Τρίτη, Απριλίου 05, 2011

-Στα πρόθυρα εμφυλίου;

"Καμία μείωση πουθενά, κάτω τα χέρια πλέον από τους μισθούς μας ήταν η οργισμένη αντίδραση του προέδρου της ΑΔΕΔΥ Σπύρου Παπασπύρου, σε κάθε ενδεχόμενο μείωσης των αποδοχών των εργαζομένων στο Δημόσιο. «Αν προωθηθούν αυτά τα σχέδια η αντιπαράθεσή μας με την κυβέρνηση θα έχει τέτοια ένταση που δεν έχει υπάρξει προηγούμενο», υπογραμμίζει ο κ. Παπασπύρος" (σημερινή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)

Εν όψει των περήφανων αυτών δηλώσεων του κ. Παπασπύρου της ΑΔΕΔΥ, -ο οποίος παρακάτω ισχυρίζεται θρασύτατα ότι η πάλη των Δ.Υ. για την διατήρηση των εισοδημάτων τους, εις βάρος του συνεχώς συρρικνούμενου ιδιωτικού τομέα και κατά παράβαση κάθε αρχής ισονομίας και κάθε έννοιας δικαίου, θα γίνει προς όφελος των πολιτών-, δεν μπορώ παρά να μπω στον πειρασμό να ανατρέξω σε σχετική ανάρτηση του ιστολογίου της 22/3/2010/. Παρά το γεγονός ότι κάποια από τα δευτερεύοντα στοιχεία που περιέχονται στο κείμενο έχουν ήδη ξεπεραστεί από την μεσολάβηση του μνημονίου και των λοιπών εξελίξεων, πιστεύω ότι τα συμπεράσματα παραμένουν στο ακέραιο επίκαιρα.



σημείωση:

Επειδή θεωρώ τον εαυτό μου, όπως και πολλούς από τους αγωνιούντες συμπολίτες μου, ως νομίμως εκπροσωπούμενο από την ελληνική κυβέρνηση και επειδή από όσο καλά θυμάμαι δεν έχω εκχωρήσει στον κ. Παπασπύρου και στην ΑΔΕΔΥ κανένα δικαίωμα παράλληλης εκπροσώπησης φαντάζομαι ότι ο χωρίς προηγούμενο δικός του αγώνας κατά της δικής μου κυβέρνησης, θα στρέφεται με έμμεσο πλην σαφή τρόπο και εναντίον μου.
Επιφυλάσσομαι λοιπόν για την άσκηση του δικαιώματος μου στην νόμιμη άμυνα.


********************************


Στα πρόθυρα εμφυλίου;

Το ξοφλημένο πολιτικό σύστημα προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, παριστάνοντας πως γυρεύει την απάντηση στο ερώτημα του εάν μπορούμε να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε με επιτόκιο 6,5%. Έτσι αποφεύγει να μιλήσει για το πραγματικό ζητούμενο. Που δεν είναι άλλο από το εάν μπορούμε να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε εν γένει. Ακόμη και αν εξασφαλίσουμε επιτόκιο χαμηλότερο από εκείνο της κραταιάς Γερμανίας. Το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να κερδίσει χρόνο περιμένοντας ένα θαύμα. Όπως όλοι οι ετοιμοθάνατοι.

Οι αριθμοί είναι πλέον αμείλικτοι. Το μοντέλο "ανάπτυξης" των τελευταίων δεκαετιών έχει πάψει να είναι διαχειρίσιμο. Το χρέος έγινε αυτοτροφοδοτούμενο και ο ρυθμός μεγέθυνσης του τα αμέσως επόμενα χρόνια θα πάρει διαστάσεις ανεξέλεγκτες. Η πολλά υποσχόμενη ανάπτυξη, -η πραγματική ανάπτυξη και όχι αυτή της κατανάλωσης εισαγόμενων προϊόντων, που πληρώνονται με δανεικά, ή της ανακύκλωσης χρημάτων από μεταβιβάσεις υπερτιμολογημένων ακινήτων-, το αβέβαιο αυτό θαύμα που όλοι δήθεν περιμένουν, χρειάζεται χρόνο. Και ακόμη και εάν ξεκινήσει με ορμή άμεσα θα τρέξει πολύ πιο αργά από την καταιγίδα.

Η λύση που απομένει είναι μόνο μια. Ο δραματικός περιορισμός του αριθμού των υπαλλήλων του δημοσίου και ο εξορθολογισμός των πραγματικών αμοιβών όσων απομείνουν, με επαναφορά τους στα επίπεδα των αμοιβών του ιδιωτικού τομέα. Το πολιτικό σύστημα, όμως, δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει κάτι τέτοιο. Όπως κάθε ζωντανός οργανισμός μπορεί να κάνει τα πάντα. Εκτός από την αυτοκατάργηση του.

Ένας από τους κυρίαρχους και πιο παραπλανητικούς μύθους, στους σημερινούς καιρούς της κρίσης, είναι αυτός που θέλει την δημοσιοϋπαλληλία να ταυτίζεται με τους απλούς εργαζόμενους αυτής της χώρας. Είναι αυτός που παρουσιάζει τους υπαλλήλους του κράτους ως κάποιους ακόμη δυστυχείς βιοπαλαιστές, ως μέλη μιας κοινής ευρείας τάξης εργαζομένων, που μοιράζονται τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανασφάλειες έχοντας απέναντι τους έναν κοινό εχθρό. Το σώμα των ανίκανων και διεφθαρμένων πολιτικών. Τίποτε πιο αναληθές από αυτό.

Η δημοσιοϋπαλληλία και το άθλιο και φαύλο πολιτικό σύστημα δεν αποτελούν διακριτές οντότητες. Αντίθετα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μέρη του ίδιου παρασιτικού οργανισμού, με τρόπο που η λειτουργία του ενός τροφοδοτεί και εξασφαλίζει την συνέχιση της λειτουργίας του άλλου. Η δημοσιοϋπαλληλία δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την παρουσία του πολιτικού συστήματος και αυτό με την σειρά του δεν θα μπορούσε να επιβιώσει και να αναπαραχθεί χωρίς την πολύτιμη στήριξη της. Καμία πράξη από όλες όσες καταλογίζονται στο πολιτικό σύστημα δεν θα μπορούσε να εκτελεσθεί χωρίς την νομιμοποίηση που προέρχεται από την πρόθυμη δράση της δημόσιας διοίκησης. Κανένα ρουσφέτι, καμία παρέμβαση, καμία κατάχρηση, καμία αλλοίωση διαδικασιών, καμία καταστρατήγηση θεσμών και νόμων. Το πολιτικό σύστημα δεν διεισδύει με τρόπο μεταφυσικό μέσα στις σάρκες του κοινωνικού και οικονομικού ιστού. Διαθέτει το ζωντανό, δραστήριο και μαχητικό στράτευμά του. Τον αποτελεσματικό του εκτελεστικό βραχίονα. Τους κρατικούς υπαλλήλους.

Υπό το φώς αυτής της πραγματικότητας η δημοσιοϋπαλληλία δεν αποτελεί τμήμα και μέρος του σώματος των εργαζομένων αυτής της χώρας. Είναι αντίθετα η δύναμη κρούσης του στρατού κατοχής που κατατρώει τις σάρκες της. Και όπως σε όλες τις μεγάλες εισβολές κατά των ανυπεράσπιστων, σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, η ηγεσία είναι αυτή που διαχειρίζεται τα μεγάλα και σημαντικά (τις συμβάσεις της Siemens, τις μαζικές προμήθειες στα εξοπλιστικά, τα χορταστικά φιλέτα στις "επενδύσεις" της υγείας) και το άτακτο και ανώνυμο στράτευμα αυτό που ανταμοίβεται για την αφοσίωση και την συνεργασία του, με την ελευθερία της απόλαυσης του καθημερινού μικροπλιάτσικου (το φακελάκι του γιατρού, το χαρτζιλίκι του τελωνειακού, το δώρο του πολεοδόμου, το ποσοστό του εφοριακού).

Στις μέρες που διανύουμε το φάσμα της μαζικής ανεργίας πλανάται ήδη απειλητικά πάνω από την χώρα. Σε λίγο καιρό θα γίνει δυσβάστακτη πραγματικότητα. Και τότε θα πρέπει να επιλέξουμε αν προτιμούμε την ανεργία των παραγωγικών ανθρώπων του καθημερινού μόχθου ή αυτήν των κρατικών μας υπαλλήλων. Με τα υποκριτικά ψευδοανθρωπιστικά κριτήρια της αγοράς οι δύο αυτές μορφές στέρησης του "δικαιώματος στην ζωή" θα φαντάζουν όμοιες και ισοβαρείς. Με όρους όμως πραγματικής δικαιοσύνης και, κυρίως, με όρους προοπτικής του κοινού μας μέλλοντος, η επιλογή της δήθεν ισότητας θα έχει καταστρεπτικά αποτελέσματα. Το πολιτικό σύστημα δεν είναι έτοιμο να πάρει τις κατάλληλες, δύσκολες, αλλά σωτήριες αποφάσεις. Και όχι τόσο επειδή δεν διαθέτει ορθή κρίση. Αλλά επειδή του είναι αδύνατον να αποφασίσει αυτόβουλα την αυτοκατάργηση του. Κάτι πολύ φυσικό μέσα στα ανθρώπινα μέτρα.

Σε λίγο καιρό ο μέσος παραγωγικός έλληνας της πραγματικής οικονομίας θα αντιληφθεί ότι, σε κάθε δύσκολο βήμα του, είναι υποχρεωμένος να κουβαλάει στην πλάτη του από έναν αυθάδη κηφήνα. Και ότι η σίτιση αυτού του κηφήνα θα προηγείται των δικών του αναγκών. Των αναγκών του σπιτιού και των παιδιών του. Η καταπάτηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων των απολυμένων φτωχοδιάβολων θα θεωρείται φυσική και αναπότρεπτη για την σωτηρία της πατρίδας. Τα "καταχτημένο" δικαίωμα όμως των μόνιμων υπηρετών του δημοσίου συμφέροντος "στην δουλειά" και "την ζωή", δεν θα μπαίνει σε καμία ζυγαριά και καμία διαπραγμάτευση.

Στην αρχή θα είναι ενόχληση. Μετά θυμός. Έπειτα οργή. Την συνέχεια κανείς δεν μπορεί να την προβλέψει. Περισσότερο από φόβο.

buzz it!

9 σχόλια:

BeeHappy είπε...

Ασπάζομαι τις απόψεις σας αλλά προφανώς αγνοείτε το ρόλο και τη συνεισφορά του κηφήνα στην κοινωνία των μελισσών.
Εξ' ου και ο άστοχος παραλληλισμός.
Αν για δικούς σας λόγους δεν σας αρέσει η λέξη "κοπρίτες" μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τις λέξεις "σκουλήκια", "σαπιοκοιλιές" κλπ.

ΕΡΜΙΠΠΟΣ είπε...

Αγαπητέ φίλε. Με τιμά το ενδιαφέρον σας για τις απόψεις μου. Πλην όμως θα προτιμούσα τα σχόλια σας να μην είναι παγκαλικού ύφους και περιεχομένου. Θα προσέξατε σίγουρα ότι τα δικά μου προσπαθούν να είναι περισσότερο λόγος παρά κραυγές. Δεν ξέρω αν το κατορθώνουν αλλά τουλάχιστον προσπαθούν.

Ευχαριστώ και πάλι και συγνώμη που δεν έχω κάτι άλλο να απαντήσω.

Ανώνυμος είπε...

Καλα - οι κηφηνες κατι παραγουν (σπερμα) και μολις ληξει η χργ=ησιμοτητα τους θανατωνονται ως αχρστοι - οι ΔΥ τι παραγουν;

Ανώνυμος είπε...

Η μεγαλύτερη κατάρα του Ελληνικού κράτους είναι η μονιμότητα των Δημοσίων υπαλλήλων. αυτός που θα την καταργήσει θα μείνει στην ιστορία σαν μέγας πολιτικός.
Πρέπει να γίνει τροποποίηση του συντάγματος και οι δημόσιοι υπάλληλοι να δουλεύουν με ετήσιες συμβάσεις-με πολύ καλούς μισθούς- χωρίς κανένα δικαίωμα μονιμοποίησης.Θα αξιολογούνται με κριτήρια ιδιωτικά από ανεξάρτητη ιδιωτική επιτροπή και θα ανανεώνεται η θα σταματάει η σύμβασή τους.Επίσης ο αριθμός τους να μήν ξεπερνάει το 10% των αντίστοιχων ιδιωτικών υπαλλήλων-ελεύθερων επαγγελματιών.
Αυτή είναι η άποψή μου.
Α, επίσης να γνωρίζει ότι όταν πιαστεί να χρηματίζεται θα οδηγείται στη φυλακή,χωρίς δικαίωμα εξαγοράς, με προκαθορισμένες ποινές που θα αναγράφονται στην σύμβαση που θα υπογράφει.
Ουτοπικό ε;;;
Πόσο αναγκαίο όμως...
Διονύσης

BeeHappy είπε...

Οι λέξεις χαρακτηρίζουν τον άναρθρο λόγο (κραυγές) ή το νόημα της πρότασης?
Θεωρώ ότι τεκμηρίωσα την άποψή μου για το λανθασμένο του μεταφορικού λόγου που χρησιμοποιήσατε (κηφήνας=τεμπέλης).
Ο κηφήνας λοιπόν δεν παράγει μόνον σπέρμα ενώ παράλληλα σιτίζεται δωρεάν, πως θα μπορούσε άλλωστε σε μια κοινωνία όπως αυτή των μελισσών, αλλά παίζει σημαντικό ρόλο στο μικρολίμα της κυψέλης επηρεάζοντας τις σχετικές συνθήκες επώασης. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν απαιτείται η παρουσία του τη χειμερινή περίοδο (διακοπή ωοτοκίας).

ΕΡΜΙΠΠΟΣ είπε...

Δεκτή η χρήση συμβολικού λόγου και η μεταφορά παραδειγμάτων από την φύση αλλά, να, μέρες που είναι μπορεί να δημιουργήσει παρεξηγήσεις. Ας πούμε, σύμφωνα με τις ιερές παραδόσεις της φυλής μας ο επιβήτωρ της μητρός μας είναι ταυτόχρονα και ο κουβαλητής του σπιτιού μας. Εξ ου και δεχόμαστε την επί της μητρός μας επιβίβαση του αγογγύστως. Κάθε άλλη περίπτωση μας εξοργίζει μεταφυσικώς.

Και επιπλέον. Στα πρόθυρα εμφυλίου βρισκόμαστε. Είναι να λέτε τώρα ότι τον χειμώνα δεν τους χρειαζόμαστε. Λάδι στην φωτιά;

Ανώνυμος είπε...

Μηπως ο κυριος BeeHappy ειναι οντως μελισσουργος (σαν τον κ. Κουφοντινα;) και βλεπει τον κοσμο μας μεσα απο τα ματια της μελισσας. Οπως και ο κηπουρος Peter Sellers στο Βeing There. Ειναι οντως χρησιμοι οι κηφηνες καθοτι αναπαραγουν εργατικο ειδος και προσφερουν "ζεστασια" - το θεμα ειναι μεσα απο τα ματια της μελισσας ποιοι ειναι οι αντιστοιχοι στην Ελλαδα. Σπερμα (μ...) παραγουμε ολοι μας. εργατικοι και μη.

Ptm είπε...

Λυπάμαι για τις διαπιστώσεις σας Έρμπιππε. Νομίζω πως αδικείτε τους Δ.Υ.Οι Δ.Υ. είναι πολλοί και οι περισσότεροι δεν διορίστηκαν από τον κ. Πάγκαλο και τους ομοίους του αλλά μεσα από διαγωνισμούς τύπου ΑΣΕΠ που απαιτούν πολύ περισσότερα τυπικά προσόντα από αυτά που χρειάζονται για την συγκεκριμένη θέση. Άνθρωποι στην πλειοψηφία τους νέοι που προκειμένου να βρούν μια δουλειά χωρίς ανασφάλεια δέχτηκαν να "πουλήσουν" τα πτυχία και τα όνειρά τους στον κρατικό μηχανισμό που τους εκμεταλλεύεται για να αράζουν και να κλέβουν οι διορισμένοι από τον κάθε Πάγκαλο Κηφήνες. Για κάθε κηφήνα υπάρχει και ένας άνθρωπος που σηκώνει το φορτίο του μαζί με αυτό που αντιστοιχεί στον ίδιο. Κακοπληρωμένοι υπάλληλοι που εργάζονται για να καλύψουν και τις τρύπες που δημιουργούνται από τα βύσματα. Επιστήμονες που μονίμως παραγκωνίζονται από τα "δικά μας τα παιδιά" της κάθε κυβέρνησης. Δεν είναι όλοι φακελάκηδες ούτε απατεώνες ούτε κηφήνες.
Παρεμπιπτόντως δεν είμαι ούτε υπήρξα ποτέ Δημόσιος Υπάλληλος. Αλλά δεν θέλω να είμαι και idiot-ης.
Ναι στον έλεγχο και στην αξιοκρατία αλλά όχι στο ξεπούλημα των αρμοδιοτήτων του κράτους στους επιχειρηματίες. Και κάτι ακόμα. Ζούμε την τεχνική του διαίρει και βασίλευε. Οι "κοπρίτες" Δημόσιοι οι "πλούσιοι" των ΔΕΚΟ, οι golden boys Ιδιωτικοί Υπάλληλοι κλπ. Στερεότυπα που χρησιμεύουν για να χτυπάνε κάθε μία κατηγορία ξεχωριστά χωρίς να συσπειρωνόμαστε. Βλέπεις χρησιμοποιούν και την χαιρεκακία μας...

ΕΡΜΙΠΠΟΣ είπε...

Αγαπητέ Ptm

Ευχαριστώ για το σχόλιο σας.

Δεν αμφιβάλλω για την ύπαρξη καλών και καμιά φορά πολύ καλών ΔΥ. Προσέξτε μόνον αυτήν την αναφορά μου από μια παλιότερη ανάρτηση:

"Την άνοιξη όμως του 2007 η πίεση ήταν ήδη πολύ μεγάλη. Οι δαπάνες εκτροχιάζονται. Οι αναφορές στον τύπο είναι καθημερινές. Ο "νέος νόμος" έπρεπε να ετοιμαστεί. Ο Δημήτρης πρέπει να περάσει στην δράση. Εν όψει λοιπόν του brainstorming του υπουργικού επιτελείου, ο διοικητικός μηχανισμός του υπουργείου, (κανονικοί δημόσιοι υπάλληλοι που τόσο κακώς τους υποτιμάμε αλλά ξεχνάμε ότι τις τελευταίες δεκαετίες, που το κράτος διοικείται από τους κομματικούς υπουργικούς εγκαθέτους, δεν τους αφήνουμε να κάνουν την δουλειά τους), εκδίδει ένα εσωτερικό εμπιστευτικό έγγραφο προς την πολιτική ηγεσία ... ..."

από εδώ: http://ermippos.blogspot.com/2010/05/blog-post_26.html

Επιπλέον είμαι υπέρμαχος της αντίληψης που προκρίνει την ύπαρξη ενός ισχυρού κράτους σε πολλούς τομείς όπως συμβαίνει σε πολλές χώρες της ΕΕ.

Πλην όμως, στις δύσκολες στιγμές που περνάει ο τόπος, στιγμές στις οποίες διακυβεύεται ακόμη και η ενότητα της κοινωνίας, θα περίμενα κάποιοι από τους ανθρώπους αυτούς να έχουν ήδη αρχίσει να διαφοροποιούνται από τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες, που όλοι γνωρίζουν ότι ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό (μαζί με όλους τους άλλου παράγοντες που έπαιξαν αρνητικό ρόλο) για το κατάντημα της χώρας.

Ο ακραία προκλητικός χαρακτήρας των δηλώσεων του προέδρου της ΑΔΕΔΥ είναι το πραγματικό δηλητήριο κατά την κοινωνίας σήμερα. Εάν υπάρχει μια εύνοια την στιγμή αυτή, εύνοια που όλοι επιθυμούν και είναι έτοιμοι να ανταλλάξουν για αυτήν πολλά από όσα έχουν, αυτή είναι η εργασιακή ασφάλεια η οποία είναι εγγυημένη για τους ΔΥ. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, και με την χώρα να βρίσκεται στα πρόθυρα της επίσημης κατάρρευσης, με την ανεργία να καλπάζει, με την ανασφάλεια να αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο σε κάθε άκρη της χώρας, ο κ. Παπασπύρου (και αυτοί που εκπροσωπεί) δηλώνουν έτοιμοι να αναστατώσουν την χώρα η οποία πρέπει να αναζητήσει νέους πόρους δανεισμού για να ικανοποιήσει την απαίτηση τους για υψηλό επίπεδο ζωής. Την στιγμή που κάποιοι άλλοι, που μάλιστα καλούνται να είναι αυτοί που θα παράγουν τον μελλοντικό πλούτο, να περνούν ήδη το κατώφλι της φτώχειας. Είναι τουλάχιστον απαράδεκτο. Και ακραία διχαστικό.