-Τι Κιούπκιοϊ τι Βαϊμάρη!

Οι δύο αποφασισμένοι ηγέται
μετά πλήρους στρατιωτικής εξαρτήσεως

Ούτε μία, ούτε δύο, ούτε τρεις! Εβδομήντα τρείς!

Μάλιστα! Εβδομήντα τρεις ολόκληρες Υπουργικές Αποφάσεις απαιτούνται για την εφαρμογή του προς ψήφιση ασφαλιστικού νομοσχεδίου, που κατατέθηκε με διαδικασίες κατεπείγοντος σήμερα στην βουλή των Ελλήνων.

Επειδή μου είναι αδύνατον να φαντασθώ ότι η κυβέρνηση Καραμανλή ρέπει προς τον αυταρχισμό, (είτε προς την αφόρητη προχειρότητα - πάρτε το όπως θέλετε), δεν μπορώ παρά να σκεφθώ ότι η απεριόριστη επέκταση των εξουσιών της εκτελεστικής εξουσίας στην νομοθετική σφαίρα, -επέκταση που το ίδιο το κοινοβούλιο θα ψηφίσει απεκδυόμενο αυτοβούλως των αρμοδιοτήτων του-, είναι το ανώτερο εξελικτικό στάδιο της μετα - Κιουπκιολίδικης δημοκρατίας. Ή άλλως της δημοκρατίας των διαταγμάτων των φωτισμένων.

Πολλοί θα θυμηθούν ότι το άρθρο 48 του Συντάγματος της Βαϊμάρης, που θέσπιζε υπέρ του αρχηγού του κράτους τις ευρύτατες εξουσίες "εκτάκτου ανάγκης" και τις απεριόριστες δυνατότητες να "εκδίδει τις ρυθμίσεις και τις εκτελεστικές διατάξεις που είναι απαραίτητες για την εφαρμογή των νόμων", ήταν αυτό που οδήγησε τελικά στην διάβρωση των θεσμών της ομώνυμης δημοκρατίας και στην άνοδο των Ναζί στην εξουσία.

Άστοχα όμως. Γιατί δεν θα λάβουν υπόψη τους ότι η ατυχής Γερμανία του μεσοπολέμου δεν διέθετε το ασύλληπτων διαστάσεων πολιτικό κεφάλαιο ενός Κώστα Καραμανλή. Αλλά ούτε και το σπινθηροβόλο πνεύμα μίας Φάνης Πάλλη Πετραλιά, που μια ευτυχής συγκυρία την έφερε την περίοδο αυτή στο τιμόνι του επικινδύνως κλυδωνιζόμενου ασφαλιστικού μας σκάφους. Έναν ξεκούτη γέρο καραβανά, τον Χιντενμπουργκ, είχαν οι δυστυχείς και το πληρώσαν ακριβά. Ας πρόσεχαν.

Βέβαια, για να σοβαρευτούμε λίγο, οι εβδομήντα και βάλε υπουργικές αποφάσεις που υποτίθεται ότι θα θέσουν στο μέλλον σε κίνηση την μηχανή του νόμου μπορεί θαυμάσια να αποτελέσουν και το ιδανικό προκάλυμμα της μη εφαρμογής του. Πως; Μα με την μη έκδοση τους. Έτσι θα έχουμε πετύχει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Από την μια θα έχουμε περάσει στην ιστορία ως δήθεν μου μείζονες μεταρρυθμιστές. Και από την άλλη, την πραγματική, θα έχουμε αφήσει το πτώμα στο υπόγειο να σαπίζει, και θα την έχουμε κάνει με ελαφρά πηδηματάκια χωρίς να στενοχωρήσουμε κανένα. As usual.

Τελικά δεν υπάρχει αμφιβολία. Ο Θεός ηγάπησε μεγάλως την Ελλάδα.

Tweet