-Περιχαράκωση

Δεν αποτελεί άποψη αλλά προσωπική εμπειρική αίσθηση. Θα μπορούσε, όμως, να αποτελέσει την βάση για την συγκρότηση μιας άποψης, σε συνδυασμό με όλα αυτά που συζητούνται τις τελευταίες μέρες στην δημόσια σκηνή για το μέλλον της χώρας. Και ακριβέστερα για το μέλλον του χρέους της χώρας από το οποίο θα κριθούν όλα τα υπόλοιπα.

Στο ξεκίνημα της περιπέτειας της εφαρμογής του μνημονίου το ενδιαφέρον της "τρόικας" δεν ήταν απλά έντονο. Ήταν και ειδικό. Δεν περιοριζόταν μόνον στα μεγέθη και στους αριθμούς, αλλά επεκτείνονταν και στις διαδικασίες με τις οποίες ασκείται η διοίκηση στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι των Βρυξελλών, αυτοί κυρίως, δεν εξαντλούσαν τις δραστηριότητες τους στις επαφές με την κυβέρνηση, αλλά, αντίθετα, μιλούσαν με πολύ κόσμο, προσπαθούσαν να αποσπάσουν λεπτομερείς πληροφορίες για όλα, να εστιάσουν στις ρίζες των ελληνικών προβλημάτων και, με τον τρόπο αυτό, να ανακαλύψουν και να προτείνουν, ή ακόμη και να επιβάλλουν, εξειδικευμένες δράσεις και λύσεις. Όχι αποκλειστικά για τον χειρισμό των μακροοικονομικών μεγεθών αυτών καθ' εαυτών, αλλά για την βελτίωση του διαχειριστικού πλαισίου και την δημιουργία νέων βάσεων λειτουργίας της οικονομίας και της κοινωνίας.

Σε πείσμα των προθέσεων τους η κυβέρνηση των σοσιαλιστικών ευαισθησιών τους αντιγύριζε οριζόντια μέτρα πρόχειρων περικοπών. Τους επεδείκνυε φανταχτερούς εκσυγχρονιστικούς νόμους οι οποίοι, όμως, είχαν ήδη ακυρωθεί, πριν καν ψηφισθούν, από μικρές νυχτερινές τροπολογίες. Τους μιλούσε για αλλαγές και ανατροπές την ίδια στιγμή που έκλεινε καθησυχαστικά πονηρά το μάτι, ξεχωριστά σε κάθε μαχητική και διεκδικητική, των "δικών της" δικαιωμάτων, εννοείται, ομάδα του εσωτερικού μετώπου.

Τους τελευταίους μήνες όλα αυτά φαίνεται να αφήνουν πλέον αδιάφορους τους Ευρωπαίους φίλους μας. Η εμπλοκή τους έπαψε να έχει ποιοτικά χαρακτηριστικά. Δεν ρωτούν ειδικά και δεν επιμένουν περιπτωσιολογικά. Έρχονται τυπικά, ζητούν αριθμούς και πίνακες, βγάζουν κάποιες στεγνές ανακοινώσεις και υπαγορεύουν τις καινούργιες τους απαιτήσεις για τους επόμενους αριθμούς και τα επόμενα νούμερα. Είναι φανερό ότι έχουν παραιτηθεί από την αρχική προσπάθεια εξευρωπαϊσμού και εξορθολογισμού της ελληνικής πραγματικότητας. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς, που δεν βρίσκονται στην σκηνή και δεν χρειάζεται να κρύβονται από την κοινή γνώμη, δεν διστάζουν να εκφράζουν ανοικτά την απορία τους.

Αυτό που πλέον επιχειρείται από τους οικονομομέτρες των Βρυξελλών είναι η ασφαλής περιχαράκωση του ελληνικού χρέους. Μια ομάδα πυροτεχνουργών δεν διαθέτει άπειρο χρόνο για την απασφάλιση του εκρηκτικού μηχανισμού που έχει μπροστά της. Αρχικά το προσπαθεί. Αλλά όταν εκτιμήσει ότι αυτό απαιτεί μεγάλο διάστημα, στην διάρκεια του οποίοι θα πρέπει αναγκαστικά να τεθεί σε συνθήκες αποκλεισμού και έκτακτης ανάγκης όλη η γειτονιά, αποφασίζει την ελεγχόμενη έκρηξη, μέσα σε κλωβό ασφαλείας. Το πρόβλημα δεν είναι πάντα απαραίτητο να λύνεται. Μπορεί θαυμάσια να εξαλείφεται. Είναι ζήτημα κόστους. Οικονομικού, πολιτικού, κοινωνικού. Όμως, κόστους.

Άλλωστε, μια από τις βασικές ανατολίτικες πεποιθήσεις της αστοιχείωτης και χυδαίας πολιτικής μας τάξης, -ότι θα μας πληρώνουν για να τους εμπαίζουμε επ' αόριστον, επειδή δήθεν δεν αντέχουν το κόστος της κατάρρευσής μας-, δεν άρεσε ποτέ ιδιαίτερα στους καλούς μας εταίρους. Διότι η αλληλεγγύη μπορεί να εκδηλώνεται ως αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Ποτέ, όμως, ένας από αυτούς δεν μπορεί να είναι ο εκβιασμός. Επειδή τότε δεν είναι αλληλεγγύη αλλά καταβολή λύτρων. Υποχρέωση όχι και πολύ ευχάριστη.

Tweet