Το ξοφλημένο πολιτικό σύστημα προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, παριστάνοντας πως γυρεύει την απάντηση στο ερώτημα του εάν μπορούμε να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε με επιτόκιο 6,5%. Έτσι αποφεύγει να μιλήσει για το πραγματικό ζητούμενο. Που δεν είναι άλλο από το εάν μπορούμε να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε εν γένει. Ακόμη και αν εξασφαλίσουμε επιτόκιο χαμηλότερο από εκείνο της κραταιάς Γερμανίας. Το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να κερδίσει χρόνο περιμένοντας ένα θαύμα. Όπως όλοι οι ετοιμοθάνατοι.
Οι αριθμοί είναι πλέον αμείλικτοι. Το μοντέλο "ανάπτυξης" των τελευταίων δεκαετιών έχει πάψει να είναι διαχειρίσιμο. Το χρέος έγινε αυτοτροφοδοτούμενο και ο ρυθμός μεγέθυνσης του τα αμέσως επόμενα χρόνια θα πάρει διαστάσεις ανεξέλεγκτες. Η πολλά υποσχόμενη ανάπτυξη, -η πραγματική ανάπτυξη και όχι αυτή της κατανάλωσης εισαγόμενων προϊόντων, που πληρώνονται με δανεικά, ή της ανακύκλωσης χρημάτων από μεταβιβάσεις υπερτιμολογημένων ακινήτων-, το αβέβαιο αυτό θαύμα που όλοι δήθεν περιμένουν, χρειάζεται χρόνο. Και ακόμη και εάν ξεκινήσει με ορμή άμεσα θα τρέξει πολύ πιο αργά από την καταιγίδα.
Η λύση που απομένει είναι μόνο μια. Ο δραματικός περιορισμός του αριθμού των υπαλλήλων του δημοσίου και ο εξορθολογισμός των πραγματικών αμοιβών όσων απομείνουν, με επαναφορά τους στα επίπεδα των αμοιβών του ιδιωτικού τομέα. Το πολιτικό σύστημα, όμως, δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει κάτι τέτοιο. Όπως κάθε ζωντανός οργανισμός μπορεί να κάνει τα πάντα. Εκτός από την αυτοκατάργηση του.
Ένας από τους κυρίαρχους και πιο παραπλανητικούς μύθους, στους σημερινούς καιρούς της κρίσης, είναι αυτός που θέλει την δημοσιοϋπαλληλία να ταυτίζεται με τους απλούς εργαζόμενους αυτής της χώρας. Είναι αυτός που παρουσιάζει τους υπαλλήλους του κράτους ως κάποιους ακόμη δυστυχείς βιοπαλαιστές, ως μέλη μιας κοινής ευρείας τάξης εργαζομένων, που μοιράζονται τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανασφάλειες έχοντας απέναντι τους έναν κοινό εχθρό. Το σώμα των ανίκανων και διεφθαρμένων πολιτικών. Τίποτε πιο αναληθές από αυτό.
Η δημοσιοϋπαλληλία και το άθλιο και φαύλο πολιτικό σύστημα δεν αποτελούν διακριτές οντότητες. Αντίθετα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μέρη του ίδιου παρασιτικού οργανισμού, με τρόπο που η λειτουργία του ενός τροφοδοτεί και εξασφαλίζει την συνέχιση της λειτουργίας του άλλου. Η δημοσιοϋπαλληλία δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την παρουσία του πολιτικού συστήματος και αυτό με την σειρά του δεν θα μπορούσε να επιβιώσει και να αναπαραχθεί χωρίς την πολύτιμη στήριξη της. Καμία πράξη από όλες όσες καταλογίζονται στο πολιτικό σύστημα δεν θα μπορούσε να εκτελεσθεί χωρίς την νομιμοποίηση που προέρχεται από την πρόθυμη δράση της δημόσιας διοίκησης. Κανένα ρουσφέτι, καμία παρέμβαση, καμία κατάχρηση, καμία αλλοίωση διαδικασιών, καμία καταστρατήγηση θεσμών και νόμων. Το πολιτικό σύστημα δεν διεισδύει με τρόπο μεταφυσικό μέσα στις σάρκες του κοινωνικού και οικονομικού ιστού. Διαθέτει το ζωντανό, δραστήριο και μαχητικό στράτευμά του. Τον αποτελεσματικό του εκτελεστικό βραχίονα. Τους κρατικούς υπαλλήλους.
Υπό το φώς αυτής της πραγματικότητας η δημοσιοϋπαλληλία δεν αποτελεί τμήμα και μέρος του σώματος των εργαζομένων αυτής της χώρας. Είναι αντίθετα η δύναμη κρούσης του στρατού κατοχής που κατατρώει τις σάρκες της. Και όπως σε όλες τις μεγάλες εισβολές κατά των ανυπεράσπιστων, σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, η ηγεσία είναι αυτή που διαχειρίζεται τα μεγάλα και σημαντικά (τις συμβάσεις της Siemens, τις μαζικές προμήθειες στα εξοπλιστικά, τα χορταστικά φιλέτα στις "επενδύσεις" της υγείας) και το άτακτο και ανώνυμο στράτευμα αυτό που ανταμοίβεται για την αφοσίωση και την συνεργασία του, με την ελευθερία της απόλαυσης του καθημερινού μικροπλιάτσικου (το φακελάκι του γιατρού, το χαρτζιλίκι του τελωνειακού, το δώρο του πολεοδόμου, το ποσοστό του εφοριακού).
Στις μέρες που διανύουμε το φάσμα της μαζικής ανεργίας πλανάται ήδη απειλητικά πάνω από την χώρα. Σε λίγο καιρό θα γίνει δυσβάστακτη πραγματικότητα. Και τότε θα πρέπει να επιλέξουμε αν προτιμούμε την ανεργία των παραγωγικών ανθρώπων του καθημερινού μόχθου ή αυτήν των κρατικών μας υπαλλήλων. Με τα υποκριτικά ψευδοανθρωπιστικά κριτήρια της αγοράς οι δύο αυτές μορφές στέρησης του "δικαιώματος στην ζωή" θα φαντάζουν όμοιες και ισοβαρείς. Με όρους όμως πραγματικής δικαιοσύνης και, κυρίως, με όρους προοπτικής του κοινού μας μέλλοντος, η επιλογή της δήθεν ισότητας θα έχει καταστρεπτικά αποτελέσματα. Το πολιτικό σύστημα δεν είναι έτοιμο να πάρει τις κατάλληλες, δύσκολες, αλλά σωτήριες αποφάσεις. Και όχι τόσο επειδή δεν διαθέτει ορθή κρίση. Αλλά επειδή του είναι αδύνατον να αποφασίσει αυτόβουλα την αυτοκατάργηση του. Κάτι πολύ φυσικό μέσα στα ανθρώπινα μέτρα.
Σε λίγο καιρό ο μέσος παραγωγικός έλληνας της πραγματικής οικονομίας θα αντιληφθεί ότι, σε κάθε δύσκολο βήμα του, είναι υποχρεωμένος να κουβαλάει στην πλάτη του από έναν αυθάδη κηφήνα. Και ότι η σίτιση αυτού του κηφήνα θα προηγείται των δικών του αναγκών. Των αναγκών του σπιτιού και των παιδιών του. Η καταπάτηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων των απολυμένων φτωχοδιάβολων θα θεωρείται φυσική και αναπότρεπτη για την σωτηρία της πατρίδας. Τα "καταχτημένο" δικαίωμα όμως των μόνιμων υπηρετών του δημοσίου συμφέροντος "στην δουλειά" και "την ζωή", δεν θα μπαίνει σε καμία ζυγαριά και καμία διαπραγμάτευση.
Στην αρχή θα είναι ενόχληση. Μετά θυμός. Έπειτα οργή. Την συνέχεια κανείς δεν μπορεί να την προβλέψει. Περισσότερο από φόβο.
Αναρτήσεις
9 σχόλια:
Συμφωνώ σε όλα - και λίγα ίσως λες.
Αλλά φοβάμαι πως, ακόμα βαθύτερα, υπάρχουν κι άλλα ζητούμενα:
Τι σημαίνει "Ελλάδα"; "Έλληνας"; Ποιος ο λόγος να υπάρχει σήμερα αυτή η οντότητα; Σε μένα δεν είναι προφανές, δυστυχώς... ΟΚ, από μια δαρβινιστική σκοπιά, στα πλαίσια της ...κουλτουρολογίας, καλό είναι να υπάρχει. Αλλά, εκτός από "ένα είδος ακόμα", πρέπει να έχει και κάποιο ρόλο.
Δεν εννοώ ποσοτικά απαραίτητα - αλλά και ποιοτικά μιλώντας: ποιο ρόλο έχουμε;
:-(
Σε διαβασα και στον Σκεφτικο...Συμφωνω οτι κυριαρχουν οι κηφηνες στο Δημοσιο.Και η αναξιοκρατια ειναι σκανδαλωδης.Ομως με ποιο κριτηριο θα τους ξεχωρισουμε.Οταν κατι μας αφορα ισως ειναι τραγωδια,οταν αφορα αλλους ισως κωμωδια.
Αν ο κοινωνικος αυτοματισμος τεθει σε λειτουργια ισως ανοιξουν οι ασκοι του Αιολου.
@Heinz
Πάλι δύσκολα βάζεις. Δεν ξέρω τι να σου απαντήσω. Πάντως, ρόλο δεν μπορεί να έχουν τα μεμονωμένα άτομα. Ρόλο μπορούν να έχουν μόνον οι οργανωμένες συλλογικότητες. Επειδή η παραγωγή νοήματος απαιτεί διαδικασίες κλίμακας. Ίσως αν σε κάνα δυο γενιές κατορθώσουμε να ξαναμαζέψουμε τα κομμάτια της χαμένης αφήγησης το ερώτημα απαντηθεί από μόνο του.
@Ζάχαρη
Πίσω από αυτό το ψευδοεπιχείρημα, -μιας Ελλάδας παγιδευμένης σε ένα απέραντο θεσμικό κενό, που η μισή δεν εμπιστεύεται δήθεν την άλλη μισή και προσπαθεί να βρει τον δρόμο της με ηθικολογίες και αναζήτηση φωτισμένων σωτήρων-, κρύβεται μισόν αιώνα τώρα η απάντηση για τους λόγους που μας βύθισαν στην παρακμή και την μετριότητα. Στις ευνομούμενες πολιτείες το δίκαιο και το άδικο δεν το ορίζουν ούτε οι ηθικοί κώδικες ούτε οι ηγεμόνες. Το ορίζουν οι νόμοι. Και με τους νόμους γίνονται και οι διαχωρισμοί. Κάτι που αποφεύγουν να συζητήσουν τόσο οι σημερινοί πολιτικοί όσο και οι κουτοπόνηροι πολίτες, που ως εξαθλιωμένοι δουλοπάροικοι αναζητούν την εύνοια των ισχυρών. Όταν λοιπόν φθάσουμε κάποτε από ανάγκη να αποφασίσουμε ότι πρέπει κάποιοι να ξεχωρίσουν θα έχουμε ήδη φθάσει και στο σημείο να ξέρουμε ότι θα το κάνουμε με κάποιους κανόνες. Αυτά τα πράγματα ωριμάζουν παράλληλα και ταυτόχρονα.
Επιπλέον, όσον αφορά τον κοινωνικό αυτοματισμό και τους ασκούς του Αιόλου. Ο κοινωνικός αυτοματισμός είναι ο ίδιος οι ασκοί του Αιόλου.
Heinz!!
χαίρομαι πάρα πολύ που σε βρίσκω εδώ!!!
Έρμιππε, ο Ξυδάκης στο Βλέμμα εκφράζει εντελώς αντίθετη άποψη, διαβλέπει κοινωνική αλληλεγγύη προ το πυλών.
Το ένστικτό μου δεν ξέρει ποιό από τα δυό να διαλέξει, τά ΄χει φτύσει. Πάντως σ΄ εκείνον έγραψα πως το πάρτυ για κάποιους δεν τελειώνει ποτέ... σε σένα δεν έχει νόημα να το γράψω!
{ίσως προς τον "πόλεμο"... ηρακλειτικώς...)
Βασιλική, η αλληλεγγύη πηγάζει πρωτίστως από την αίσθηση δικαιοσύνης. Εάν όμως αρχίσει να ενσκήπτει η ανεργία θα είναι μόνο για την μια πλευρά. Η άλλη θα διατηρεί το "δικαίωμα στην ζωή" από την φορολογία των αποζημιώσεων απόλυσης με ποσοστό έως και 40% (ασχέτως αν αποσύρθηκε ή όχι αυτή η διάταξη δείχνει με ξεκάθαρο τρόπο την βαθιά περιφρόνηση των κρατικών δομών προς τον φόρου υποτελή "πολίτη").
Παρεμπιπτόντως, θεωρώ τον ευατό μου επαρκώς πληροφορημένο. Αλλά, μα τον Θεό, αυτήν την ιστορία με τα επιδόματα που τριπλασιάζουν τους μισθούς τώρα την έμαθα σε όλο το βάθος της. Και ακόμη δεν την πιστεύω. Πήγαινα στο ΣτΕ και μου έλεγαν, εμείς 3 και 60 παίρνουμε. Και σκιζόμαστε ολημερίς για το κοινό καλό. Και εννοούσαν τον βασικό. Τα 35 χιλιάρικα επίδομα ήταν για το λάδι στα καντήλια τους. Ας λοιπόν αρχίσουν να σφίγγουν τα πράγματα και βλέπουμε.
Removing most of the dimosious ypallilous is correct. However, for this to still be sustainable, Greece must also change education in order to CREATE new things, rather than getting most of its money from tourism, feta cheese, and the occasional shipping business. If Greece doesn't start create things that other countries would want to buy (possibly of tech nature), then in 10-20 years we will still have the same problems -- even with a smaller dimosio.
Eugenia, unfortunately I think that this is an other game that we already lost. Teachers in Greece, including the "high level" (so to speak) academic society are nothing more than common dimosii ypallili. Some times more than common, so even worse, as of the absolute lack of control in their field. The few good exceptions do not change the dominating rules. Restoring the institutions of education will take a lot of time and a lot of strength and goodwill from all sides. Education is a part of our system and by those means in could not be less affected from the generalized decay. Greece is for a long time now in a phase of polyorganic disease suffering not mainly from a single insufficiency but from the the syndrome of self reproducing vicious circles. Thank you anyway for letting me have your opinion.
Greece doesn't have enough IQ to sustain a tech industry.
Συμφωνώ με τα περισσότερα σημεία σου Έρμιππε. Θα σχολιάσω το παρακάτω
"ο μέσος παραγωγικός έλληνας της πραγματικής οικονομίας θα αντιληφθεί ότι, σε κάθε δύσκολο βήμα του, είναι υποχρεωμένος να κουβαλάει στην πλάτη του από έναν αυθάδη κηφήνα"
Εδώ και δεκαετίες οι κηφήνες (με τη βοήθεια των βοηθητικών οργάνων του συστήματος) είχαν κάνει μεγάλο μέρος των ανθρώπων του μόχθου να πιστεύει πως η διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους περνούσε μέσα από τις διεκδικήσεις των προνομίων των ιδίων. Δηλαδή επικρατούσε η αντίληψη του "αν πάρουν πίσω κάποια από τα δικά μας προνόμια (βλέπε κεκτημένα) τη στιγμή που ως όργανα του συστήματος έχουμε το πάνω χέρι σκέψου τι θα κάνουν με τα δικά σας δικαιώματα".
Δημοσίευση σχολίου