-Η αδιάντροπη αποτύπωση της παρακμής στον δημόσιο διάλογο

Η λύση ενός προβλήματος προϋποθέτει πρώτα από όλα την αναγνώριση της ύπαρξης του και την σταθερή βούληση για την αντιμετώπιση του. Σε δεύτερη φάση ακολουθεί η διερεύνηση των πτυχών και η ανάλυση των αιτίων που το προκαλούν. Η διαδικασία ολοκληρώνεται με την επεξεργασία και εφαρμογή των μεθόδων εκείνων που εκτιμάται ότι μπορούν να αναιρέσουν τους λόγους της δημιουργίας του.

Υπό το φως των παραπάνω οι πιθανότητες επίλυσης των προβλημάτων της χώρας από το σημερινό πολιτικό σύστημα είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Ο προφανής λόγος δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι το πολιτικό προσωπικό του συνόλου σχεδόν των κομμάτων δεν αντιλαμβάνεται ούτε την ύπαρξη ούτε την φύση των προβλημάτων αυτών.

Το θλιβερό και απογοητευτικό αυτό συμπέρασμα συνάγεται με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα από τις αναφορές του τύπου, που καταδεικνύουν ότι η παρακμιακή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο τόπος θεωρείται πλέον από όλους ως φυσιολογική και αυτονόητη. Να τι γράφει στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής ο έμπειρος οικονομικός και πολιτικός "αναλυτής" Ν. Νικολάου:

"Ακριβώς για να περιορισθούν οι απώλειες στον μεσαίο χώρο τα ανησυχούντα στελέχη της κυβέρνησης προτείνουν στον κ. Κώστα Καραμανλή να σπεύσει να ορίσει την ατζέντα της προσεχούς τετραετίας, προσδιορίζοντας σε μια προγραμματική διακήρυξη επακριβώς τις μεταρρυθμίσεις με τη σημαία των οποίων θα διεκδικήσει τη λαϊκή ψήφο οψέποτε οι περιστάσεις επιβάλλουν την προσφυγή σε αυτήν. Διότι μετά το ασφαλιστικό, την Παιδεία, τον ΟΤΕ, τα λιμάνια, νέες μεταρρυθμίσεις δεν έχουν εξαγγελθεί και η κυβέρνηση μέχρι πέρατος της θητείας της κάνει καθαρά διαχειριστικό έργο, με αποτέλεσμα ο επιχειρηματικός και όχι μόνο κόσμος, να είναι απογοητευμένος, ενώ το βήμα της οικονομίας ασταθές"

Μια κυβέρνηση η οποία δεν έχει ολοκληρώσει ακόμη ούτε το ένα τέταρτο της νόμιμης συνταγματικής της θητείας καλείται να εξαγγείλει από τώρα τις "μεταρρυθμίσεις" που θα πραγματοποιήσει την επόμενη τετραετία. Από το κείμενο συνάγεται ότι τόσο τα ανησυχούντα στελέχη της κυβέρνησης όσο και ο "αναλυτής" θεωρούν ότι ο κ. Καραμανλής γνωρίζει ποιες είναι οι απαραίτητες νέες μεταρρυθμίσεις αλλά δεν πρέπει να προχωρήσει στην άμεση υλοποίηση τους. Πρέπει μόνο να τις εξαγγείλει, για να έχουν να ελπίζουν σε κάτι οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι του μεσαίου χώρου. Επειδή δουλειά μιας κυβέρνησης δεν είναι να κυβερνά αλλά να εκλέγεται. Και οι μεταρρυθμίσεις είναι ένα ισχυρό όπλο στην μάχη για την επόμενη εκλογή. Δεν είναι το εργαλείο για την προκοπή της χώρας αλλά το δόλωμα με το οποίο θα υποκλαπεί η ψήφος των αφελών. Στο κάτω κάτω υπάρχει περίπτωση η μεταρρύθμιση της κοινωνίας σήμερα να φέρει το τέλος της ιστορίας. Και τότε ποιος θα μας χρειάζεται; Έτσι η δυσφορία και η απογοήτευση του κόσμου δεν θα αντιμετωπισθεί μέσω συγκεκριμένου έργου στο υπεραρκετό διάστημα των τριών ετών που απομένουν μέχρι τις επόμενες εκλογές αλλά, αντίθετα, μέσω νέων αόριστων υποσχέσεων οι οποίες όμως θα υλοποιηθούν υπό μία προϋπόθεση. Την ανανέωση της λευκής επιταγής για μια νέα τετραετία.

Αυτοί που χαίρονται τους χυμώδεις καρπούς της εξουσίας γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο πραγματικός πολιτικός χρόνος είναι συρρικνωμένος στα όρια μιας σύντομης θεατρικού τύπου προεκλογικής περιόδου. Ότι η πολιτική είναι ένα εικοσαήμερο φαντασμαγορικό θέαμα που ο κόσμος έχει την ευκαιρία να παρακολουθεί από την άνεση του καναπέ του κάθε τρία ή τέσσερα χρόνια. Όπως τα πρωταθλήματα. Και καμιά φορά, αν φανεί πως βαριέται, μπορεί να απασχοληθεί ευχάριστα με σκηνές από το επόμενο μουντιάλ και με υποσχέσεις για καινούργιους προπονητές και νέα συναρπαστικά ταλέντα. Το έπαθλο που μένει στους καταφερτζήδες για το μεσοδιάστημα είναι μια μακριά και ανέμελη τετραετία που μπορούν να την περάσουν απολαμβάνοντας την καλή ζωή στα σοκάκια της Μυκόνου, στα κότερα της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικής τάξης και στις πολυτελείς μπουτίκ των ξένων πρωτευουσών, (εάν βαρεθούν τα εγχώρια και αποφασίσουν, όπως πολύ συχνά συμβαίνει, να διασκεδάσουν την πλήξη τους περιφέροντας το αθάνατο ελληνικό πνεύμα στις αγορές του κόσμου).

Το παράξενο δεν είναι ότι αυτά τα πράγματα συζητιούνται αλλά ότι η συζήτηση τους αντί να αποθαρρύνεται ως καιροσκοπική και ανήθικη αποτελεί πλέον από καιρό μέρος ενός αυτάρεσκου δημόσιου διαλόγου. Η πλήρης μετάλλαξη της πολιτικής σε προσωπική υπόθεση κλεπτοκρατικού και πολυτελούς βιοπορισμού μερικών εκατοντάδων κομματικών κηφήνων, που οφείλουν να επιδεικνύουν την έγνοια και την καλή τους διαγωγή μόνο για μια σύντομη προεκλογική περίοδο, έχει εδραιωθεί πλέον ως κρατούσα και πλήρως αποδεκτή αντίληψη στην κοινωνία. Μια κοινωνία που όχι μόνον ανέχεται, αλλά φθάνει σε σημείο να παρακολουθεί με ευχαρίστηση και ενδιαφέρον έναν δημόσιο διάλογο που πραγματεύεται αδιάντροπα τους τρόπους και τις διαδικασίες εξαπάτησης της.

Tweet