Πότε επιτέλους θα βρεθεί ένας από τους ελάχιστους πλέον σοβαρούς ανθρώπους που διαθέτουν πρόσβαση στα αυτιά των μακαρίως κοιμωμένων ελλήνων πολιτών, (ας διευκρινίσουμε, σοβαροί υπάρχουν αρκετοί, πολύ λίγοι όμως είναι αυτοί που μπορούν να κάνουν την φωνή τους να ακουστεί πέρα από τον στενό κύκλο των φίλων και γνωστών τους αφού για τα ελληνικά ΜΜΕ πάντοτε προηγούνται οι περιπέτειες της Καλομοίρας και οι απόψεις των μόδιστρων για τα όσα συμβαίνουν αυτήν την σαιζόν στην Μύκονο), που θα έχει το θάρρος να βγει και να μιλήσει ουσιαστικά και απερίφραστα για την αθλιότητα του θεσμού του πανεπιστημιακού ασύλου; Για αυτήν την απύθμενη μαύρη τρύπα του όσου πολιτισμού έχει απομείνει σε αυτόν τον τόπο.
Ποιος θα παραμερίσει τον φθηνό καθωσπρεπισμό και την κακώς εννοούμενη ευγένεια, -που λειτουργούν ως ιδανικά προκαλύμματα για την επικράτηση στην δημόσια ζωή των αμαθών, των ανίκανων και των φαύλων-, και θα χαρακτηρίσει ευθέως και χωρίς περιστροφές ως γελοίους ή στην καλύτερη περίπτωση ως ανεύθυνους και εγκληματικά καιροσκόπους όλους αυτούς, τους ακαδημαϊκούς ή πολιτικούς, που κάθε φορά που αναφέρονται στο θέμα δεν βρίσκουν να πουν τίποτε άλλο από κολακείες και φτηνούς ύμνους για την δήθεν μεγάλη "κατάκτηση" του "πανεπιστημιακού κινήματος" που πρέπει ως κόρην οφθαλμού να διαφυλάξουμε.
Ο μέσος απλός πολίτης έχει από καιρό διαισθανθεί τι είναι και ποιους εξυπηρετεί αυτή η μοναδική στην πολιτισμένη ανθρωπότητα ασχήμια. Πλην όμως δεν μπορεί να περάσει από το στάδιο της απλής διαίσθησης σε αυτό της αποκρυσταλλωμένης άποψης. Και αυτό διότι ο υποκριτικός λόγος που εκπέμπουν στην δημόσια σφαίρα οι κήνσορες των πολιτικών και πνευματικών μας ψευτοελίτ δεν προσφέρει κανένα έρεισμα για την ανατροπή της καθεστηκυίας αντίληψης, που επιμένει να θεωρεί την παράλογη καθιέρωση του ακαταδίωκτου των κάθε λογής φασιστοειδών και εγκληματικών στοιχείων στον χώρο του πανεπιστημίου ως υψηλή κατάκτηση και ως μοναδική εγγύηση της ελευθερίας του λόγου και των ιδεών. Και ο απλός πολίτης δεν έχει άλλο δρόμο από του να συνταχθεί με την κυρίαρχη άποψη. Ακόμη και όταν δεν μπορεί να την κατανοήσει. Ακόμη και όταν αισθάνεται ότι αυτή δεν είναι απόλυτα σωστή. Οι κοινωνίες οδηγούνται από τις ελίτ τους. Και εμείς δυστυχώς αυτές έχουμε. Ας περιορισθούμε λοιπόν στην καταδίκη των εκτρόπων και της εγκληματικής δραστηριότητας αλλά προς Θεού, ας μην θίξουμε την μήτρα του κακού. Ας ορκιστούμε για μια ακόμη φορά στην ιερότητα του ασύλου.
Και λίγα λόγια για την αυτονόητη σκοπιμότητα της εφαρμογής του νόμου. Όχι μόνον του πρόσφατου νόμου για την εκπαίδευση, που αποτελεί και την αφορμή της αποκρουστικής έριδας που παρακολουθούμε απαθείς. Αλλά του κάθε νόμου. Καλού ή κακού, που απλά έτυχε να ψηφισθεί και να ισχύει.
Πολλοί είναι οι αρθρογράφοι που αυτές τις μέρες προτάσσουν αυτήν ακριβώς την διάσταση, που τους βοηθά να ξεφύγουν από την ουσία και να τοποθετήσουν το ζήτημα αμιγώς στο πλαίσιο της πολιτικής υπακοής και της τήρησης της τάξης. Στο κάτω κάτω, λένε, είναι ένας νόμος που ψηφίστηκε από την δημοκρατικά εκλεγμένη Βουλή των Ελλήνων. Είναι αδιανόητο να μην εφαρμοσθεί. Ακόμη και εάν είναι ένας κακός νόμος. Η στάση αυτή όμως ρίχνει με έμμεσο τρόπο λάδι στην φωτιά.
Γιατί υπάρχουν πράγματα, που παρά το γεγονός ότι και αυτά δεν λέγονται φωναχτά και δημόσια, αποτελούν κοινά μυστικά και για τον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας. Ποιος άραγε δεν έχει άποψη για το απίθανα χαμηλό επίπεδο των νομοθετών βουλευτών μας; Ποιος δεν ψυχανεμίζεται τον τρόπο με τον οποίο ψηφίζονται τα ασύντακτα, προχειρογραμμένα και ευτελή κείμενα που γεμάτα από ασάφειες, παράθυρα και ολοφάνερες φαύλες σκοπιμότητες παριστάνουν τους υψηλούς κανόνες ρύθμισης της ζωής μας. Ο μέσος έλληνας τα διαισθάνεται όλα αυτά. Και για τον λόγο αυτό πιστεύει ότι οι κάθε λογής κανόνες δεν τον αφορούν. Και ότι η πολιτική υπακοή που οφείλει να δείξει όταν καλείται να εφαρμόσει έναν νόμο, που πιθανόν ακουμπάει αρνητικά τα στενά του συμφέροντα, ισοδυναμεί με δουλική υποταγή σε άλλα συμφέροντα. Αυτά των ξύπνιων που κατάφεραν να αποσπάσουν σε μια δεδομένη στιγμή την κούφια και εύκολη σφραγίδα του ιδιοτελούς νομοθέτη.
Όσοι προβάλλουν λοιπόν την άποψη αυτή δεν λαμβάνουν υπ΄ όψη τους ότι οι κοινωνίες, -οι δημοκρατικές κοινωνίες, είναι πολύ χρήσιμη η διάκριση-, δεν λειτουργούν μηχανιστικά. Βασικό στοιχείο της συνοχής, άρα και της αποτελεσματικότητάς τους, είναι η συναίνεση των μελών τους και η εμπεδωμένη πίστη τους στο κοινό συμφέρον που προκύπτει από την θεσμικά ρυθμισμένη λειτουργία της ομάδας.
Στο ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματός μας η πίστη αυτή χαρακτηρίζεται ως πατριωτισμός. Και είναι ακριβώς αυτό που μας λείπει.
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Νομίζω ότι μιλάει η αγανάκτησή σου -ή τουλάχιστον και αυτή. Εσύ ο ίδιος έγραφες στις 04.12.2007: "Αυτό που με απασχολεί, και νομίζω πως θα έπρεπε να απασχολεί τον καθένα, είναι η ανάγκη για προσκόλληση στους νόμους, ακόμη και εάν αυτοί είναι κακοί, και όχι το προσπέρασμα τους όταν δεν τους βρίσκουμε του γούστου μας".
Σίγουρα η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δεν πιστεύει πως οι θεσμοί του Κράτους εργάζονται ανιδιοτελώς για το κοινό όφελος. Δεν μπορεί όμως αυτό να αποτελέσει άλλοθι για τη διαδεδομένη στάση ανυπακοής στον μέσο Έλληνα.
Αυτό τουλάχιστον διαγράφεται από το κείμενό σου, πως νομιμοποιείς ηθικά την ανυπακοή. Ή τουλάχιστον δεν την καταδικάζεις τόσο σφοδρά όπως τότε που έλεγες: "... θα πρέπει να υπακούσουμε. Και εάν δεν μας αρέσει, να ψηφίσουμε τον Τσίπρα για να τα αλλάξει".
Κάθε άλλο παρά νομιμοποιώ την ανυπακοή Elias. Από που έβγαλες αυτό το συμπέρασμα;
Προσπαθώ απλά να δείξω την σχέση της ποιότητας των νόμων με το φαινόμενο της συστηματικής και (δυστυχώς) θεσμικά ανεκτής μη τήρησης τους στην χώρα μας. Δεν αναγνωρίζω αυτήν την κακή ποιότητα ως άλλοθι αλλά ως αιτία που ενεργοποιεί στον πολύ κόσμο αντανακλαστικά αυτοπροστασίας, που τελικά σε βάθος χρόνου λειτουργούν κατά των πραγματικών συμφερόντων του. Η διαφορά είναι μεγάλη.
Επιπλέον στο συγκεκριμένο ποστ δεν με απασχόλησε καθόλου η ουσία του συγκεκριμένου νόμου (αυτού για τα ΑΕΙ) ώστε να μπορεί κάποιος να συμπεράνει ότι είναι πιθανόν να πάιρνω θέση υπέρ ή κατά της εφαρμογής του. Απλά αναφέρθηκα και σχολίασα (και μάλιστα ιδιαίτερα αρνητικά) την απαράδεκτη προσπάθεια των αλητών για την βίαιη ακύρωση του. Μια προσπάθεια που δεν θα ήταν δυνατόν όχι απλά να πετύχει αλλά ούτε καν να ξεκινήσει εάν δεν ίσχυε όπως ισχύει το αισχρό καθεστώς του ασύλου.
Τώρα βέβαια θα μπορούσες να μου πεις ότι και το άσυλο με βάση κάποιο νόμο είναι κατοχυρωμένο και άρα θα πρέπει να το σεβαστούμε. Θα ήταν λάθος όμως. Τα φαινόμενα που παρατηρούνται δεν έχουν καμία σχέση ούτε με το πνεύμα ούτε με το γράμμα του νόμου περί πανεπιστημιακού ασύλου. Αντίθετα παραβιάζουν και τα δύο. Και επιπλέον παραβιάζουν κατάφωρα πλήθος θεμελιωδών διατάξεων της έννομης τάξης όπως επίσης και τα δικαιώματα τόσο των φοιτητών που θέλουν να σπουδάσουν όσο και των πολιτών που πληρώνουν το τεράστιο κόστος των ζημιών. Για να μην μιλήσουμε για το τεράστιο κόστος που πληρώνει με έμμεσο τρόπο η κοινωνία λόγω της υποβάθμισης, σε βαθμό πλήρους καταστροφής της εκπαίδευσης.
Ο νόμος για τα ΑΕΙ πρέπει να εφαρμοσθεί και έαν στην πράξη αποδειχθεί κακός πρέπει να αλλάξει. Εάν δε αποδειχθεί πολύ κακός τότε θα έπρεπε και αυτοί που τον εμπνεύσθηκαν αλλά και αυτοί που αδιάφορα τον ψήφισαν να επωμισθούν τις (πολιτικές) τους ευθύνες. Βέβαια τίποτε από όλα αυτά δεν πρόκειται να γίνει. Ειδικά το τελευταίο, αφού σύμφωνα με την τωρινή κυβέρνηση μας ο όρος "πολιτική ευθύνη¨ είναι ανύπαρκτος και άνευ της παραμικρής σημασίας.
Ξεκίνησα δύο φορές να απαντήσω αλλά έμεινα από καύσιμα. Μου φαίνονται εύλογα αυτά που γράφεις τώρα και δεν μπορώ να θυμηθώ τι σκεφτόμουνα όταν έλεγα ότι μιλάει η αγανάκτησή σου. Τέλος πάντων, μπορεί να φταίνε τα τεντωμένα νεύρα μου και τίποτα άλλο.
Απλώς για να μη νομίζεις ότι πετάω ένα προβοκατόρικο πυροτέχνημα και φεύγω.
Δημοσίευση σχολίου