους, η Ελλάδα άρχισε να απειλεί ότι θα προσφύγει στο ΔΝΤ. Ετσι λοιπόν οι Γερμανοί αποφάσισαν, μαζί με τις αγορές, να μας στείλουν εκεί. Τότε θυμηθήκαμε ότι δεν μας αρέσει το ΔΝΤ και πως δεν είναι σωστό για την Ευρώπη να μπλέξει στα πόδια της το ΔΝΤ.

Το ένατο αμάρτημα ήταν ο τσαμπουκάς. Η αυθάδεια του μαθητή μπροστά στον πανίσχυρο δάσκαλο. Η κουτοπονηριά του μικροαπατεώνα απέναντι στον αυστηρό στυλοβάτη του ηθικού νόμου. Η απειλή του κλέφτη που έχει το θράσος να ζητάει τα ρέστα. Πολύ σωστά όλα αυτά.

Ας γυρίσουμε όμως δύο περίπου μήνες πριν. Στην 10η Φεβρουαρίου. Τότε που ο ίδιος σοφός δημοσιογράφος συμβούλευε από καθέδρας τον πρωθυπουργό για τις επόμενες κινήσεις του στην διεθνή σκακιέρα. Και τον συμβούλευε να είναι τολμηρός και ευρηματικός. Να μην διστάσει, προκειμένου να παγιδεύσει τους εχθρούς μας, να κάνει ακόμη και το πιο Βαθύ Μακροβούτι. Έγραφε λοιπόν τότε ο παντογνώστης ...

Η Ε.Ε. δεν το έχει ξανακάνει, δεν έχει ιδέα πώς οργανώνεται πρακτικά μια τέτοια λύση, αλλά θεωρεί ζήτημα τιμής να μην αφήσει ένα μέλος της Ευρωζώνης να πάει στο ΔΝΤ. Οταν ο πρωθυπουργός τηλεφώνησε στον επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν προ καιρού, υπήρξε ανησυχία στο Παρίσι και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Η Ε.Ε. τα είχε ήδη κάνει «θάλασσα» στη Λεττονία, με αποτέλεσμα να κληθεί το ΔΝΤ και κανείς δεν θέλει να επαναληφθεί το ίδιο τώρα.

Ο κ. Παπανδρέου, όμως, θα θέσει ένα εύλογο ερώτημα στους συνομιλητές του σήμερα στο Παρίσι και αύριο στις Βρυξέλλες: «Μου ράψατε ένα πολύ στενό κοστούμι δημοσιονομικής πειθαρχίας, το οποίο ίσως να είναι και λίγο πιο στενό από αυτό που θα μου έραβε το ΔΝΤ. Βλέπω το “μαστίγιο”, δεν βλέπω όμως το “καρότο”. Αφού σας αποδείξω ότι μπορώ να εφαρμόσω αυτά που υποσχέθηκα, θα πρέπει και εσείς να δείξετε στις αγορές ότι θα φέρετε τα χρήματα στο τραπέζι». Αν μάλιστα ήθελε να κλιμακώσει τη διαπραγμάτευση θα μπορούσε ενδεχομένως ακόμη και να απειλήσει με προσφυγή στο ΔΝΤ. Ο κ. Στρος Καν επιθυμεί διακαώς, όσο δεν γίνεται, να δοκιμασθεί στην περίπτωση της Ελλάδος το νέο «πιο πολιτικά και κοινωνικά ευαίσθητο μοντέλο διάσωσης.

... και συμβούλευε τον κ. Παπανδρέου, αν αντέχει, αν τολμά, να κλιμακώσει την διαπραγμάτευση και να απειλήσει ενδεχομένως ακόμη και με προσφυγή στο ΔΝΤ. Κάτι που, όπως προκύπτει από την εμβριθή ανάλυση, θα βύθιζε στα τάρταρα την γερμανική αξιοπρέπεια. Και θα έκανε την κ. Μέρκελ να σέρνεται στα πόδια της Ελλάδας παρακαλώντας την να μην υποβάλλει τον αθώο γερμανικό λαό σε αυτήν την απάνθρωπη, την αβάσταχτη δοκιμασία. Σήμερα ο αναμάρτητος Παπαχελάς, ο αυστηρός εισαγγελέας, ο βαθύς κριτής των πολιτικών μας πραγμάτων, θεωρεί την δική πρόταση του ως ένα από το δέκα θανάσιμα αμαρτήματα για τα οποία ο πρωθυπουργός οφείλει να απολογηθεί.

Υποτίθεται πως ο κ. Παπαχελάς ενημερώνει και διαμορφώνει την κοινή γνώμη. Στην πραγματικότητα, όμως, όπως κάθε καλός εγχώριος αεριτζής μεταπράτης, ψάχνει, δύο φορές την εβδομάδα, να βρει τις 500 λέξεις που θα γεμίσουν τον χώρο που του διαθέτει η εφημερίδα και θα δικαιολογήσουν τον παχυλό μισθό του. Ακολουθώντας το ένστικτό του, που του λέει πως η πολιτική ζωή της χώρας είναι μια χαρούμενη οπερέτα και πως αυτός ο υπέροχος λαός, στον οποίο με τόση περιωπή απευθύνεται, διαθέτει ευμετάβλητη διάθεση, ανεξάντλητη ροπή στην μυθοπλασία και εξαιρετικά ασθενή μνήμη.

Ο κ. Παπαχελάς, από την υψηλή του έδρα, κατακεραυνώνει κάθε βδομάδα τους ανεύθυνους πολιτικούς, τους διεφθαρμένους δημοσίους υπαλλήλους, τους κακούς επιχειρηματίες, τους αδιάφορους πολίτες. Και τους συμβουλεύει για το πώς πρέπει να αλλάξουν τον κακό τους τρόπο. Χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι και αυτός ο ίδιος, όταν δημοσιογραφεί, το κάνει μοιραία με τον τρόπο των υπολοίπων. Τον μοναδικό τρόπο που διαθέτει αυτή η χώρα.

Tweet