-Η οικτρή αποτυχία της "επικοινωνίας"

Διαβάζω στο "ΕΘΝΟΣ online" ότι σε σχέση με την ανεξαρτητοποίηση του άλτη Κουκοδήμου ο γραμματέας της κεντρικής επιτροπής του πολιτικού οργανισμού των μεγάλων μεταρρυθμίσεων δήλωσε :

"βάσει του καταστατικού του κόμματος αίρονται αυτοδικαίως όλες οι κομματικές ιδιότητες και δράσεις που απέρρεαν από το αξίωμα του".

Παρ΄όλα αυτά είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι το μόνο πράγμα που έκανε ο κ. Λ. Ζαγορίτης όταν άκουσε τα ευχάριστα νέα ήταν να εκπέμψει ένα μακρόσυρτο "ουφ!" προσωρινής ανακούφισης.


Ο άλλος πάλι, ο υπουργός επί του τύπου και των μέσων ενημέρωσης, εδήλωσε:

"Ο βουλευτής Κώστας Κουκοδήμος πήρε την απόφαση του. Η Κυβέρνηση προχωρά αταλάντευτη στην υλοποίηση του έργου της, για το οποίο έλαβε πρόσφατα ισχυρή λαϊκή εντολή".

Φαντασιακό παραλήρημα; Ή καθολική ανεπάρκεια και αυτοεξευτελισμός; Μπροστά σε ένα κοινό που καγχάζει και δεν ελπίζει πλέον στην συνέχεια της παράστασης. Που ξέρει πια οριστικά ότι έχει χάσει τα χρήματα του και παραμένει στην αίθουσα μόνο και μόνο για να απολαύσει την άγρια χαρά του γιουχαϊσματος. Την ηδονή της ακραίας ταπείνωσης του άθλιου θιάσου. Κατά τα λοιπά ο εν λόγω Ρουσόπουλος θεωρείται, -από τον μεγάλο πολιορκημένο του Μεγάρου Μαξίμου-, κάτι σαν μάγος της επικοινωνίας. Ο άνθρωπος που παίζει στις άκρες των χρυσών δακτύλων του τις μυστικές τεχνικές της προπαγάνδας και είναι σε θέση να τον βγάζει κάθε φορά από την δύσκολη θέση.

Ποιος; Αυτός που δεν είναι ικανός να κατανοήσει ότι όταν σε έχουν πάρει χαμπάρι μέχρι και τα μικρά παιδιά, όταν ακόμη και οι πλέον φανατικοί και αφοσιωμένοι οπαδοί σου αδυνατούν να κρύψουν την οργή και την απέχθεια τους, και συνεχίζουν να σε στηρίζουν οδηγούμενοι μόνο από τα ψυχολογικά και υπαρξιακά τους αδιέξοδα, ο καλύτερος τρόπος για να βελτιώσεις κάπως την θέση σου είναι να αρχίσεις να εκπέμπεις που και που και κάποιες, έστω μικρές και ελεγχόμενες, δόσεις αληθείας.

Ακούμε διαρκώς ότι η τέχνη του αποτελεσματικού χειριστή της κοινής γνώμης είναι το επιδέξιο χάϊδεμα των αυτιών των πολιτών. Η κολακεία, η ωραιοποίηση των καταστάσεων, η παρουσίαση ψεύτικων και εξιδανικευμένων εικόνων. Με λίγα λόγια η εφαρμογή της αλάνθαστης αρχής "πες σε κάποιον αυτό που θέλει πολύ να ακούσει και να΄ σαι σίγουρος ότι θα σε αγαπήσει".

Όμως, η ορθή εφαρμογή της αρχής αυτής προϋποθέτει να γνωρίζεις και τι είναι αυτό που έχει ανάγκη σε κάθε δεδομένη στιγμή να ακούσει ο κόσμος. Και εδώ είναι που τα μπερδεύουν λιγάκι οι μαθητευόμενοι μάγοι του μεταρρυθμιστικού καθεστώτος. Γιατί εδώ αρχίζει να φαίνεται η διαφορά μεταξύ αυτών που έμαθαν την "επικοινωνία" ως σύγχρονη τέχνη εξαπάτησης, -με δια αλληλογραφίας μαθήματα σε κάποιο ανοικτό πανεπιστήμιο-, και αυτών που την ασκούν αβίαστα, ως προέκταση της αγαθής τους φύσης, ως αποτέλεσμα του χαρίσματος τους να κοινωνούν, να αγαπούν, να μετέχουν, να εμπνέονται και να εμπνέουν.

Εάν ο κ. Ρουσόπουλος και οι συν αυτώ φθηνοί και ιδιοτελείς δολοπλόκοι ήταν γνήσια "επικοινωνιακοί" και όχι απλώς αυτοδίδακτοι και εμπειρικοί "επικοινωνιολόγοι" της δεκάρας θα είχαν αντιληφθεί ότι στην παρούσα χρονική συγκυρία ο λαός έχει ανάγκη να ακούσει την μια και μόνη βασανιστική αλήθεια. Θέλει να δει τους ταγούς του να ξεγυμνώνονται, να ταπεινώνονται, να παραδέχονται τα βαρύτατα σφάλματα τους, να κάνουν πραγματική αυτοκριτική και να ζητούν συγγνώμη και εξιλέωση. Θέλει ακόμη να ακούσει, όσο παράξενο και αν φαίνεται, κάποιους από αυτούς να του μιλούν σκληρά και για το δικό του βαρύ μερίδιο ευθύνης, για την δική του συμμετοχή στην πορεία αβάσταχτης παρακμής που διανύει ο τόπος. Στην περίπτωση αυτή μπορεί και να τους συγχωρήσει. Μπορεί ακόμη και να τους εμπιστευθεί, ελλείψει άλλων εναλλακτικών επιλογών, και να τους αναθέσει και πάλι το νέο ξεκίνημα. Είναι όμως πράγματα αυτά για επικοινωνιολόγους;

Η συμμετοχή προϋποθέτει αυτοεκτίμηση. Χωρίς αυτήν δεν μπορείς ούτε να δώσεις, αλλά ούτε και να ζητήσεις. Όμως, τα τελευταία αποθέματα αυτοεκτίμησης που διέθεταν οι άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο έχουν από καιρό εξαντληθεί. Και για αυτό κανείς πλέον δεν είναι σε θέση να επικοινωνήσει με κανέναν. Το μόνο που μπορούμε είναι να γυρνάμε στην αγορά και να ανταλάσσουμε εχθρικές ματιές, μιλώντας μια ξύλινη γλώσσα. Με την φρίκη της επίγνωσης ότι κανείς δεν μας πιστεύει. Μέχρι να καταρρεύσουμε μέσα στην ανυποληψία μισώντας τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Tweet