-Αντώνη κράτα τους όλους. Κανείς δεν περισσεύει.

Ας μου επιτραπεί ένα μικρό σχόλιο.

Δυστυχώς για την ΝΔ, και μάλλον και για την Ελλάδα, δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί με ρεαλιστικούς όρους να διεκδικήσει τον τίτλο της "δεξιάς" στην χώρα. Αυτό το αλλόκοτο μόρφωμα, που προέκυψε μετά τον εμφύλιο πόλεμο, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας εσμός μεταπρατών και απατεώνων που καπηλεύτηκαν με επιδεξιότητα και περισσό κυνισμό αφενός τα πατριωτικά αντανακλαστικά των ανθρώπων που πολέμησαν τους κομμουνιστές και αφετέρου τον πόνο, τα βάσανα και τους φόβους τους. Η ηγέτιδα τάξη αυτής της δήθεν "δεξιάς" δεν θέλησε ποτέ τίποτε περισσότερο από την κατοχή και την νομή της εξουσίας. Η φυσιογνωμία αυτού του χώρου καθορίστηκε αποκλειστικά και μόνον με τον ετεροπροσδιορισμό. Δεξιά ήταν πάντα ότι δεν πίστευε στον κομμουνισμό και ότι τον αντιμαχόταν.

Σε αυτό το άρμα έτυχε να καβαλήσει, χωρίς ποτέ να το πιστεύει, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Α΄, ο κανονικός, και να κυριαρχήσει στα πολιτικά μας πράγματα για τέσσαρες ολόκληρες δεκαετίες. Ήταν μια τύχη και ταυτόχρονα μια ατυχία για την χώρα. Τύχη γιατί ο Καραμανλής είχε γνήσιο και ειλικρινές όραμα για τον τόπο. Όραμα που κατάφερε να πραγματώσει σε πολύ μεγάλο βαθμό, με μοναδικά όπλα την επιβλητική προσωπικότητα και την ακλόνητη θέλησή του. Οι κατά καιρούς ηγετικές ομάδες και οι μηχανισμού της "δεξιάς" στήριζαν σταθερά αυτό το "ξένο σώμα" όχι επειδή τον πίστευαν, αλλά γιατί καταλάβαιναν ότι μόνον χάρη σε αυτόν θα μπορούν να μακροημερεύουν στην εξουσία. Από την άλλη μεριά η παρουσία αυτού του μεγάλου άνδρα έκρυβε μια πραγματική κατάρα. Το μέγεθος της πολιτικής του ακτινοβολίας και της αστείρευτης δημιουργικότητάς του καθιστούσε περιττή κάθε ανάγκη για την επεξεργασία μιας διακριτής ιδεολογίας στο κόμμα και μιας πυραμίδας ισχυρών θεσμών στην χώρα. Πράγματα που θα υποκαθιστούσαν τον ηγέτη όταν αυτός θα άρχιζε σταδιακά να αποσύρεται από το προσκήνιο. Ο ίδιος δεν φαίνεται να αντιλήφθηκε ποτέ αυτό το έλλειμμα την εποχή του δημιουργικού οίστρου του. Πιθανόν να το διαισθάνθηκε πολύ αργότερα, όταν είχε ήδη αποσυρθεί στον ρόλο της υψηλής εποπτείας. Αλλά τότε ήταν ήδη πολύ αργά. Φυσική συνέπεια ήταν ότι αυτό που ονομάζουμε "Καραμανλισμό", και πολύ λανθασμένα ταυτίζουμε με την ελληνική δεξιά, έσβησε μαζί με τον έναν και μοναδικό εκφραστή του. Και φυσική συνέχεια ήταν η ευνουχισμένη παράταξη των τελευταίων 20 ετών, που απορροφήθηκε πλήρως από αυτό που πολύ εύστοχα αποκαλεί ο Γιανναράς "Πασοκικό Κοινωνικό Μετασχηματισμό".

O Κώστας Καραμανλής ο Β', ο χονδρός, ήταν τυπικό γέννημα αυτής της μετεξέλιξης. Αυτός δεν καβάλησε, όπως ο θείος του, το άρμα της μετεμφυλιακής "δεξιάς" ως λαθρεπιβάτης, για να επιδιώξει τους δικούς του προσωπικούς οραματισμούς. Και αυτό επειδή δεν είχε τέτοιους. Ανέλαβε απλά να ηγηθεί στο τσούρμο των διψασμένων από την μακρόχρονη στέρηση μεταπρατών, με μόνο όπλο την βαρύτητα του ονόματος του. Ο Καραμανλής ο Β' ο χονδρός οδηγήθηκε αναγκαστικά στην μηδενιστική επιλογή της δήθεν ιδεολογίας του μεσαίου χώρου για έναν και μόνον λόγο. Δεν πίστευε σε τίποτε και έπρεπε να βρει κάτι να προβάλει και να νομιμοποιήσει την παρουσία του στην σκηνή. Μια επίφαση που θα κάλυπτε το ιδεολογικό κενό του ιδίου και των ανθρώπων του χώρου που οδηγούσε. Οι καιροί είχαν περάσει, ο κίβδηλος πατριωτισμός, (ουσιαστικά ο στείρος αντικομμουνισμός), είχε χάσει οριστικά την δυναμική του και η κοινωνία είχε αρχίσει να αποκτά παραστάσεις και ελευθερίες, με αποτέλεσμα να δυσφορεί στην αυταρχική και πατερναλιστική λογική της παρωχημένης "δεξιάς", που κυριαρχούσε απόλυτα μέχρι την μεταπολίτευση. Το ιδεολόγημα του μεσαίου χώρου ήταν μια κάποια λύση.

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά σε όλους και είναι περιττό να μακρηγορούμε. Η έλλειψη ιδεολογίας υποκαταστάθηκε από τα επικοινωνιακά τεχνάσματα. Οι ηγεσίες δεν επιχειρούσαν να οδηγήσουν τον λαό, όχι γιατί φοβόντουσαν τις αντιδράσεις του, όπως κατά κόρον γράφεται από πολλούς, (οι δήθεν δισταγμοί και η παροιμιώδης, πάλι δήθεν, αναποφασιστικότητα του Καραμανλή του Β' του χονδρού μπροστά στις προκλήσεις), αλλά απλά επειδή δεν είχαν καμία επιθυμία να τον πάνε κάπου. Επειδή μέσα στο μυαλό τους δεν υπήρχε κάποιο ζωντανό μοντέλο για την κοινωνία. Και έτσι περιορίστηκαν να οδηγούνται οι ίδιες από τα ορμέφυτα και την σύγχυση του κόσμου, εφαρμόζοντας ευκαιριακά ως πολιτική τα κελεύσματα των τακτικών δημοσκοπήσεων. Η κατάρρευση, (ο βίαιος τρόπος της πτώσης), ήταν προβλέψιμη από την αρχή, για όσους είχα μάτια να δουν. Αν όχι από την αρχή τουλάχιστον από τα μέσα του 2005.

Οι σημερινές απελπισμένες κραυγές προς τον Σαμαρά, το πλήθος των παροτρύνσεων, οι εκκλήσεις να συγκροτήσει επειγόντως και όπως όπως μια πρόταση δεκανίκι για το κόμμα του, δείχνουν και αποδεικνύουν με τον πιο διαυγή τρόπο το τεράστιο ιδεολογικό κενό. Κενό που δεν δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια αλλά προϋπήρχε ήδη από τα χρόνια της δεκαετίας του '50. Καταδεικνύουν το γεγονός της εγγενούς σαθρότητας του οικοδομήματος. Και καθιστούν σαφές και κάτι άλλο. Ότι εν όψει της πλήρους ανεπάρκειας πολιτικού οράματος, (οι θολοί πατριωτισμοί και οι επικλήσεις πραγμάτων με πρώτο συνθετικό το έθνος διόλου δεν αποτελούν αναπαράσταση ενός μοντέλου λειτουργίας μιας σύγχρονης κοινωνίας), όλες οι συμβουλές που δέχεται ο αρχηγός δεν είναι τίποτε άλλο παρά συγκαλυμμένες μορφές ψυχρών τεχνικών πρόσκτησης της εξουσίας. Μιας εξουσίας που αν αυτοί που την επιζητούν ερωτηθούν τι θα την κάνουν πολύ δύσκολα θα βρούνε λόγια να απαντήσουν. Μην πάτε μακριά. Δείτε τα υποκριτικά πρόσωπα των προβεβλημένων στελεχών και ακούστε τον λευκό θόρυβο της ξύλινης γλώσσας τους. Δείτε την αμηχανία του ίδιου του ηγέτη, όταν ψάχνει απεγνωσμένα τρόπους να αντιπολιτευθεί τον ΓΑΠ. Όχι να πει στην κοινωνία την γνώμη του για τα πράγματα. Αλλά για να δείξει απεγνωσμένα ότι υπάρχει. Ότι παίζει με τους μεγάλους στην σκηνή. Επί Καραμανλή του Β' του χονδρού είχαμε έναν και αυθεντικό Λούλη. Τώρα αποκτήσαμε αισίως δεκάδες και ερασιτέχνες.

Να αποκτήσουμε ιδεολογία λένε οι πιο πολλοί. Η ιδεολογία όμως δεν αποκτάται. Προσκτάται. Και ενυπάρχει μέσα στον καθένα μας, αφού, όπως επισημάνθηκε παραπάνω δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσομοίωση ενός εναλλακτικού μοντέλου της κοινωνίας μέσα στο μυαλό. Ξεκινάει από τα άγουρα χρόνια μας ως βαθιά επιθυμία και καημός, διαμορφώνεται μέσα από βιώματα, συγκρούσεις και εμπειρίες, μέχρι τέλος να γίνει μια συνολική αντίληψη για τον κόσμο. Και καμιά φορά, για τους λίγους και πιο προικισμένους, τους προορισμένους να οδηγούν, καταλήγει να αποκρυσταλλωθεί σε εξορθολογισμένο σχέδιο πράξεων και δράσης. Αυτό δεν είναι μηχανιστική διαδικασία σύντομων μεταβατικών περιόδων μεταπήδησης στην εξουσία. Είναι πρωτογενής εξέλιξη που επισυμβαίνει σε βάθος χρόνου. Είναι κάτι με λίγα λόγια που είτε το έχεις είτε όχι. Και εάν δεν το έχεις όσο και αν ψάξεις, όσο και αν προσπαθήσεις, όσο και αν σφιχτείς το μόνο που θα παράγεις θα είναι κακότεχνες και υποκριτικές μεγαλοστομίες που δεν θα πείθουν κανέναν. Ο κόσμος δεν νοιάζεται και αγνοεί τα μικρά και επιφανειακά. Καταλαβαίνει όμως τα βαθιά και τα πραγματικά μεγάλα. Σαν τα μικρά παιδιά και σαν τα σκυλιά μπορεί με αλάνθαστο τρόπο να ξεχωρίσει ποιοι και πόσο τον αγαπάνε. Ποιοι νοιάζονται γι' αυτόν.

Και για να συνεχίσουμε. Η διαμόρφωση μιας ιδεολογικής φυσιογνωμίας είναι πιεστική ανταπόκριση στην πραγματικότητα του συλλογικού βίου. Είναι ενστικτώδης απάντηση στο ερώτημα του "πως συνυπάρχω επ' αγαθώ". Κανείς δεν χτίζει μοντέλα στο σκοτεινό δωμάτιο του μυαλού του με σκοπό την διανοητική άσκηση. Η έλλειψη συλλογικού βίου καταργεί την ανάγκη αυτή και την υποκαθιστά με το ορμέφυτο της ατομικής αυτοπροστασίας, μέσα σε ένα χώρο, όπου δεν ζούμε κοινωνώντας και μοιράζοντας, αλλά, αντίθετα, επιδιδόμενοι σε έναν διαρκή πόλεμο επιβίωσης απέναντι σε εχθρικές θελήσεις, που προσπαθούν αντιμαχόμενες να μας απωθήσουν και να καταλάβουν τον χώρο που κατέχουμε. Η ελληνική κοινωνία (ένας καθησυχαστικός ευφημισμός πλέον) έχει προ πολλού περάσει αυτό το τραγικό κατώφλι. Είναι με άλλα λόγια από καιρό ανίκανη να παράξει ιδεολογίες και τα παρόμοια.

Για να γίνουμε όμως λιγάκι πιο πρακτικοί. Αν ο κάθε Σαμαράς σταματήσει να διαβουλεύεται αναζητώντας με αγωνία τρόπους και τεχνάσματα που θα κάνουν την φωνή της ΝΔ να ακουστεί πάνω από την βοή της άρρωστης αγοράς. Και αποφασίσει απλά και μόνο να πει φωναχτά και με ειλικρίνεια αυτά που σκέφτεται. Για τον Καραμανλή, τον Μητσοτάκη, την Ντόρα, τον Παναγιωτόπολο, τον Γκιουλέκα, τον ΓΑΠ, την οικονομία, την Ευρώπη, τον Μπαρόζο, την Ελλάδα, τους κωλοέλληνες (ναι ακόμη και γι' αυτούς). Αν τα πει σκεπτόμενος όχι την πρωθυπουργία, αλλά μόνο το γεγονός ότι αυτό που πραγματικά έχει νόημα, λίγο πριν βυθιστείς στην ανυπαρξία, είναι να μπορείς περήφανα να πεις στον εαυτό σου ότι έδωσες στον κόσμο την δική σου προσωπική αφήγηση με πρόσωπο καθαρό, χωρίς να υπολογίζεις καμιά συνέπεια. Έτοιμος να μιλήσεις με θαυμασμό γι' αυτούς που θαυμάζεις και με περιφρόνηση γι' αυτούς που την αξίζουν. Αν κοντολογίς βγάλει προς τα έξω την ιδεολογία του. Όχι αυτήν που θα του φτιάξουν οι Λούληδες αλλά αυτήν που φτιάχτηκε μέσα του μόνη της, από τα 15, που άρχισε να καταλαβαίνει τον κόσμο, μέχρι σήμερα. Αυτή που κρύβει με φανερή αμηχανία σήμερα μετρώντας συμμαχίες και ποσοστά δημοσκοπήσεων. Αυτήν που κρύβει όταν καλεί σε επίπλαστες ενότητες με όλους, γιατί κανένας δήθεν δεν περισσεύει, (κι ας περισσεύουν στην πραγματικότητα οι πιο πολλοί). Και αυτήν που κρύβει όταν διαφωνεί με τα μέτρα του ΠΑΣΟΚ, όταν αυτό παράλληλα συστήνει και εξεταστικές για την οικονομία, (χωρίς εξεταστικές, ποιος ξέρει, μπορεί και να συναινούσε).

Τότε ο κόσμος θα αρχίσει να κοιτάει και να γυρνάει το αυτί. Στην αρχή μπορεί καχύποπτα, σαν ασυνήθιστος σε τέτοια. Άλλα όσο θα περνάει ο καιρός με μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Μέχρι στο τέλος να μαγευτεί. Στην περίπτωση αυτή κανένα μέσο, κανένας ΜΜΕ, κανένας νταβατζής και καμία πληρωμένη δημοσκόπηση δεν θα μπορούν να σταματήσουν το ποτάμι που θα αρχίσει να φουσκώνει. Τότε όλοι θα διαπιστώσουν ότι οι καθαρές φωνές τσακίζουν και περνάν όλα τα δόλια στημένα αναχώματα. Τότε μπορεί και η πρωθυπουργία να έρθει από μόνη της σε όσους δεν την ζητούν ως νάρκισσοι αλλά καλούνται σε αυτήν ως παράκλητοι. Το βλέπω πολύ δύσκολο.

Tweet