Με αφορμή σημερινό (19/3/2008/) δημοσίευμα του ΒΗΜΑΤΟΣ επανέρχομαι για λίγο στο ημέτερο ποστ της 7ης Μαρτίου και διερωτώμαι:
Γιατί άραγε κανείς από τους θρηνούντες και πολιτικολογούντες, εντός και εκτός κοινοβουλίου, (ειδικότερα από τους εντός), δεν αναφέρεται σε αυτές τις εξαιρετικά σημαντικές πτυχές του ασφαλιστικού ζητήματος; Τι κρύβεται πίσω από την εκκωφαντική σιωπή όλων αυτών που με τόσο πάθος ανέλαβαν τις τελευταίες εβδομάδες την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων; Να κρύβεται άραγε η σύμπραξη και η συμπόρευση τους με τα κυκλώματα των φαρμακάδων, των κλινικαρχών, των γιατρών, των γραφειοκρατών και όσων άλλων λυμαίνονται το σύστημα υγείας και τις περιουσίες των ασφαλιστικών ταμείων; Να κρύβεται δόλος; Να κρύβεται σκοπιμότητα; Μάλλον όχι.
Το μυστικό είναι ένα και μόνο. Η τερατώδης άγνοια. Η άγνοια αυτών που πολιτεύονται, αυτών που δημοσιογραφούν και αυτών που συνδικαλίζονται. Και ασφαλώς η θεμελιώδης άγνοια αυτών που τους εμπιστεύονται και τους ψηφίζουν.
Όσο και αν φαίνεται παράδοξο (για αυτό άλλωστε και ισχύει - επειδή κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι είναι αλήθεια) δεν υπάρχει ούτε ένας έλληνας βουλευτής (συμπεριλαμβανομένων και αυτών που κατά καιρούς διαχειρίστηκαν το σύστημα ως υπουργοί ή υφυπουργοί) που να είναι σε θέση να διατυπώσει για το επίμαχο ζήτημα μια άποψη που να ξεφεύγει έστω και λίγο από τις γενικόλογες πολιτικάντικες αναφορές περί "πιράνχας", "συμφερόντων" κ.λ.π. και μία πρόταση που να απέχει από τα βαρετά και μονότονα ευχολόγια περί καλής διαχείρισης, μηδενικής ανοχής, νέων δήθεν σκληρών και καινοτόμων συστημάτων επιβολής του νόμου και τα τοιαύτα. Δεν υπάρχει ούτε ένας δημοσιογράφος που να διαθέτει ολοκληρωμένη γνώση και άποψη για όσα συμβαίνουν και για τα κολοσσιαία ποσά που παίζονται στο τραπέζι της δήθεν περίθαλψης και της δήθεν προστασίας της υγείας του ελληνικού λαού. Για τους συνδικαλιστές είναι μάλλον αστείο να μιλάμε.
Και τελικά όλοι αυτοί, όσο περισσότερο δεν ξέρουν τόσο περισσότερο φωνασκούν. Το αποτέλεσμα είναι ο αυτός ο ανυπόφορος λευκός θόρυβος, που πνίγει την δημόσια ζωή και που χάριν αυτοκολακείας επιμένουμε να αποκαλούμε δημόσιο διάλογο.
Τελικά δεν μας λείπουν οι καλές προθέσεις. Αυτό είναι βέβαιο. Το πρόβλημα μας είναι η ανευθυνότητα. Η προχειρότητα, η τσαπατσουλιά και η ελαφρότητα με την οποία συζητούμε και χειριζόμαστε ακόμη και τα σοβαρότερα ζητήματα που αφορούν την ζωή μας. Όλοι μας. Από τον πρωθυπουργό μέχρι και τον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου